Beste antwoord
Willekeurig hoofdlettergebruik (excuses, ik kan mezelf er niet toe brengen de Amerikaanse spelling te gebruiken) is een fenomeen van Engels leren dat voorkomt in twee verschillende hoofdgroepen en één minor:
- Volwassenen die Engels als secundaire taal leren, wier moedertaal regels voor hoofdletters heeft die verschillen van die van het Engels.
- Kinderen die leren hoe ze schrijf en standaardbrieven, waarvan het onderscheid tussen lettervormen nog niet volledig is gevormd
- Schrijvers met dyslexie van lettervorm, van elke leeftijd
Willekeurig hoofdlettergebruik gebeurt in verschillende graden in elke groep In de eerste zullen hoofdletters over het algemeen nergens behalve aan het begin van woorden voorkomen, maar het kan soms duidelijk zijn wat de moedertaal van de schrijver is aan de hand van het patroon van dwalende hoofdletters. Het is bijvoorbeeld gebruikelijk dat Duitse moedertaalsprekers alle zelfstandige naamwoorden in hoofdletters gebruiken als ze nieuw zijn bij het schrijven van Engels, hoewel ze intellectueel waarschijnlijk weten dat het Engels alleen hoofdletterwoorden gebruikt.
In de tweede groep, een wankel begrip van de verschillende manieren om individuele letters te schrijven, gekoppeld aan een nog rudimentair begrip van zinsconstructie, betekent dat het veel gebruikelijker is om cApitAls te zien in de miDDle van woRds, en kleine letters waar ik zou uitdrukken. Orthografie is meestal inconsistent.
De derde groep is in veel opzichten het meest interessant. Willekeurig hoofdlettergebruik komt voor, maar het is slechts een deel van de problemen met lettervorming die dyslectici kunnen manifesteren. Degenen die een systeem van uit het hoofd geleerd trucs gebruiken om met de hand te schrijven, kunnen na verloop van tijd ontdekken dat hun geheugen in fouten is vervallen en zich fouten die kunnen resulteren in het gebruik van cijfers voor letters, het bedraden van sommige letters in spiegelbeeld op één as of meer, en zelfs het splitsen van de componenten van letters zodat ze helemaal niet als onderdeel van een enkele letter kunnen worden begrepen. Sommige dyslectici kunnen herkennen deze problemen bij het teruglezen, terwijl andere zich er totaal niet bewust van zijn.
Er is nog een andere klasse van wat ik niet-standaard hoofdlettergebruik zou noemen dat veel meer algemeen wordt geaccepteerd: het gebruik van hoofdletters voor nadruk om een punt te maken. Dit is meestal literair van motivatie, en sommige schrijvers genieten ervan. Waarom? Omdat we uiteindelijk kunnen.