Beste antwoord
We kunnen limericks schrijven en toch niet als dichters worden beschouwd. Een gedicht kan rijmen of dienen als een gesprek om de details van het thema door te geven, als de woorden goed uitkomen, krijgen we het gevoel dat de woorden het lezen waard waren. We investeren onze tijd in het lezen van een gloednieuw stukje poëzie, maar zijn ons niet meteen bewust van een stijl. We gebruiken onze innerlijke stem om na te denken over wat we lezen en het vervolgens te visualiseren of te interpreteren. We vertalen woorden naar scènes die we begrijpen en herinneren ons misschien een locatie in een droom of een film of tv-show die bij die woorden past. Anderen zien er anders uit, net zoals ze zouden genieten van bepaalde uitdrukkingen of citaten uit de Bijbel of tv-zinsdelen enzovoort.
:
Het gedicht kan op verschillende manieren worden uitgedrukt, zoals precies genummerde lettergrepen of onregelmatige zinnen voor een vleugje afwisseling. Gesprekken draaien en draaien en gedichten met behulp van dialoog kunnen dat ook doen. Dus hoewel menige gedichten of poëzie als gewoon een ander gedicht kan worden beschouwd, noemen we het toch niet zomaar een poëzie? Een gedicht wordt dus meer geassocieerd met het maken van tekst die bedoeld is om te informeren of te entertainen. Zelfs onzinnige gedichten hebben hun doelen en lastige woordspelingen om speels te zijn. Daarom houden kinderen van sommige gedichten onmiddellijk, terwijl anderen de angst voor ODD erin stoppen. Omdat poëzie soms een slechte kost kan zijn, aarzelen velen als ze een gedicht tegenkomen, ook al is het een kort couplet … Hier gaan we, liefde en vooral …
:
Daarom Veel dichters proberen ons te imponeren met woordspelingen, om de slimme klompenbenadering te proberen, in plaats van te schrijven voor kinderen om te reciteren en niet alleen de volwassenen te laten reciteren, zoals de professionele acteurs hebben gedaan voor YouTube-videos. Poëzie is het spul van korte citaten, zoals te zien is in de verzameling citaten van de Pinterest-website, in plaats van het volledige gedicht zelf. Het woord poëzie wordt meer geassocieerd met een poëziebundel dan met een gedichtenbundel.
:
Dichters zouden liever de rijmpjes voor poëzie gebruiken dan de rijmpjes voor gedicht. Er zijn dus redenen waarom één lettergreep wordt gebruikt om het woord gedicht als gedicht uit te spreken, zoals in het lied van Nat King Cole, Walking My Baby Back Home met hem die de scène beschrijft terwijl hij een gedicht reciteert en toch klinkt als het reciteren van een gedicht …
:
Waar de context ook naar toe leidt, de poëziedocent is nog steeds de poëziedocent en niet de gedichtenleraar, omdat poëzie meer aangeeft dan alleen een enkel gedicht. Een poëziebundel is een verzameling, net als mijn gratis poëziecollectie via e-book van meer dan 2700 gedichten op de poëziewebsite van Poemhunter … Mijn favoriete poëziebundels zijn in het VK voorbeelden van het Fireside Book en het Friendship Book …
:
Antwoord
Poëzie is niet bedoeld om duidelijke betekenis en ideeën over te brengen. Het is niet een van deze:
—met de betekenis verpakt in containers op het poëziedek, klaar om te worden uitgepakt wanneer het gedicht bereikt de thuishaven van de geest van de lezer.
Het gedicht is het idee. De transparantie of ondoorzichtigheid van het gedicht maakt deel uit van de betekenis ervan.
Niet alle gedichten zijn kort. Het lange gedicht is tegenwoordig een beetje ouderwets, maar het was vroeger de standaard. Gedichten als The Iliad en The Odyssey zijn heldendichten, met duizenden regels.
Maar zelfs in onze tijd schrijven mensen nog steeds lange gedichten. Een van mijn favoriete dichters was wijlen John Ashbery, en ik heb een exemplaar van zijn gedicht in boekvorm Flow Chart (1991), dat 4794 regels telt op 216 paginas.
