Najlepsza odpowiedź
Nie mogę nie zgadzać się ze specjalistą medycznym, ale mogę podzielić się osobistymi anegdotami Informacja. Dorastałem na wysokości 3500 stóp nad poziomem morza, podczas gdy moja dalsza rodzina mieszka na poziomie morza. Odwiedzałem ich przez dwa tygodnie co kilka lat. Moja mama i ja zawsze mieliśmy te same objawy zmiany wysokości: dokuczanie, silny ból głowy w zatokach, zmęczenie, senność i ogólne złe samopoczucie. Krótko mówiąc, zawsze czuję się okropnie, kiedy wychodzę na poziom morza. Objawy utrzymują się przez około tydzień, po czym znacznie się poprawiły (ogólnie mniej więcej w czasie, gdy byłem gotowy do powrotu do domu, czułem się naprawdę dobrze i wreszcie cieszyłem się wakacjami). Trudno sobie wyobrazić, w jaki sposób pomaga to sportowcom trenującym na dużych wysokościach, ale jeśli sportowiec mieszkał głównie na poziomie morza, może mieć sens, że może odnieść krótkoterminowe korzyści, jeśli będą przebywać na dużej wysokości przez kilka tygodni lub miesięcy. zejdź na dół. Nigdy nie mieszkałem na małej wysokości, więc moje ciało nie jest na to w żaden sposób przygotowane. Co ciekawe, gdy odwiedzała nas rodzina mieszkająca na poziomie morza, większość czuła się dobrze, ale niektóre dzieci dostałyby krwawienia z nosa po raz pierwszy
Odpowiedź
Tak, chyba że masz pecha, że nie możesz zaaklimatyzować się na dużych wysokościach lub z jakiegoś powodu wykonać forsowne ćwiczenia na dużej wysokości, na przykład z cechą sierpowatokrwinkową . Ludzie różnią się znacznie pod względem zdolności do tolerowania dużych wysokości, ale większość z nich może z powodzeniem zaaklimatyzować się i nie zachorować na chorobę wysokościową, jeśli zastosują konserwatywne podejście. Problem polega na tym, że większość zorganizowanych wypraw do bazy pod Everestem jest sztucznie zmuszana do ukończenia wyprawy w zestawie liczbę dni i to może być zbyt mało czasu, aby uniknąć wystąpienia objawów AMS lub, co gorsza, wystąpienia HAPE lub HACE, które są znacznie poważniejsze. Kluczem jest, aby podnieść wysokość, na której śpisz, tak wolno, jak to możliwe. Więc wszystko, co możesz zrobić, aby zwiększyć liczbę nocy spędzonych na każdym nowym wzniesieniu (takim jak Lukla, Namche Bazaar itp.), Przed przejściem wyżej, będzie opłacalne. I wbrew uwagom zawartym w innych odpowiedziach, przyjmując Diamox, absolutnie można znacznie zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia choroby wysokościowej. To nie podlega dyskusji, istnieje wiele dowodów na ten temat. Fakt, że będziesz stopniowo rósł w górę, nie ma wpływu na to, czy to pomoże, czy nie. Stosowanie Diamox jest powszechną praktyką i polecam go, chyba że masz wcześniejsze doświadczenie w jeździe na ekstremalne wysokości bez niego i bez negatywnych skutków, jeśli nie z innego powodu niż unikanie dość przerażającego i niewygodnego okresowego oddychania (Cheyne-Stokes), który często występuje, gdy zasypiasz na dużej wysokości, zanim w pełni zaaklimatyzujesz się do tego miejsca do spania. Musisz jednak zwrócić szczególną uwagę na nawodnienie, gdy używasz Diamox, ponieważ zwiększa to oddawanie moczu. Istnieje wiele nieaktualnych informacji na temat Diamox, takich jak sugestie, aby rozpocząć przyjmowanie go kilka dni wcześniej (niepotrzebne, jest to dość szybko działający lek) lub przyjmować duże dawki (powoduje nieprzyjemne doznania, takie jak mrowienie lub brzęczenie ust). Oczywiście skonsultuj się z lekarzem w tej sprawie.
Poleciłbym mieć ze sobą również dwa inne leki: nifedypinę i deksametazon. Prawdopodobnie nie będziesz potrzebować żadnego z nich, ale jeśli zdarzy ci się zachorować na objawy HAPE lub HACE, te leki mogą uratować ci życie. Podobnie jak nifedypina, deksametazon może być w postaci tabletek, nie musi być w postaci do wstrzykiwań, pomimo sensacyjnych przedstawień w filmach o Everest. Ponownie, te dwa ostatnie leki służą tylko do nagłych wypadków. Większość lekarzy przepisuje te leki pacjentom, którzy po raz pierwszy doświadczają ekstremalnych wysokości.