Beste antwoord
Een paar dagen geleden vroeg in de ochtend een hartelijk gesprek met mijn moeder.
” toen je naar Kuala Lumpur verhuisde om je universitaire opleiding te volgen, was dat een harde realiteit voor mij. “
Ik: eh, waarom is dat zo? (Ik woon een aantal jaren in een hostel tijdens mijn middelbare schooltijd). Ik ben er altijd niet geweest.
Mam: het is anders. Je alleen laten gaan wonen. Terug op school hoef ik me geen zorgen te maken. Je hebt leraren en opzichters die voor je zorgen.
Ik: maar ik woon op de campus. In slaapzalen, ma. Ik heb kamergenoten op de universiteit.
Mam zuchtte gewoon. Blijkbaar was het moeilijk voor haar om eindelijk te accepteren dat ik volwassen ben en niet langer een kind. Die eerste stap van mijn verhuizing van huis naar drie staten om aan mijn uni-leven te beginnen, doet haar beseffen dat ik binnenkort de volgende levensfase inga.
Ik ga afstuderen.
Zoek een baan.
Verdien geld voor mezelf.
Koop mijn eerste auto met mijn eigen geld.
Begin geld voor haar uit te geven.
En als ik geluk heb, zal door een man worden opgepakt.
Sticht daarna waarschijnlijk een gezin.
Of als we dat niet doen, heb ik nog ergens mijn prioriteiten.
Ze voelt zich verlaten. Zeventien jaar was nooit genoeg voor haar, maar vroeg of laat weet ze dat ze me zou moeten laten gaan. Ze kan niet elke keer mijn vleugels vastbinden.
Ze kan alleen maar hopen dat ik zal leren hoe ik hoog en hoger moet vliegen. Ze kan alleen maar hopen dat de wind niet te sterk voor me is en dat hij me de goede kant op zal dragen. Ze hoopt dat de gieren haar nog aan het leren zijn, zodat ze hoger kan vliegen .
Ze is er trots op dat ik mijn eigen vrouw word, maar diep van binnen wenst ze meer tijd met haar babys. Ze vraagt zich af waar de hele wereld heen gaat nu haar babys al begonnen zijn te verhuizen uit het nest.
Zelfs nu , vraagt ze zich af of er een kans voor haar is om ons terug te krijgen.
Dat is een bitterzoet gevoel dat een ouder van zijn kroost zou kunnen hebben .
Antwoord
Hallo, leuk je te zien. BOOM. . . ‘De / een badboy-vraag die bijna alles over mij verklaart – aangezien ik veel jonger was dan zelfs maar een‘ punk ’. . .
Ik ben? een ‘niet-gecertificeerde sleutel’. . . oude man nu, maar ik ben nooit veel veranderd sinds ik een pup was. Tegen de tijd dat ik 5 was, was ik met het proces begonnen. . . kon de voor- en achterwielen en banden trekken, en zelfs ‘de ketting’ (kettingkast moest eerst worden verwijderd) van mijn eigen fiets, de lekke band repareren en begreep het werk van de ‘hoofdschakel’ van de ketting. EN hoefde niet ‘domme woorden’ te gaan ‘get er gedaan.
Het‘ begrip ’was alles wat ooit nodig was. Schroef de woorden. En dat is precies wat ‘begrip’ ‘onderscheidt’ – van didactisch, academisch, narcistisch, bloedzuigers en bazige baas. (sorry, ik weet dat velen een hekel hebben aan mij voor dat ding / Quora inbegrepen)
Het begon met fietsen, hot rods, carburateurs en vetaapliefhebbers.
Educatieve waarden zeggen ? ha ha ha, uw woorden ‘moeten’ in onze geëtiketteerde potten en dozen passen om ‘de wereld’ te laten draaien. Niets dan kooien en vallen, je wilt bijen leraren / nu ga naar je kamer (op school noemden ze dat detentie )
Nu, en al vele jaren, scheidt religie, cyclus-ologie, leraren en predikers uit mijn eigen garage. . . Ik kom nooit op bezoek? “Karens Garage – ooit.
Ik ben geen leraar (en wil ook niet honingbijen) maar moeder weet heel goed hoe ze een vriend, een maatje, een achterkant moet zijn watcher voor mijn trouwe vrienden.
Ik ben getrouwd met begrip over alles in het leven. . . Ik heb altijd een ‘badass’ reputatie gehad. . . Niemand heeft me ook ooit geleerd hoe ik moet vechten. . . Ik heb gewoon begrepen hoe.
Ik wed gewoon? Je proeft er zelf ook graag een beetje van.
En? ‘Dat spul’ werkt voor je ‘hart, ziel en onderbuik’ / en heeft ‘weinig slaap’ nodig. . .
Hé, nogmaals bedankt voor het verzoek. . . en jij . . . heb een moederzoete dag. . . wink ’
Dat is het beste‘ cubby ’dat het kan‘ splain ’.