Beste antwoord
Ik vind de vertaling van Snavely leuk, die ik onder het Spaans heb geplakt. Ik zou het vanuit drie invalshoeken analyseren.
Enerzijds vat het de waarheid samen dat elk moment, elke liefde, elke ervaring echt uniek is en nooit meer zal terugkeren. Het voordeel van geromantiseerde liefde is dat het echt uniek is. Het nadeel is dat het, omdat het echt uniek is, meestal kortstondig is, zoals zwaluwen die rondfladderen.
Aan de andere kant denk ik aan toen Bécquer leefde: Spanje in de jaren 1800. Hoewel het voorbij de middeleeuwen was, is het misschien de moeite waard om op te merken dat Europa een middeleeuwse traditie van literatuur had die de nadruk legde op “hoofse liefde” – idealistisch, geromantiseerd, ridderlijk, enzovoort. We zien die elementen nog steeds in alles, van Shakespeare tot moderne liefdesliedjes (door muzikanten soms fakkelliedjes genoemd).
Aan de derde kant kan ik het lezen als nogal verwaand, ijdel en aanmatigend – een commentaar op hoe wanneer wij mensen verliefd worden en onze hersenen worden overspoeld door de juiste mix van neurochemicaliën, we er tot in onze kern zeker van zijn dat niemand dat ooit heeft gedaan zo lief geweest of ooit weer zal zijn. Bécquer gaat zelfs zo ver dat hij zijn liefde vergelijkt met een daad van aanbidding voor God, een soort overdreven liefde die niet ongebruikelijk is in de Europese poëzie van die tijd. (Het gedicht herinnert me in dat opzicht aan Andy Kims hit Rock Me Gently uit de jaren 70 en zoveel andere torch-liedjes.)
Bécquer was misschien oprecht in zijn overtuiging dat zijn liefde uniek was en niets dergelijks ooit zou worden ervaren door de vrouw (of man? – het geslacht van de geliefde was niet gespecificeerd). Of misschien was hij satirisch, wetende dat verliefd zijn zichzelf opblaast in de menselijke natuur. (Vergelijk Shakespeares “The Seven Ages of Man” wanneer hij schrijft “… en dan de minnaar zuchtend als een oven …” met behulp van een zeer mechanische metafoor voor de verheven staat van verliefdheid. Dus was Bécquer satirisch? Ik weet het niet . Ik heb niet genoeg van hem of zijn geschiedenis gelezen om het te weten.
In de tussentijd sluit ik af met een gezegde waarvan mij is verteld dat het afkomstig is uit een Polynesische cultuur en kan dienen als advies voor de verliefde: liefde geneest een ander. ”
RIMA LIII
Volverán las oscuras golondrinas
en tu balcón sus nidos a colgar,
y otra vez con el ala a sus cristales
jugando llamarán.
Pero aquellas que el vuelo refrenaban
tu hermosura y mi dicha a contemplar,
aquellas que aprendieron nuestros nombres …
¡esas… no volverán!
Volverán las tupidas madreselvas
de tu jardín las tapias a escalar,
y otra vez a la tarde aún más hermosas
sus flores se abrirán.
Pero aquellas, cuajadas de r ocío
cuyas gotas mirábamos temblar
y caer como lágrimas del día …
¡esas… no volverán!
Volverán del amor en tus oídos
las palabras ardientes a sonar;
tu corazón de su profundo sueño
tal vez despertará.
Pero mudo y absorto y de rodillas
como se adora a Dios ante su altar,
como yo the querido …; desengáñate,
¡así … no te querrán!
—Gustavo Adolfo Bécquer
The Dark Swallows
De donkere zwaluwen zullen weer terugkeren
om hun nest aan je balkon te hangen,
weer zullen hun vleugels zachtjes op je raam slaan,
speels roepend.
Maar degenen die even pauzeerden tijdens hun vlucht
om je schoonheid en mijn geluk te zien,
degenen die onze namen hebben leren zingen …
ze … zullen niet terugkeren!
Dikke clusters van kamperfoelie, naar je tuin zal terugkeren,
mooier dan ooit,
de lemen muren beklimmen, s middags,
hun geparfumeerde bloemen gingen vol open.
Maar degenen die bedekt waren met zware dauwdruppels,
die we zagen beven en vallen,
als tranen overdag …
zij … zullen niet terugkeren!
Liefde, nogmaals, zal terugkeren
om te klinken met brandend gefluister in je oren;
misschien zal je hart
word wakker uit een lome slaap.
Maar stil en verdiept en liefdevol geknield,
zoals God voor zijn altaar wordt aanbeden,
zoals ik heb gedaan hield van je schat … laat je niet misleiden,
liefde op deze manier … zal niet terugkeren!
—Vertaald door Robert Lincoln Snavely
Antwoord
Het is een zeer eenvoudig gedicht over liefde.
Het gedicht verwijst naar het feit dat de liefde terugkeert (in de vorm van die “oscuras golondrinas”, “tupidas madreselvas”, enz.) maar het zal een andere liefde zijn. De metafoor is heel toepasselijk: vogels komen terug naar een bepaalde stad, bladeren groeien weer in een oude boom, maar het zijn niet dezelfde vogels en ook niet dezelfde bladeren. Op dezelfde manier, zegt Becquer, komt liefde terug bij een persoon, maar op een andere manier.