Beste antwoord
Van http://gotpoetry.com (waar de schrijver ook enkele huisdieren over snapping beschrijft): [1]
Het laat de artiest weten dat ze worden gevoeld, niet alleen gehoord, zonder de stroom van het stuk te verstoren, zoals gelach (wat nog steeds goed is) en gekreun (wat wel of niet goed kan zijn) en applaus (altijd goed) of staande ovaties (geweldig grenzend aan magisch). Ik weet wanneer ik daarboven ben en ik hoor wat vingers knappen, het geeft me het gevoel dat ik echt iets aan het doen ben, vooral als het een hele kamer vol katten is. * * * Ik denk dat het te maken heeft met het volume van de presentatie en het oude idee om de lezer niet te storen.
Meerdere artikelen citeren uit The Folk Music Encyclopedia (zonder te linken naar een online bron), waarin de oorsprong van snapping voor beatdichters in de Gaslight in Greenwich Village aan het eind van de jaren 1950 wordt uitgelegd:
The Gaslight was toen raar omdat er luchtschachten waren tot aan de appartementen en de ramen van de Gaslight zouden uitkomen in de luchtschachten, dus als mensen zouden applaudisseren, werden de buren gestoord en belden ze de politie. Dus toen kon het publiek niet “applaudisseren; ze moesten in plaats daarvan met hun vingers knippen.
[1] Vingerklikken op weg naar grootheid
[2] Zie bijv. De geschiedenis van een van onze locaties: MacDougal Street 116
Antwoord
De legende gaat dat het komt omdat je geen bier kunt houden en tegelijkertijd klappen!
Maar echt, vingerknippen is een meer legendarische traditie dan dat. Historici debatteren over waar het begon, maar het was zeker aanwezig in het oude Romeinse rijk. Bij theatervoorstellingen in het oude Rome was het vaak gebruikelijk om naast het klikken ook met je toga te wapperen en met je zakdoek te zwaaien om waardering te tonen.
In Amerika ontstond de traditie van het snappen aantoonbaar tijdens het tijdperk van de Beatniks. De Beatniks waren het equivalent van de jaren vijftig van wat we tegenwoordig hipsters zouden kunnen noemen. Beatcultuur had niet veel te maken met beats in de ritmische zin. , maar eerder met het jargon voor neergeslagen en vertrapt “. Het was een beweging van boheems hedonisme, voornamelijk bestaande uit schrijvers van na de Tweede Wereldoorlog die de uitgeverij wilden liberaliseren. In de woorden van Ray Carney: veel van de Beat-cultuur vertegenwoordigde eerder een negatieve dan een positieve. Het werd meer bezield door een vaag gevoel van culturele en emotionele verplaatsing, ontevredenheid en verlangen, dan door een specifiek doel of programma … Het waren veel verschillende, tegenstrijdige, veranderende gemoedstoestanden “.
Veel leden van de beweging stroomden naar Greenwich Village vanwege de lage huur, waar poëzievoordrachten een belangrijk aandachtspunt werden. Omdat de groep voornamelijk bestond uit studenten, rechteloze jongeren en andere niet-reguliere groepen, was het moeilijk om geschikte locaties te vinden voor poëzievoordrachten. Ze kwamen meestal terecht in de kelders van coffeeshops.
Het probleem met deze coffeeshops, vooral populaire zoals Gaslight, was dat hun verwarmingssystemen vaak open kanalen hadden die rechtstreeks naar de kelder leidden. de poëzievoordrachten gingen vaak laat door, wat nogal onaangename confrontaties opleverde met de coffeeshops en en bewoners die in de bovenstaande appartementen woonden. Geconfronteerd met klachten en strikte geluidscodes, de Beatniks de besloot te breken in plaats van te klappen.
En dus is vingerklikken tegenwoordig een conservatiever alternatief voor applaus, en heeft het soms de voorkeur om een vredige sfeer te behouden bij bepaalde soorten uitvoeringen.