Beste antwoord
“Hetzelfde gevoel van angst en dreiging begon door mijn lichaam te stromen toen ik hem na vijf jaar meteen zag. Het is meer dan vijf jaar geleden dat ik hem had gezien en was er op de een of andere manier van weggegaan. Ik verliet die plek onmiddellijk. “
” Het begon allemaal toen ik nog maar 12 was, niet wetende dat ik naar huis ging om met zijn pasgeboren zoon te spelen en hij begon met mij te spelen. Ik accepteerde chocolaatjes en nog veel meer dingen die hij gaf omdat hij gewoon een andere oom uit mijn buurt was. ”
” Op een dag ging ik naar zijn huis samen met mijn vriend om daar te spelen, leerde die tante en de baby kennen was vertrokken naar hun moederlijk huis. Hij was helemaal alleen in zijn huis. Hij overtuigde ons allebei om zijn huis binnen te gaan, tv te kijken en te spelen. We keken tv toen hij mijn vriend stuurde om wat snoep van buitenaf te kopen. Ik was helemaal alleen in de hal en plotseling kwam hij volledig NAAKT zijn kamer uit. Ik werd helemaal bang en wilde wegrennen naar mijn huis, maar de deur zat op slot. Hij pakte me vast en begon me ongepast aan te raken. Ik wist helemaal niet wat hij met mij deed op dat moment en momenteel kan herinner alles. Ik kon me alleen herinneren dat ik zo huilde van de pijn. Hij schold me uit en dreigde me niets over dit incident te vertellen. Hij vertelde me dat hij mij en mijn ouders zal vermoorden als ik mijn mond opendoe. Ik ging huilend door mijn huis rennen en sloot mezelf op in mijn kamer. “
” Ik was in volledige angst en heb het aan niemand verteld iets over dit incident. Mijn ouders hadden het druk in hun leven zonder iets te beseffen en ik wist niet hoe ze zullen reageren. Ik ben gestopt met het bezoeken van zijn huis. ”
” Enkele dagen gingen voorbij, hij begon mijn school te bezoeken en wachtte buiten de schoolpoort op mij. Hij begon me te verontschuldigen en vertelde me dat hij van me houdt. Hij begon voor me te zorgen. Ik was zon dwaas dat ik geld en chocolaatjes van hem accepteerde. Hij begon me te manipuleren. Hij begon me te chanteren en overtuigde me om zijn huis opnieuw te bezoeken. Ik begon ook van hem te houden en begon regelmatig zijn huis te bezoeken. Dat waren de dagen dat hij ruzie had met zijn vrouw en zij met de baby zijn huis had verlaten. Hij woonde helemaal alleen in zijn huis. Ik was me niet bewust van mijn emoties en viel in de valstrik van het Stockholm Syndroom. Ik begreep het verkeerd als liefde en begon eraan te denken op een dag met hem te trouwen. Op de een of andere manier voelde ik me geliefd. “
” Ik was echt goed in studies begon nog harder aan het werk en werd elk jaar de beste van mijn klas, zodat niemand zelfs maar iets voelde wat ik doormaakte. Ik groeide zo op, alleen, geen vrienden, niets anders dan hij. “
” Ondertussen, na een paar jaar , kwam zijn vrouw terug met zijn zoon. Hij vertelde me dat hij zijn vrouw niet kan verlaten en niet met me kan trouwen. Plotseling verhuisde hij op een dag met zijn gezin de stad uit en het stopte allemaal. Ik was gekwetst, begon me zo eenzaam en bedrogen te voelen, had geen vrienden om mijn emoties te delen en raakte depressief. “
” As days voorbij Ik begon te socialiseren, langzaam begon ik te begrijpen wat ik in die vijf jaar doormaakte. Ik begon mezelf te haten. Niemand was er om me te helpen. Dat waren de dagen dat ik me suïcidaal voelde. Mijn ouders voerden zo vaak ruzie en ik wilde niet dat hen zou storen. Ze wilden nooit weten wat ik doormaakte. Maanden gingen voorbij, ik begon langzaam weer op te leven, ik verlegde mijn aandacht volledig naar mijn studie. Ik bereidde me voor op het PMT-onderzoek en kraakte het in mijn eerste poging. ”
\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_
Dit drastische verhaal werd verteld door een meisje in mijn contact. Ze voelde zich echt beter nadat ze haar last met mij had gedeeld. Ze gaf me toestemming om haar verhaal te schrijven zoals ik het heb geschreven, zonder haar echte identiteit prijs te geven.
