Beste antwoord
Beste vriend, ten eerste weet je wat de hemel is en wat is de hel? Dan krijg je je antwoord.
Hemel en hel zijn duidelijk voor de geest, ze bestaan nergens anders. De ‘hemel’ is dus een situatie waarin de geest krijgt wat hem diepgaand beweert, een ontspanning. Die ontspanning is niet mogelijk in het anders opgewonden leven. Het gewone leven is pure opwinding. Rechtsaf? Provocatie, opwinding, opwinding en de daaruit voortvloeiende frustratie.
‘De hemel’ is het gezelschap dat je enerzijds ontspant, en anderzijds je de moed geeft dat het kan gebeuren! Dat het niet onmogelijk is, dat de situatie niet hopeloos is. “Ik kan vrij zijn! Mijn diepste dromen waren niet alleen onzin. Er waren er te realiseren. Ze kunnen worden gerealiseerd! ”
En wat is je diepste droom? Niet de droom die je van hier en daar begint te assimileren. Je diepste droom is om gewoon te zijn wat je bent, wat je werkelijk bent. En de wereld geeft je duizend dromen, maar deze niet. Dit is je eigen originele droom. ‘Hemel’ is het moment waarop je je realiseert dat deze droom mogelijk is. De hemel is het moment waarop je duidelijk ziet dat in deze hatelijke wereld liefde mogelijk is! En het is niet alleen theoretisch mogelijk, het is ook mogelijk voor jou. Het is er!
Het gebeurt niet vanzelf, omdat je bent wat je bent, zit je gewoon vast. Het gebeurt als je per toeval in het midden van je verbonden wereld bent, je toevallig een glimp van vrijheid tegenkomt, je ontmoet de muziek van de liefde. Dat is ‘de hemel’.
Je worstelt, werkt, houdt jezelf op de een of andere manier bezig, sjokt en beschouwt het leven als eentonigheid. Je hebt alle hoop opgegeven, en dan wordt de hoop weer aangewakkerd. Dat is ‘de hemel’. En het is niet alleen een hoop dat er in de toekomst iets kan gebeuren, het ligt ook voor het oprapen. Steek je hand uit en pak hem! Dat is ‘de hemel’.
De valse zal nooit toegeven dat ik slechts een schaduw ben. Het zal zeggen dat er niets anders is dan ik. De wereld zelf is ‘hemel’. Wanneer is de wereld ‘hemel’? Als je je realiseert dat de wereld als een deur is, een poort naar het voorbije, is het nu ‘de hemel’! Het voorbije is niet de hemel. Onthouden! Omdat er verder geen geest is, en ‘hemel’ en ‘hel’ in de geest zijn. De wereld is ‘de hemel’ als het een poort is naar het voorbije. De wereld zelf is ‘hel’ wanneer de wereld op zichzelf een objectieve realiteit wordt. “Ik ben alles!” Als de wereld zegt: “Ik ben alles wat er is”, dan is de wereld “hel”.
Alles is niet “hemel” noch “hel”. De hemel bestaat voor ons omdat we ver verwijderd zijn van de waarheid. Alleen dan lijkt het ‘de hemel’ als je iets ver weg bent.
We zeiden dat de wereld een poort is naar het voorbije. Daarachter is er geen ‘hemel’ of ‘hel’! Er is alleen een lege stilte. ‘Heaven’ is voor degene die de weg kwijt is en die plotseling een gids krijgt. Hel is wanneer je de weg kwijt bent, en er zijn stemmen in de buurt die zeggen dat je niet terug kunt gaan, dat er geen thuis is.
Er komt een punt waarop er geen hemel of hel is . Dus van hel naar hemel en dan verder!
Precies datgene dat hunkerde naar hemel, datgene dat leed en daarvoor hemel was als een balsem na het lijden is juist dat ding nu heel vreedzaam met pensioen gegaan. Weg. Voorbij. Klaar.
Ik hoop dat je nu je antwoord hebt.
De bron van het artikel is “Words into Silence” waar je terecht kunt voor meer duidelijkheid.
Antwoord
Ik zal je het antwoord geven waar de vraag om wordt gesteld, maar dit antwoord zal ook beangstigend waar zijn.
Geen van de andere antwoorden lijkt tot dusver in de buurt van de waarheid te zijn.
Ja, de hel heeft de voorkeur van velen boven de hemel.
