Najlepsza odpowiedź
Komputery nic nie wiedzą. Podano im znaczenie czegoś.
Mogą być zakodowane w dowolnym schemacie i dekodowane według tego samego schematu, aby zrobić coś znaczącego. Najpopularniejsze schematy kodowania to ASCII rozszerzone i UNICODE (np. UTF-8, UTF- 16 itp.), Ale możesz też zaprojektować własne. Jedynym problemem będzie możliwość przenoszenia danych. Wszelkie dane zakodowane w Twoim schemacie mogą wyglądać jak śmieci na komputerze, który nie używa Twojego schematu kodowania.
Kiedy projektujemy oprogramowanie dla komputera, my, programiści, decydujemy, co powinno {} i [] oznaczać w naszym oprogramowaniu . Zatem znaczenie {} i [] zależy od kontekstu oprogramowania.
C11 , aktualny standard dla języka programowania C, jest zakodowany w Unicode (prawdopodobnie UTF-8), jednak {i} są dodatkowo zakodowane w języku C do reprezentowania bloku kodu , jak na poniższym przykładzie:
#include
int main()
{
// printf() displays the string inside quotation
printf("Hello, World!");
return 0;
}
W kaskadowych arkuszach stylów (CSS), {i} są dalej kodowane, aby reprezentowały blok deklaracji jak na poniższym przykładzie:
p {
color: red;
text-align: center;
}
Krótko mówiąc, na komputerze {} i [] może znaczyć wszystko i zgodnie z definicją programisty w jego oprogramowaniu. W matematyce mają one następujące znaczenie Nawias (matematyka) – Wikipedia
Odpowiedź
Zamiast tego we współczesnych językach programowania wymagając wielu instrukcji do zwiększania, zmniejszania, mnożenia, dzielenia lub modulowania wartości i zapisywania jej w zmiennej, możesz to zrobić w jednej instrukcji. Podczas gdy niektóre języki już udostępniają metodę zrobienia części z tego (co również pokażę w moim przykładzie), w niektórych nie.
Jak musiałbyś to osiągnąć w innych językach:
x = x + 1; //also x++; or ++x;
x = x - 1; //also x--; or --x;
x = x * 2;
x = x / 2;
x = x \% 3;
Sposób „na skróty”:
x += 1;
x -= 1;
x *= 2;
x /= 2;
x \%= 3;
W większości języków, które obsługują tę funkcję, robią dokładnie to samo, co mój pierwszy blok kodu, ale zajmują mniej miejsca. Rzeczywiste zastosowanie funkcji dodawania i odejmowania polega na tym, że można podstawić zmienną lub inną kwotę do dodawania / odejmowania, czego nie można zrobić za pomocą jednoargumentowych operatorów ++ i – -. Powiedzmy, że pracujesz nad całkiem dużą grą i pracujesz nad nią sam. Aby zaoszczędzić czas, chcesz użyć jak najmniejszej ilości pisania, aby osiągnąć te same rzeczy. Tutaj właśnie wchodzą do gry, ponieważ mają dokładnie taką samą szybkość działania jak wypisywanie wszystkiego i działają dokładnie w ten sam sposób (z wyjątkiem ++x i --x , które zwracają swoją wartość PO operacji, w przeciwieństwie do sytuacji sprzed operacji w porównaniu z x++ i x--) .
Rozważ więc następujący przykład ze świata rzeczywistego (chociaż oczywiście brakuje pewnych rzeczy, takich jak sprawdzanie limitów i kolizji):
if(Keyboard.getKeyPressed(Key\_W) && !Keyboard.getKeyPressed(Key\_D))
{
acceleration -= 0.128f; //we"re subtracting here to change the direction to left
x += deltaTime * acceleration;
}
else if (Keyboard.getKeyPressed(Key\_D) && !Keyboard.getKeyPressed(Key\_W))
{
acceleration += 0.128f;
x += deltaTime * acceleration;
}
Chociaż oszczędza to tylko trochę pisania, to trochę się sumuje, gdy masz tysiące linie kodu. Wygląda też ładniej niż ustawienie zmiennej dla siebie + / – / * / etc wartości i może być łatwiejsze do odczytania dla niektórych osób. Kiedy programuję w języku, który obsługuje tę funkcję, używam tylko tego sposobu.