Naar de achtergrond komen:
Ze is nu 22 en zal binnenkort een gereputeerde dokter worden. Ze zit momenteel in het vierde jaar en volgt haar MBBS aan een gereputeerde medische universiteit. Ze is helemaal weg van haar verleden dat ze nooit heeft gedeeld / wil delen met iemand die ze kent. Ze streeft ernaar een uitstekende verloskundige te worden en wil geen romantische relatie met wie dan ook, en ze wil niet het hele leven trouwen. Ze wil haar leven wijden aan het helpen van kinderen en wens altijd dat geen enkel kind zou lijden wat ze moest lijden.
“Het kan gebeuren met wie dan ook, ook met uw kinderen. We moeten verantwoordelijkheid nemen voor de komende generaties. Deze typische situatie weegt het belang van seksuele voorlichting in ons curriculum. Kinderen kunnen kindermishandeling niet stoppen, maar volwassenen wel. Het is erg belangrijk om ze het verschil te leren tussen een goede en een slechte aanraking. Soms moeten we onze relatie-gevechten opzij houden om voor onze kinderen te zorgen. Ik verzoek jullie allemaal: blijf alsjeblieft de mentale toestand en het lijden van je kind in de gaten houden. niet zo stoer. Ze verdienen zoveel liefde en genegenheid van onze kant. ”
Bewerken 1: We weten allemaal dat het geen sprookje is. Elk kind is niet zo sterk als zij. We moeten verantwoordelijkheden nemen, we moeten empathie en vriendelijkheid tonen jegens slachtoffers van kindermisbruik (overlevenden). Soms hebben ze in hun dieptepunt slechts één vriendelijke luisteraar nodig.
Ik heb een persoonlijk verzoek aan al deze slachtoffers, begrijp alsjeblieft dat je niet de enige bent. Zeg het maar! Vertrouw je ouders, praat met ze. We zijn hier om naar je te luisteren en je te helpen. U kunt vrijelijk bij ons terecht om uw emoties te uiten. Niemand kan je beoordelen, want het was nooit jouw schuld. Jullie verdienen het allemaal echt om bemind te worden. Je leven beëindigen, zelfmoord plegen is echt een slecht idee. Het is een permanente oplossing voor iemands tijdelijke probleem.
(Bron afbeeldingen: Google)
STOP KINDERMISBRUIK! 🙏🙏😔😔
Sagar.
Antwoord
Jaren geleden, toen ik overstapte van lesgeven op de middelbare school naar basisschool, werkte ik met een geweldige leraar genaamd Darcy. Haar klaslokaal was verbonden met het mijne.
Aanvankelijk was ik verlegen in haar aanwezigheid, maar ik besefte al snel dat ze zoveel meer wist dan ik over het lesgeven op de basisschool en de studenten die ons zo hard nodig hadden. We gaven les in een landelijk gebied in een van de armste provincies in het zuiden.
Studenten kwamen vaak hongerig naar school en ik leerde het via Darcy – (en mijn moeder, die ik in paniek belde toen mijn De leerlingen van de 3e klas snikten tegelijk omdat ze honger hadden om 10.00 uur) om snacks te kopen en in mijn kasten te bewaren voor mijn hongerige leerlingen.
Zoals mijn moeder zei,
” Wat stom van je, studente. Als ze “honger hebben, VOED je ze!”
Afgezien van armoede leed dit deel van het Zuiden onder discriminatie, zoals zoveel gebieden in Amerika nog steeds doen. Darcy en ik waren fysiek zo verschillend. Ze was een lange, mooie, elegante zwarte vrouw van middelbare leeftijd die meer wist van lesgeven dan ik ooit zou weten. Ik was klein, blond en een yankee. Zeker jonger dan ik nu ben, maar ik was een puinhoop van binnen.
Mijn man was minder dan 8 jaar geleden overleden, en ik was nog steeds diep in rouw. Ik kon niet geloven wat mijn leven was geworden zonder hem. Het enige dat ik nog had, was mijn baan, en ik had het geluk die te hebben. Mijn overleden echtgenoot was erg ziek geweest en er was geen geld meer. Soms wilde ik niet eens meer leven, maar door mijn werk was ik bezig.
Ik hield van mijn studenten, maar mijn vorige baan was het vernietigen van mijn ziel. Ik had les gegeven aan 16-25-jarigen in een zeer gevaarlijke situatie waarin de administratie geen andere manier wist om de plaats te besturen dan de instructeurs constant te kleineren en te mishandelen.
Ik begreep dat, wanneer de situatie faalt en je weet niet wat je moet doen, altijd de schuld iemand anders. Ik wist dat ik het nooit zou kunnen veranderen. Het is het beste om te vertrekken.
