Beste antwoord
“Welke boeken zijn uit de Bijbel verwijderd en waarom?”
De Bijbel heeft een lange geschiedenis en er stroomde veel water onder de brug. Maar weet dat de Bijbel in zijn huidige vorm compleet is. Geen enkel boek van de Bijbel ontbreekt of is verloren.
Matt Slick in Bewijzen de verloren boeken van de Bijbel dat de Bijbel is veranderd? geeft ons deze inzichtelijke informatie:
Deze zogenaamde verloren boeken zijn om verschillende redenen niet in de Bijbel opgenomen. Ze misten apostolisch of profetisch auteurschap; ze beweerden niet het Woord van God te zijn; ze bevatten onbijbelse concepten zoals gebed voor de doden in 2 Macc. 12: 45-46 of hebben enkele ernstige historische onnauwkeurigheden. Deze boeken waren nooit gezaghebbend, geïnspireerd of authentiek geschreven door de Joodse profeten of de christelijke apostelen.
Niettemin heeft de rooms-katholieke kerk ondanks deze problemen bepaalde boeken aan de canon van de Schrift toegevoegd. In 1546, grotendeels als reactie op de Reformatie, autoriseerde de rooms-katholieke kerk nog een aantal boeken als de Schrift die bekend staat als de apocriefen. Het woord apocriefen betekent verborgen. Het wordt in algemene zin gebruikt om een lijst met boeken te beschrijven die tussen 300 en 100 v.Chr. Door Joden zijn geschreven. Meer specifiek wordt het gebruikt van de 7 extra boeken die door de katholieke kerk als geïnspireerd worden aanvaard. De volledige lijst met boeken van de apocriefen zijn: 1 en 2 Ezra, Tobit, Judith, de rest van Esther, de wijsheid van Salomo, Sirach, (ook getiteld Ecclesiasticus), Baruch, The Letter of Jeremiah, Song of the Three Young Men , Susanna, Bel and the Dragon, The Additions to Daniel, The Prayer of Manasseh, en 1 en 2 Makkabeeën. De boeken die als geïnspireerd worden geaccepteerd en in de katholieke bijbel zijn opgenomen, zijn Tobit, Judith, 1 en 2 Maccabees Wisdom of Solomon Sirach (ook bekend als Ecclesiasticus) en Baruch.
De pseudepigrafische boeken zijn “valse geschriften”. Ze zijn een verzameling vroege joodse en christelijke geschriften die tussen 200 v.Chr. En 200 n.Chr. Zijn samengesteld. Maar ook zij waren bekend en werden nooit als geschrift beschouwd. Een lijst hiervan is de brief van Barnabas, de eerste brief van Clemens aan de Korinthiërs, de tweede brief van Clemens aan de Korinthiërs, de brief van de Smyrnaeërs of het martelaarschap van Polycarpus, de herder van Hermas, het boek van Henoch, The Gospel of Thomas (140-170 AD), The Psalms of Solomon, The Odes of Solomon, The Testaments of the Twelve Patriarchs, Second Baruch, Third Baruch, The Books of Adam and Eve.
The Deuterocanonical (Apocriefe) boeken zijn die boeken die wel in de Griekse Septuaginta (LXX) waren opgenomen, maar niet in de Hebreeuwse Bijbel. De erkende deuterocanonieke boeken zijn Eerste Ezras (150-100 v.Chr.), Tweede Ezras (100 n.Chr.), Tobit (200 v.Chr.), Judith (150 v.Chr.), De toevoegingen aan Esther (140-130 v.Chr.), De wijsheid van Salomo (30 v.Chr.) V.Chr.), Ecclesiasticus (Sirach) (132 v.Chr.), Baruch (150-50 v.Chr.), De brief van Jeremia (300-100 v.Chr.), Susanna (200-0 v.Chr.), Bel en de Draak (100 v.Chr.), De toevoegingen aan Daniël (Gebed van Azaria) (200-0 v.Chr.), het gebed van Manasse (100-0 v.Chr.), Eerste Makkabeeën (110 v.Chr.) en Tweede Makkabeeën (110-170 v.Chr.) .1
Deze pseudepigrafische en deuterocanonieke boeken werden door de christelijke kerk nooit als Schriftuur beschouwd, omdat ze niet gezaghebbend, geïnspireerd of geschreven waren door profeten of apostelen; noch hebben ze de kracht van het woord van de boeken van de bestaande Bijbel. Omdat de boeken dus niet verloren zijn gegaan en nooit deel uitmaakten van de Bijbel, hebben ze geen invloed op de geldigheid van de Bijbel.
” Waar kan ik ze vinden? ”
U vindt Bijbelse apocriefen in katholieke bijbels en in de lectionaria van Anglicaanse en Lutherse kerken. Extra boeken van apocriefen zijn te vinden bij oosters-orthodoxe kerken en oosters-orthodoxe kerken.
Bovendien is er nu een verzameling 17e-eeuwse en 18e-eeuwse Engelse vertalingen van enkele oudtestamentische pseudepigrafen en nieuwtestamentische apocriefen beschikbaar in één deel, “ The Lost Books of the Bible and the Forgotten Books of Eden .”