Ashberys poëzie is beroemd om het geven van duidelijke betekenis. In dat opzicht behoort hij tot een poëzie-traditie die ook mensen omvat als de 19e-eeuwse Franse dichter Stéphane Mallarmé.
Hier is een van Mallarmés meer vrolijke gedichten, Petit Air I :
Quelconque une solitude Sans le cygne ni le quai Mire sa désuétude Au aanzien de abdiquai
Ici de la gloriole Haute à ne la pas toucher Dont maint ciel se bariole Avec les ors de coucher
Meer langoureusement longe Comme de blanc linge ôté Telefugace oiseau si plonge Exultatrice à côté
Dansend aan de dag Ta jubileum nue
Kunt u geen Frans spreken? Geen probleem. Een vertaling is binnen handbereik:
Elke eenzaamheid Zonder een zwaan of quai Spiegelt zijn onbruik In de blik doe ik afstand
Verre van de overdaad van die trots Te hoog om te omvatten Waarin menige hemel zichzelf schildert Met het goud van de schemering
Maar stroomt smachtend naast Als wit linnen opzij gelegd Zulke vluchtige vogels als uitbundig aan mijn zijde duiken
In de golf maakte je Je uitgelatenheid naakt.
Riiiiiiight, zal de lezer misschien zeggen. Dit moet een slechte vertaling zijn.Het slaat nergens op.
Laten we proberen nog een :
Wat eenzaamheid of anders Zonder de zwaan of de steiger Spiegelt zijn veroudering Gezien het feit dat ik afstand doe
Hier van de luide opschepperij Niet te raken Wiens hand een hemel zo veelkleurig Met het goud van de zonsondergang
Maar loom gaat mee Zoals het witte linnen dat wordt afgenomen Zon vluchtige vogel zelf stort zich in Zij die in de buurt jubelt
In de golf word jij Je blote vreugde
Huh. Nog een ?
Elke eenzaamheid Zonder een zwaan of quai Weerspiegelt zijn onbruik In de blik die ik doe afstand doen
Hier van de overdaad van die trots Te hoog om zich te omhullen Waarin menig hemel zichzelf schildert Met het goud van de schemering
Maar stroomt er smachtend naast Als wit linnen opzij gelegd Zulke vluchtige vogels duiken uitbundig aan mijn zijde
Into the wave heeft jou Je opgetogenheid naakt gemaakt.
Nou, als we wat dichter bij het origineel staan, is dat misschien in zoverre dat het origineel niet precies duidelijke betekenis en ideeën lijkt over te brengen. De betekenis die wordt overgebracht, wordt overgebracht op de manier waarop licht door een prisma wordt overgebracht: welke ervaring dan ook die aanleiding gaf tot dit gedicht, is opgesplitst in een reeks toespelingen en hints en gewaarwordingen.
De situatie, zoals er is, is gespeld in Robert Greer Cohns Towards the Poems of Mallarmé. De dichter loopt langs de rivier met zijn minnares, denkend aan zijn verlaten dromen en kijkend naar de zonsondergang, wanneer zijn minnares plotseling haar kleren uittrekt en weggaat naaktzwemmen. Maar als je het zo zegt, is het niet hetzelfde, toch?
Het gedicht doet wat het doet door de vrouw, de ‘jij’ van het gedicht, te associëren met de zwaan in regel 2; ze trekt haar witte linnen uit in regel 10 en voordat hij goed kan registreren wat ze heeft gedaan, duikt ze jubelend het water in, waarbij hij gewoon tijd heeft om haar gejubel en staat van naaktheid te waarderen, maar niet genoeg om te lonken haar. Zoals sexy liefdesgedichten gaan, is het opmerkelijk niet prurient. (Ik kan anderen bedenken die veel meer mannelijk zijn.)
Het gebrek aan duidelijkheid, het feit dat dit gedicht niet alleen de situatie die ik twee alineas geleden beschrijf, maakt deel uit van de betekenis van het gedicht.
Dit is een heel kort gedicht, maar hopelijk laat het zien dat zelfs een kort gedicht van streek kan raken onze noties van wat betekenis en ideeën zelfs zijn.