Ik had eindelijk de kans om van boord te springen, en dat heb ik gedaan. Ik was bang dat ik de oudere studenten zou missen, maar nu had ik de kleintjes. Het was nieuw terrein voor mij. En ik had Darcy, die me alles zou leren wat ik moest weten. Ik besloot dat ik haar als een havik zou bekijken.
Ik merkte al snel dat Darcy niet alleen een uitstekende leraar was wiens studenten snel en grondig leerden, ze hielden van haar en respecteerden haar. Ze was streng, maar toch zacht. Hoe trekt een leraar dat voor elkaar, vooral met die leeftijdsgroep? Nou, ze was een leraar-mama-fee-peettante-disciplinaire soort hybride. Een eenhoorn. Ik was er vrij zeker van dat ik dat niet zou kunnen volgen, maar ik wist ook dat ik zou blijven kijken en leren.
Ze had de mamas en papas van deze kinderen lesgegeven, en niet te vergeten de tantes, ooms en neven en nichten. Tegen de tijd dat ze met pensioen ging, zou ze kunnen zeggen dat ze ook de grootouders les had gegeven. Ze hoefde niet over dit soort dingen op te scheppen. Ze was een doener, geen opschepper.
Nog iets aan haar, Darcy was een zachte aanraking als het om geld ging.
Toen Darcy en ik na schooltijd samen werkten in haar klas, leek het alsof de helft van haar kleine stadje opdagen om geld te lenen. Ik plaagde haar altijd,
“Wat ga je doen” Darcy, als je “met pensioen bent en je geld nodig hebt?”
Ze “zou gewoon haar hoofd achterover gooien en die mooie melodieuze lach die ze had lachen en zeggen,
” Nou Meisje, ik denk dat ik bij jou moet komen wonen! Of onder de brug. Of we zullen allebei onder de brug wonen. Wie weet! ”
We hadden zoveel plezier bij het samenwerken. Dat waren de goede dagen, hoewel we het toen nog niet wisten. Dat weet je nooit. Dit was ook het goede deel van het verhaal, voor zover dit verhaal gaat. Vanaf hier wordt het moeilijker.
Op een dag na school bracht ze een klein meisje naar haar kamer. Ze was veel jonger dan onze studenten. Haar naam was Lilliana, en ze was niet meer dan een peuter. Tot mijn grote verbazing had Darcy haar opgevoed. Ze was een mooie maar onstuimig kind, erg hyperactief. Darcy, zo ontdekte ik, had haar opgevoed sinds haar geboorte. Ik wist het niet. Ik was haar werkvriendin. Ik was nog niet bij haar thuis geweest.
Dit verraste me. Ik begreep dat Darcy, net als ik, zelf geen kinderen had. Bij Darcy was het altijd een verrassing toen mensen dat beseften. Ze was zo gezellig en moederlijk.
Elke dag daarna zag ik Lilliana en haar sprankelende ogen en glanzende zwarte krullen na school in het rond stuiteren. Ze was als een klein wild ding, altijd koppig deed wat ze wilde doen totdat Darcy haar regeerde. Dat was niet altijd gemakkelijk. Lilliana had een favoriete comeback,
“Ja, Darcy, ik HOOR je , maar ik “LUISTER niet!”
Dit was waarschijnlijk niet wat Darcy wilde horen, maar ik werd er elke keer weer van.
Een dag tijdens de lunch voordat we haar konden tegenhouden , Lilliana klom bovenop de tafel in ons favoriete restaurant in de kleine stad en begon te tapdansen. Gelukkig kenden de andere Diners haar en begonnen ze te applaudisseren. We haastten ons om haar te verwijderen. Sorry, lunchpubliek, we moeten deze jongen weghalen van de borden, het eten en het bestek! Mensen lachten, maar er waren andere van dergelijke situaties. Darcy werd meer bezorgd.
Gedurende de twee jaar Ik kende haar, Lilliana werd sterker en soms veel strijdlustiger. Ik raakte na school gewend aan kapotte voorwerpen. Lilliana speelde niet zoals andere kinderen. Soms werd het een beetje wild, maar Darcy zweeg nooit in haar liefde en geduld voor dat lieve maar soms onbeheerst kind
Ze bleef geduldig met het kleine meisje werken en legde me uit dat de dokter haar had verteld dat kinderen als Lilliana geen angst hebben. Ze zal alles doen. Naïef, dacht ik dat de meeste kinderen zo waren. Ik zou snel ontdekken dat de geboorteomstandigheden van Lilliana anders waren geweest.