Maar laat me je verlaten met deze inzending door Jack Wellman in Waarom zijn sommige boeken uitgesloten van de Bijbel? :
Ik geloof dat we de Bijbel kunnen vertrouwen die we vandaag hebben … de Bijbel die 66 boeken bevat, geschreven door ongeveer 40 auteurs, omdat is aangetoond dat het het levende, actieve Woord van God is dat zelfs onze gedachten, bedoelingen en motieven van het hart kan doordringen (Heb 4:13).De vele vervulde profetieën, de duizenden archeologische ontdekkingen en het duurzame Woord van God bieden ons meer dan genoeg om te weten dat wanneer we de Bijbel oppakken, God tot ons spreekt; het is Zijn geïnspireerde Woord; en het is alles wat we nodig hebben om te weten hoe we gered kunnen worden. Met iets anders dan deze 66 boeken, neem je risicos … kansen die ik niet wil nemen. Ik wil de waarheid. Hoe zit het met jou?
Antwoord
Er zijn geen verloren bijbelboeken: er is geen bijbelboek dat door de kerk of door de joodse gemeenschap als canoniek wordt aangeduid (voor het Oude Testament ) waarvan we geen exemplaren hebben.
We hebben ook een grote collectie pseudepigrapha – boeken die niet worden geaccepteerd door de joodse gemeenschap (voor het Oude Testament) of de christelijke kerk (voor het Nieuwe Testament). Deze zijn gratis online beschikbaar, of je kunt Charlesworths monumentale 2-delige Old Testament Pseudepigrapha kopen.
We hebben een behoorlijke verzameling 2e-eeuwse evangeliën, die geen van allen ooit een grote hoeveelheid geld hebben gewonnen, en we hebben verwijzingen naar anderen. Maar ze maakten nooit deel uit van de Bijbel.
De christenen beschouwden de ‘Bijbel die Jezus las’ als het ‘Oude Testament’. Dit wordt algemeen aanvaard als de Hebreeuwse Bijbel.
Er was echter enige discussie over de apocriefen, een verzameling teksten die samengebonden zijn met de Septuaginta, de Griekse vertaling van het Oude Testament, maar niet gevonden in de masoretische tekst die door de joodse gemeenschap wordt onderhouden, en, tot de Dode Zeerollen (DSS), niet bekend dat ze in het Hebreeuws bestonden. Van de Dode Zeerollen zijn er maar drie gevonden: Ben Sirach, Tobit en de brief van Jeremia. Ze zijn echter niet samengebonden met de Hebreeuwse Geschriften, dus er is bij de DSS geen reden om ze als canoniek te behandelen in plaats van als onderdeel van de andere groep geschriften. The Dead Sea Scrolls – Scrolls Content . Voor de anderen is er geen bewijs dat ze ooit in het Hebreeuws hebben bestaan en dus niet in aanmerking konden komen om deel uit te maken van de Hebreeuwse Bijbel.
Hiëronymus, die de Latijnse Vulgaat vertaalde, beschouwde ze niet als canoniek, maar ze worden geaccepteerd als deuterocanoniek in de rooms-katholieke kerk, en geaccepteerd als onderdeel van de Septuaginta-vertaling in orthodoxe kerken.
Protestanten aanvaarden de apocriefen niet als onderdeel van de Bijbel, omdat ze de Hebreeuwse Bijbel aanvaarden als het definitieve Oude Testament.
Ondanks de status van de apocriefen, gaat er niets van verloren: je kunt bijbels kopen met de vertaalde apocriefen, en je kunt het gratis online lezen. De meeste lezers concluderen dat de apocriefen niet van dezelfde soort of kwaliteit zijn als de Hebreeuwse Bijbel.
Het Nieuwe Testament is opgegroeid op basis van wat christenen bereid waren hun leven te riskeren door te kopiëren en te verspreiden in tijden van vervolging. De algemene test die de vroege kerk lijkt te hebben toegepast (omdat het overeenkomt met het resultaat en op verschillende plaatsen werd beschreven) was dat het Nieuwe Testament de overgebleven geschriften waren van de apostelen en hun metgezellen, en van de broers van Jezus, Jakobus en Jood. Het bevat slechts één geheel anoniem boek, de brief aan de Hebreeën. Het auteurschap van Luke-Acts en John wordt in de tekst zelf verklaard. Eusebius, de kerkhistoricus, beschrijft Mattheüs en Marcus als de auteurs van hun respectievelijke evangeliën, en dit werd bijna universeel aanvaard tot de 19e eeuw.
Er zijn vragen gerezen over een aantal nieuwtestamentische boeken, maar die ondervraagd (James, Openbaring) zijn opgenomen in plaats van uitgesloten.
Het idee dat er op de een of andere manier delen van de Bijbel verloren zijn gegaan, lijkt te zijn opgegroeid als gevolg van De Da Vinci-code . Dit was fictie, gebaseerd op een eerder pseudo-historisch boek genaamd The Holy Blood and The Holy Grail , dat tal van ongegronde speculaties naar voren bracht. Tijdens een Britse auteursrechtzaak wees de rechter de auteursrechtclaim tegen Dan Brown af, waarbij hij verklaarde dat het boek te algemeen en te laag abstractieniveau was om in aanmerking te komen voor auteursrechtelijke bescherming. Brown wint Da Vinci Code-zaak
De Da Vinci Code was aangekondigd als een zeer onderzocht boek, maar, zoals bezoekers ontdekten, waren veel van de locaties zwaar gefictionaliseerd, inclusief de niet-bestaande crypte in de Rosslyn-kapel. Historici hebben het verworpen, net als literaire critici.
We hebben in feite zoveel manuscripten van het Nieuwe Testament dat we 99,5\% zeker van de tekst kunnen zijn – beter dan voor bijna elk ander boek, inclusief modern, gedrukt boeken – en geen van hen bevat sporen van ontbrekende documenten die als een deel van de Bijbel kunnen worden beschouwd.
Het idee van ontbrekende boeken is een complottheorie die naar bed moet worden gebracht.