Beste antwoord
Met “smaakloos” neem ik aan dat je de basismix bedoelt zonder enig extra smaakelement. We produceren een gewoon ijs, dat een favoriet is van een aantal van onze klanten hier in Schotland. (Het is niet mijn favoriet, hoewel ik het lekker vind. Mijn favoriet is onze licht gezouten karamel.) Het was erg moeilijk om een naam te geven. Moet het melk worden genoemd? Of gewoon Jane? Of gewoon zeilen? Een grote ijsfabrikant hier (Mackies in Aberdeenshire) verkoopt al jaren een traditioneel ijsje, en dat is waar de vraagsteller naar vraagt. Mackies bracht jarenlang geen vanille-ijs op de markt, en dat gebeurde pas in de afgelopen jaren. Ik heb door de jaren heen veel mensen gesproken die dachten dat hun traditionele ijs eigenlijk vanille was. Maar er was geen spoor van vanillesmaak of -extract aan toegevoegd. Dus ik neem aan dat je zou kunnen zeggen dat smaakloos ijs een beetje lijkt op vanille-ijs, maar dan zonder de vanille.
Nog een punt: smaakloos of traditioneel of gewoon gewoon ijs is wordt tegenwoordig veel meer gepromoot door de fabrikanten, vanwege de torenhoge kosten van natuurlijk vanille-extract. De extreem hoge prijs die in 2017 en 2018 heerste en zelfs in 2019 aanhoudt, is de combinatie van de groeiende wereldwijde vraag en het catastrofale effect van de tropische cycloon Enawo die het vanille-gebied van Madagaskar treft twee weken voordat de oogst zou beginnen. 85\% van de vanillebonen ter wereld komt uit de NO-regio van Madagaskar, en bijna 90\% van die oogst ging verloren. Het duurt 18 maanden van oogst tot extractie, als je het uithardingsproces probeert te versnellen, krijg je een inferieur vanille-extract. Dus de impact op de prijs van vanillebonen en vanille-extract was enorm en onmiddellijk. In februari 2017 had ik voor ongeveer £ 90 een liter vanille-extract van topkwaliteit kunnen kopen. In april 2017 ging die prijs omhoog naar £ 360. Vandaar dat er reclame wordt gemaakt voor traditioneel ijs en dat vanille-ijs momenteel wat schaars is.
Antwoord
In de wildernis van Vancouver is er een Gelato-winkel.
Nu , Vancouver heeft veel ijswinkels – allemaal heerlijk en een bezoek waard.
Maar ze zijn niet allemaal deze gelato-winkel.
Deze is speciaal.
Je standaard ijsbar heeft een dozijn smaken – allemaal een variant van heerlijk . Chocolade. Vanille. Mint chip, misschien. Koekjesdeeg. Enkele mengsels van fruit. Koffie. Karamel en zout misschien?
Allemaal duidelijk, duidelijk, heerlijk. Als het niet aan jou is, dan duidelijk aan iemand.
Deze winkel is anders. Heel anders. Zie je, het heeft niet een dozijn, en zelfs niet slechts twee dozijn smaken. Nee, het bevat in feite veel meer een bruto van verschillende smaken.
En ze zijn niet allemaal ronduit heerlijk.
Als je deze winkel binnenloopt, sta je voor rij na rij ijs.
Direct links van je, langs de muur het dichtst bij de straat, is de til – en het begin van uw reis. Daar koop je een token met daarop het gewenste aantal scheppen.
Ik heb er twee gekocht.
Met deze token in je hand begin je aan een reis van culinaire openbaring. Want het gebouw is een vierkant en de drie andere kanten bestaan allemaal om je heerlijke, vreemde of gekmakende gelato te serveren.
Met je token heb je een licentie gekocht, niet alleen voor je gewenste bolletjes, maar ook voor proef elk ijs dat ze op voorraad hebben.
Je loopt langs de rijen. Chocolade. Chocolade mousse. Chocolade opperste. Vanille. Witte chocolade. Witte chocolade framboos. Aardbei. Bosbes. Mokka. Door en door en door. In eerste instantie lijken de smaken onschadelijk, opwindend. Sprankelend.
Maar dan nemen de dingen een andere wending voor het vreemde – misschien zelfs het verontrustende.
Want ze serveren ook Wasabi-gelato. En curry-gelato. En bananenpeper-gelato. En wilde venkelgelato. En – de herinnering schroeit mijn bewustzijn – gelato van eekhoorntjesbrood.
Wasabi, curry, bananenpeper. Deze waren vreemd, maar begrijpelijk. De hitte met de kou. Een schokkende, oogtekenende combinatie. Wilde venkel was vreemd – maar niet zonder precedent. Wat is munt anders dan een kruid? Venkel – hoewel atypisch twijfel ik niet – was gewoon een andere kruidachtige smaak.
Maar eekhoorntjesbrood was anders. Het was een schimmel. In gelato.
Ik heb het natuurlijk geprobeerd. Omdat ik daar al het vreemdste ijs probeerde.
Het was een opleiding.
Het was een ervaring.
Het was een unieke kans om me te verdiepen in de gastronomische kunst.
Ik liep naar buiten met chocolade. Natuurlijk.
Het was heerlijk.
Ik heb er geen spijt van.
Ik geloof dat het La Casa Gelato was – hun website is hier. Home – lacasagelato.com
Bedankt Jen Geller