Najlepsza odpowiedź
Uwaga: to jest mój osobisty punkt widzenia, widziany przez pryzmat moich własnych doświadczeń i teraz nieco różowawy od upływu dziesięciu lat. Poniżej znajdują się spoilery, więc czytaj na własne ryzyko.
Widziałem film dokumentalny – byłem na przewoźniku, który był zaparkowany tuż przed Nimitzem, który jest widoczny na początku pierwszy odcinek, gdy się rozpoczęli (USS Ronald Reagan), i znałem wielu ludzi na Nimitz – albo od moich starych kolegów z załogi, kolegów z klasy ze szkoły, przyjaciół znajomych lub ludzi, których minąłeś na kręgielni lub komisarz. Więcej o tym później.
W większości podobał mi się serial. Byłem na służbie rekrutacyjnej, kiedy PBS zaczął nadawać serię, i całym sercem poparłem ją dla moich rekrutów i kandydatów do oglądania, ponieważ czułem, że jest to dość uczciwy (o ile można to pokazać na PBS) obraz życia na pokładzie samolotu przewoźnik podczas wdrażania. Wiem, że przełożeni z mojego dowództwa rekrutacyjnego byli przerażeni, że dzieci oglądające serial zdały sobie sprawę, że rozmieszczenie było znacznie trudniejsze, niż mogliby przypuszczać, ale każdy z moich kandydatów, który oglądał serial przed wysłaniem na obóz szkoleniowy podziękował mi za to po tym, jak dotarli do floty.
Powiedziawszy to, szczerze mówiąc byłem nieco rozczarowany ograniczonym zakresem, zwłaszcza im dłuższa była seria; Wydawało mi się, że filmowcy mieli uczciwą okazję zrobić coś zupełnie innego niż zwykłe „tutaj jest mnóstwo niesamowitych materiałów filmowych przedstawiających niesamowite odrzutowce i piloci, którzy są niesamowici” dokumenty z lotniskowców, które są oblepione od ściany do ściany na Discovery Channel, Military History Channel itp . Spędzając czas z całą załogą podczas całego rozmieszczenia i ciągle kręcąc, czułem, że filmowcy mogliby bardziej skupić się na reszcie załogi za kulisami – ludziach pod pokładem, którzy tasują papierkową robotę, utrzymują statek w ruchu, i umożliwić pilotom i innym osobom pracującym na dachu wykonywanie swojej pracy. Pod tym względem wydawało mi się, że są o wiele za mało. Rozmawiając później z niektórymi z moich przyjaciół, wiem, że kilku z nich było trochę rozczarowanych, że nie było nic więcej o reszcie załogi poza skrzydłem lotniczym, który nawet nie był na pełnym etacie przyczepiony do statku.
Było oczywiste, że jednym z pierwotnych celów serialu dokumentalnego było omówienie tego, jak globalna wojna z terroryzmem w tamtym czasie wpłynęła na życie załogi po powrocie do domu, i tak się czułem była kolejną straconą szansą; w pewnym sensie zbadali to z historią eskadry AO, która podrzuciła swoją dziewczynę przed rozlokowaniem (i naprawdę miałem dość tego, że był tak wyróżniający się w trzecim odcinku), ale poza Tiger Cruise z Hawajów z powrotem do San Diego tak naprawdę nie było to dogłębnie zbadane. W połowie 2000 roku rozpoczęła się epidemia ciągłych, rozszerzonych rozmieszczeń w całej armii; rok po filmie dokumentalnym (2006), Reagan spędził 300 dni w roku kalendarzowym na morzu, a wszystkie, z wyjątkiem może 35, zostały rozmieszczone poza kontynentalnymi Stanami Zjednoczonymi. Uważam, że powinno być więcej informacji na temat rozpadających się małżeństw, dzieci, które ledwo znają swoich rodziców, i małżonków, którzy byli samotnymi rodzicami przez coraz dłuższe okresy, częściej.
Więc, tl; dr, podobało mi się, ale chciałem więcej.
Odpowiedź
Oglądałem cały serial częściowo dlatego, że służyłem w Forrestal (CVA59) na początku 70-tych i chciałem tego uczucia deja vu i równie z ciekawości tego, co się zmieniło. Jako jeden z członków załogi statku, który pracował gdzieś indziej niż pokłady samolotów lub mesy, zgadzam się, że serial mógł wykonać lepszą robotę, pokazując pełniejszy obraz życia przewoźnika. Ale myślę, że najbardziej uderzył mnie niepokój marynarzy z powodu przebywania z dala od domu i rodziny. Mogę szczerze powiedzieć, że widziałem więcej marynarzy ronących łzy podczas tej serii niż podczas całej mojej rekrutacji – obóz treningowy w zestawie!