Beste antwoord
Ik kwam pas onlangs de veronderstelling van een auteur tegen dat de segmentale harnas (het woord is anachronistisch, het is een moderne uitvinding) dat ze werden ontwikkeld als een kosteneffectieve maatregel voor massaproductie in het licht van de Teutoburger ramp: drie legioenen en hun begeleidende hulpkrachten werden in één keer weggevaagd rond 9 n.Chr. Veel mannen verloren tijdens een enkele gebeurtenis. Omdat ze zouden worden uitgerust met postpantser (lorica hamata), wat tijdrovend is om te produceren (en meestal wordt doorgegeven of geplunderd van lichamen), suggereert hun introductie rond deze periode (en later buiten gebruik) dat het een tijdelijke maatregel is om legionairs uitrusten met bescherming.
Dit vermoeden lijkt te berusten op de voordelen die segmentale bepantsering biedt in ruil voor de zwakke punten ervan: het was veel gemakkelijker te vervaardigen en woog merkbaar minder, slechts 12 pond, of slechts 5 kg. De zwakke punten waren dat de fittingen alles bij elkaar moesten houden zonder uit elkaar te vallen, waren kwetsbaar en vatbaar voor beschadiging, waardoor constant onderhoud nodig was. Wil je nu gepantserde troepen met goedkope spullen, of later goede spullen?
Het is een interessant argument en volkomen geldig gezien de datums waarop we hun introductie en hun verval vinden: zo iconisch als het pantser is voor de Archtypische Romeinse soldaat, post bleef overheersend en populaire centurios werden nog steeds afgeschilderd als postoverhemden gedurende die jaren, wat suggereert dat segmentale bepantsering alleen bestond omdat ze een goedkoop vluggertje moesten slaan voor duizenden legionairs.
Dus Ik zou zeggen dat het goed genoeg was, als tussenoplossing. Het heeft nooit post vervangen.
Het Romeinse leger van Caesar tot Trajanus
Op pagina 15, laatste alinea, begint te praten over segmentale bepantsering met de vermelde vooronderstelling, plus wat informatie over archeologische vondsten; de auteur lijkt ervan overtuigd te zijn te beweren dat bij Claudius Romeinse invasie van Groot-Brittannië in 43 na Christus legioensoldaten gesegmenteerde bepantsering droegen; er zijn tenminste VIER verschillende typen gevonden in Britse opgravingen. Type C, of de “Newstead” -variant, lijkt degene te zijn die wordt afgebeeld in de kolom en moderne afbeeldingen van Trajanus – in één oogopslag lijkt het eenvoudiger van ontwerp in vergelijking met Corbridge A en B, die veel meer fittingen en scharnieren aan de buitenkant hadden.
Antwoord
Waarschuwing: er kunnen enkele fouten zijn met betrekking tot de helmbeugel. Dit zal later worden gecorrigeerd.
Mijn geheugen van de Romeinse militaire geschiedenis is een beetje zwak nu ik het vijftien jaar geleden heb bestudeerd.
De Lorica Segmentata waren post-mariale hervormingen harnassen uitgegeven door het leger.
De primaire bescherming van een Romein legioensoldaat is zijn schild, samen met de andere legionairs gevormd tot een schildmuur. De tweede bescherming was de gevechtsformatie.
Het romppantser is tertiair. Als je kijkt naar de overgebleven stalen van het pantser van archeologische opgravingen, dan waren het geen dikke metalen maar dunne stalen platen.
Romeinse militaire persoonlijke uitrusting – Wikipedia
Dit hieronder maakt deel uit van het schouderstuk.
De Segmentata was hoe dan ook niet het beste pantser dat Romeinse legioensoldaat kon hebben, het was in plaats daarvan betaalbaar en eenvoudig genoeg om door de staat op grote schaal te produceren. De Segmentata was relatief licht pantser, met een dikte van 0,5 – 0,9 mm. Over het algemeen was het pantser voor standaard legioensoldaten, maar veteranen gaven de voorkeur aan Lorica Hamata, hoewel zwaarder, minder restrictief, flexibel en veel betere dekking van kwetsbare gebieden (lies, oksel, enz.). http://www.twcenter.net/forums/showthread.php?632796-a-little-mythbusting-about-Roman-Armor
Het borststuk van het pantser van een middeleeuwse ridder is meestal dikker dan dat van een Romeinse legioensoldaat. https://history.stackexchange.com/questions/25500/how-thick-was-late-medieval-horse-armor Het pantser van de Romeinse legioensoldaat was natuurlijk lichter dan dat van de middeleeuwse ridder. schild. Er zijn, zonder twijfel, uitzonderingen. De vroege Romeinse legioenspantser die in Montefortino werd opgegraven, was aanzienlijk dikker en zwaarder dan de latere. http://www.romanarmytalk.com/rat/thread-18354.html
Ik citeer dit over zijn staal.
De platen van lorica segmentata pantser waren van binnen zacht ijzer en (sommige tenminste) van zacht staal aan de buitenkant, waardoor de platen tegen beschadiging verharden zonder broos te worden.
Bron: David Sim, Reading University
Het pantser moest ook evolueren om de bedreigingen waarmee ze werden geconfronteerd bij te houden. Toen ze voor het eerst tegen naburige stammen werden gebruikt, hadden ze wisselend succes, vooral tegen vijanden die nog steeds afhankelijk zijn van bronzen of ijzeren wapens.
Een vroege bronzen Romeinse helm , waarschijnlijk uit het tijdperk van de Republiek. Dit stuk is een reproductie.
Terwijl ze verder naar het noorden trokken, kwamen ze stammen tegen die de Falx of Rhomphaia . https://en.wikipedia.org/wiki/Rhomphaia https://en.wikipedia.org/wiki/Falx Een lang gebogen mes dat wordt gebruikt voor het oogsten van gewassen, maar niettemin zeer effectief bij het doorboren van bepantsering.
De falx die een scutum doorboort terwijl Romeinse fotografen toekijken. Dit valideert uw anachronistische argument. Ze namen waarschijnlijk selfies met Jezus voordat hij impopulair werd bij hun baas.
Latere helmen hadden een stalen beugel toegevoegd op het voorhoofd om te voorkomen dat messen zoals de falx en bijlen de schedel bereiken.
Sommigen droegen zelfs gehard of opgevuld linnen onder de harnassen om klappen beter te absorberen (vooral voor bijlen en speren) en diepere penetratie van messen te voorkomen.
Dus terugkomend op de vraag, hoe goed waren deze harnassen?
Alleen zo goed als ze relevant waren voor de bedreigingen waarmee ze werden geconfronteerd. De Romeinse harnassen evolueerden mee met de behoeften van de tijd en waren effectief tot de herfst.