Beste antwoord
Het is een lied over een lied en over liedjes; en de relatie tussen zangers en luisteraars van liedjes. (Zou je mijn stem door de muziek willen horen; het is een hand-me-down)
Ripple is het mysterie – het is het nummer, de songwriter en de songluisteraar tegelijk. Het is geen simpele snelweg (verwijs naar andere GD-nummers met snelwegen / wegen), met muziek kun je vol zijn en luisterend (of echt in dit nummer met de muziek) zul je weer vol zijn. Het refrein is haiku – wat bijdraagt aan het mysterie en de kunst.
Muziek is persoonlijk (niemand mag volgen; je gaat alleen).
Als ik je zou kunnen leren hoe je “De muziek die ik zou willen – maar omdat het zo persoonlijk is en dus” jij “, kan ik het je echt niet laten zien.
Het is cool omdat het meerdere keren naar zichzelf verwijst – maar het is ook kruisverwijzend omdat het met veel andere GD-nummers spreekt (bijv.Dark Star, Casey Jones, Going down the road feel bad, Casey Jones – anderen weet ik zeker met muziek / zanger / lied / wegthemas)
Antwoord
Ik ben een enorme Deadhead, dus weet dat de volgende kritiek komt uit een plaats van liefde.
Er zijn veel goede redenen om de Grateful Dead te haten. De grootste is hun gebrek kwaliteitscontrole. The Dead had een buitengewoon lange carrière, geteisterd door interpersoonlijke conflicten, drugsmisbruik en een simpele burn-out. Het was onvermijdelijk dat ze niet altijd aan de top zouden staan. Dus hoewel hun hoogtepunten erg hoog zijn, die toppen zijn omgeven door uitgestrekte vlaktes van middelmatigheid en enkele diepe dalen van verschrikkelijkheid.
Een van de diepste valleien is die bezet door het gezang van de Doden. Het waren ongetrainde vocalisten, en hoewel hun haveloosheid soms charmant kon zijn, deden ze duidelijk niet hun best om de boel in harmonie te houden. De band werkte samen met Crosby, Stills en Nash aan de harmonieën voor American Beauty, en dat bleek. Maar over het algemeen was goed zingen geen prioriteit, en dat bleek ook.
Een andere uitdaging voor potentiële dode luisteraars is het extreme stilistische eclecticisme van de band. Dat zorgde voor een levendig en onvoorspelbaar geluid, maar hoewel hun bereik een verscheidenheid aan mensen aantrekt, vervreemdt het onvermijdelijk ook een verscheidenheid aan mensen. The Dead combineerde straightahead hippierock met country, blues, R&B, bluegrass, funk, disco, reggae, prog, middle of the road pop, modal jazz, free jazz, abstracte elektronica en meer. Weinig mensen houden van al die dingen. Ik bedoel, Phil Lesh studeerde atonale compositie bij Luciano Berio terwijl Jerry Garcia banjo plukte in bluegrass-bands; de Venn-diagramoverlap tussen deze twee stijlen is niet groot. De grootste hit van The Dead, “Touch of Grey”, bracht veel nieuwe luisteraars binnen, maar de hardcore fans hadden een hekel aan het, omdat ze zich aanmeldden voor door zuur gevoede freakouts, niet voor radiovriendelijke dadrock. En de Dead waren niet even bedreven in elke stijl die ze probeerden. Als je een grote fan bent van prog, jazz of bluegrass, zul je waarschijnlijk niet onder de indruk zijn van het gedoe van The Dead.