In feite is de hel eigenlijk vergelijkbaar mild. Miljarden mensen die tegenwoordig op aarde rondlopen, leven hun leven in bijna atheïsme. Ik ben er bijna een van. Ze leven, ze werken, ze huilen, ze trouwen, ze vechten, enzovoort. Ze kennen een schaduwrijk idee van de waarheid waardoor God hun leven op kleine manieren aanraakt. En daaruit moeten ze handelen. De meesten doen niets, maar leven hun leven zoals ze willen. De meesten kunnen zichzelf niet zien zoals ze zijn. Ze kunnen hun eigenbelang niet zien verblind door hun eigen ‘ redelijkheid ’. Ze kunnen hun vele fouten en gebreken niet zien, verblind door hun eigen ‘ gevoel van eigenwaarde’ . Ze zijn gewond en gewond, maar ze doen het.
En dan sterven ze. Met de vernietiging van hun gebroken lichamen blijft er niets meer over eigen aan hen maar de vorm van hun eeuwige ziel, hun geest. Ze worden door God bezocht en in een oogwenk wordt een deel van de oneindige werkelijkheid getoond van de God die van hen houdt. Het is een genade dat het maar een deel is. Als God meer van deze oneindige transcendentie zou laten zien, zou iedereen voor zijn glorie kunnen vluchten.De toestand van hun ziel weegt zwaar voor hen. Werpen ze zichzelf over aan de genade van God of vluchten ze in haat voor de goddelijke goedheid en hun eigen verdorvenheid? In een oogwenk werpen ze zich op het oordeel van God, hetzij voor de ellende van de hel, of voor de genade van de hemel.
To the damned, Hell is een genade.
Ze konden die blik van de Godheid niet verdragen. De hemel en die majesteit zouden erger zijn dan welke hel dan ook. De hemel is heet van de liefde van God. De hel is koud, bevroren in dodelijke ellende. Daar kronkelen zielen in hun eigen verderf. Ze hebben zichzelf, misschien voor het eerst eerlijk, in die perfecte spiegel van Gods goedheid gezien, en ze zijn wanhopig. Wanhoop: hun kleine levens smelten als sneeuw in de blik van de Heer en ze verwerpen de liefde van God. God werpt niemand naar de hel. Ze vluchten voor Zijn liefdevolle hand.
Voor de verdoemden is de hel een gruwel.
Alles wat ze konden zijn geweest is voor altijd verloren. Ze hebben zichzelf op hun eigen manier opgesloten. God is zachtaardig en Hij toonde hun ziel Zijn goedheid op kleine manieren in de loop van hun leven. Hij wenste dat ze zich tot hem zouden wenden. Maar nu zien ze Hem van aangezicht tot aangezicht, maar zelfs nu niet volledig. Als God niet hun ‘kopje thee’ is, brengen ze de eeuwigheid door met hun tanden op de beker te knarsen. Ze hebben geen thee. Ze hebben niets. Ze leidden hun aardse leven weg van Hem, Hij die alles is, voor allen, in allen. Er wordt heel weinig van ons verlangd. We moeten onze eigen zwakheid en dwaling erkennen, kiezen voor de goedheid en waarheid van God, en onszelf werpen op zijn barmhartigheden en liefde. We zijn gebroken, en alleen in Hem is er enige heelheid.
Je kunt God afblazen.
Hij staat het toe. Maar wanneer de dag des oordeels komt, zal Hij te groot blijken te zijn. Op die dag zul je huilen. Een poel van vuur lijkt een genade, maar er zal geen troost zijn. Je knagende apathie zal in verdriet veranderen. Verdriet dat je nu volledig ziet wat je elke dag van je leven voortdurend met een stille zachte stem werd toegefluisterd. Het is dat je die kleine waarheid in je eigen levensgevoeligheden hebt afgewezen.
Je toevlucht zou alleen van jou zijn totale ellende.
En dat zal niet genoeg zijn. Misschien geef je de voorkeur aan Hell, maar alleen omdat je jezelf geen andere keuze zou toestaan. Misschien vindt u het idee van God en zijn kerk op aarde niet leuk, maar kent u God niet eens zoals hij is. En Zijn kerk wordt volledig bevolkt door mannen die net zo feilbaar en zwak zijn als jijzelf.
Het is beter dat we nu een tijdje in liefde lijden, dan de eeuwigheid te vervloeken in afwijzing van de liefde zelf.