Beste antwoord
Ik begrijp dit, omdat ik zonsondergangen ook deprimerend heb gevonden. Vroeger voelde ik het veel meer, en nu niet veel of alleen van tijd tot tijd. Een deel ervan is niet te beschrijven. Maar ik geloof dat het symbolisch (en heel letterlijk) is van iets dat ten einde loopt, en er is droefheid die gepaard gaat met zon bitterzoet einde. Ook voel ik een heel lichte vlaag van angst naar binnen sluipen, omdat de duisternis me een beetje onbewust nerveus en angstig maakt. Misschien is dit een evolutionaire reactie, want duisternis en nacht brachten veel gevaren met zich mee voor onze voorouders (en voor ons nu). Duisternis draagt ook dat mysterie en contact met de schaduwkant van het leven. Het lijkt er echter op dat als ik dat lichte gevoel van depressie / angst heb, het vaak verdwijnt als de zon meer ondergaat. Het lijkt wat vluchtig. Nu ik positievere associaties heb gemaakt met zonsondergang (zoals op dat moment uit eten gaan met vrienden, of naar huis rijden van mijn werk en ik kan ontspannen voor de dag), heeft het geholpen. Veel gevoelige typen ervaren stemmingswisselingen en zelfs lichamelijke reacties op seizoens- en dagelijkse overgangen. Dit is de reden waarom ze je in yoga vertellen om milder te zijn tijdens seizoensveranderingen, omdat ons lichaam kwetsbaarder is. Vrouwen in hun maandelijkse cyclus zijn lichamelijk en emotioneel gevoeliger, en het is een tijd om zich terug te trekken en naar binnen te trekken. De eb en vloed van het leven op aarde treft ons allemaal, en het is goed om op de hoogte te zijn …
Antwoord
Grappig dat je dit ter sprake brengt. De laatste tijd gebeurt er iets met mij zodra de zon ondergaat. Ik word een ander mens. Het maakt niet uit hoe goed mijn dag is verlopen of hoe positief ik ben geweest, tegen zonsondergang word ik niet alleen opgewonden, maar ook somber en soms depressief. De wereld wordt donker van binnen en van buiten, om zo te zeggen.
Ik weet niet zeker waarom dit gebeurt. Ik weet echter dat het een diep onderbewust iets is. Soms, alsof ik in een kamer zonder ramen ben, zal ik ziek aan het werk zijn en me goed voelen en dan gewoon een schok van somberheid krijgen. Ik zeg tegen mezelf: “oh oh, de zon is onder.” Ik ga naar buiten kijken en de zon is vast bijna aan het verdwijnen.
Dus het is niet alsof ik de zon onder zie gaan en dan negatief begin te denken en depressief wordt. Het lijkt meer op deze interne reactie op een onderbewust niveau dat een soort eigen geest heeft ontwikkeld. Het gebeurt minder in de zomer.
Voor mij denk ik dat het een associatie is met duisternis. De meeste negatieve gebeurtenissen in mijn leven hebben zich s nachts voorgedaan (erachter komen dat mijn dochter diabetes heeft, besluiten te scheiden, beseffen dat ik gedeprimeerd was, dierbaren verliezen, enz.) En dus heeft mijn geest geleerd de nacht te associëren met negatieve gebeurtenissen.
In het geval van dementie kan het vergelijkbaar zijn, of het kan meer zijn dat mensen met dementie al het gevoel hebben dat hun innerlijke licht uitgaat, dus als ze het externe licht dimmen, worden ze hieraan herinnerd en raken ze angstig.