Dit is het verhaal van Lilliana,
Haar ouders hadden elkaar ontmoet op de middelbare school , haar vader blank, haar moeder zwart. Ze werden erg verliefd, trouwden, hadden een vaste baan, begonnen een gezin te stichten.
Toen sloeg het noodlot toe: ze vielen in drugs. Dingen ontrafelden heel snel zoals ze meestal doen. Haar knappe vader stierf op gruwelijke wijze bij een illegale methlaboratoriumexplosie diep in het moeras buiten de stad. Haar moeder, ooit levendig en mooi, nu een crackverslaafde, verviel in waanzin en geweld. Haar ouders zorgden voor haar.
Little Lilliana was verslaafd aan drugs geboren. En er was toen nog niet veel over deze babys bekend. De eerste babys die doktoren zo zagen geboren waren tussen 1983 en 1984. Sommigen van hen leefden niet meer. Sommigen geloven dat babys die verslaafd zijn aan crack, heroïneachtige ontwenningsverschijnselen hebben. Deze kleine babys hebben epileptische aanvallen, beroertes, hartaanvallen. Vaak gebeuren deze dingen als foetussen. Ze redden het helemaal niet. Het is verschrikkelijk. Als ze het overleefden, moesten ze zorgvuldig worden verpleegd in het ziekenhuis, soms gedurende vijf of zes maanden.
Darcy stapte op en werd de belangrijkste verzorger voor de kleine Lilliana toen ze het ziekenhuis verliet. Toen ze deze jaren beschreef, was Darcy nooit zelfverzekerd, ze beantwoordde mijn vragen alleen op haar gebruikelijke openhartige manier. Ja, als baby was het moeilijk voor Lilliana om in slaap te vallen. buiten schommel vastgebonden aan een oude eik. Darcy wiegde Lilliana en zwaaide met haar van 6 uur s avonds tot 6 uur s ochtends. Die schommel was het enige dat de baby kalmeerde. Toen moest Darcy aan het werk. zou de baby overgeven aan haar zus en haar broer die bij haar woonden. Vaak sliep Darcy zelf helemaal niet.
Naarmate Lilliana groeide, was haar gedrag niet zoals andere kinderen. Vaak werd ze ongewoon gewelddadig.Darcy bleef geduldig, werkte met haar, omringde haar met liefde, evenals mensen die van het kleine meisje hielden en voor haar zorgden.
Ik voelde me nu vereerd om in die cirkel te zijn. Ik vond speelgoed in de aanbieding waarmee Lilliana en ik na schooltijd in de klas of bij Darcy thuis konden spelen. Lilliana speelde niet zoals andere kinderen. Ze verveelde zich en vernietigde zelfs haar geliefde speelgoed in een mum van tijd. Haar gedrag leek vaak onverklaarbaar.
Bij drugsverslaafde babys is er angst voor latere neurologische aandoeningen of hersenbeschadiging, afhankelijk van welke medicijnen er tijdens de zwangerschap worden gebruikt.
Hier moet ik zeggen: ik doe het niet. Ik weet alles over de medicijnen die werden ingenomen terwijl de moeder van Lilliana haar droeg, en ik was ook niet op de hoogte van de ziekenhuisgegevens van de baby. Maar ik kan je dit vertellen. Na jaren geen contact meer te hebben gehad met Darcy vanwege verhuizingen voor een baan, de zorg voor mijn moeder en andere levensveranderende ervaringen (het leven heeft dat op een bepaalde manier te doen), heb ik contact gehad met Darcy. We wonen nu meer dan duizend mijl uit elkaar.
Darcy weigerde met pensioen te gaan totdat Lilliana de lagere school had afgemaakt. Ze stuurde me een foto van Lilliana. Ze is mooi. Ze doet het goed in haar studie. Ze denkt aan de universiteit. Ze is nu bij haar grootouders.
Betekent dit dat liefde alles geneest, dat Darcys techniek zou werken met alle babys die onder deze omstandigheden worden geboren. Nee, misschien niet. Nogmaals, ik weet niet alles over Lilliana en haar gezondheidsdossiers of haar specifieke gezondheidsproblemen. Maar werkte dit in dit geval? Nou ja, tot nu toe tenminste. Soms gebeurt wat ons mensen als een wonder lijkt.
Wat begon als een triest, vreselijk verhaal, veranderde in iets heel anders. En ik geloof dat liefde, zorgzaamheid en geduld daar een groot deel van uitmaakten.
Ik zal hier toevoegen dat ik de namen en sommige omstandigheden heb veranderd om de betrokkenen te beschermen.
Bedankt voor het luisteren.