Najlepsza odpowiedź
Jako były nauczyciel w Japonii i przyjaciele rodziców moich uczniów, ja mogą powiedzieć bez ogródek, że nie.
W japońskim jest kilka słów na „mama” i „tata”, tak jak w języku angielskim (mama, mama, mama, ojciec , tato, tatusiu. itp.).
お 母 さ ん ・ 母 ん ん Okaasan / kaasan jest najbardziej powszechny, a 母 ち ゃ ん kaachan (myślę, że mamusia, ale nie ogranicza się do małych dzieci) jest ujmującym znajomym używanym przez dzieci i osoby blisko z mamą. Jest jeszcze jedno słowo, które nie jest używane tak często, ale nadal jest częścią codziennego języka potocznego, 母親 „hahaoya / haha” 、
お 父 さ ん – 父 さ ous Otousan / tousan to najczęściej używane określenia ojciec i ち ゃ ん touchan „używany jako słodki, dziecinny znajomy (myślę tatusiu). Słychać również starsze, ale nadal używane określenie 父 „chichi”. Istnieje również nieco… slangowe (?) Słowo używane przez nastoletnich chłopców, zwłaszcza 親 父 „oyaji”. „O” to formalność dodawana do wielu słów, aby uczynić je bardziej uprzejmymi w języku japońskim.
Nie jest to wyczerpująca lista używanych terminów, ponieważ Japończycy mają zwyczaj trzymania się starych zwrotów i używania ich do dziś, ale są to najczęściej używane słowa. Większość dzieci nawet nie odnosi się do rodziców swoich przyjaciół po imieniu, często nazywając ich mamą Sory / tatą Shinsuke itp. W wieku dorosłym.
Teraz powiem, że dużo częściej zdarza się, że małe japońskie dzieci znać imiona ich rodziców, coś, co pamiętam, było trudne dla młodych 5-7-latków w Ameryce. ale rzadko można usłyszeć, jak dziecko zwraca się do mamy lub taty po imieniu, bez względu na wiek. Liczba pieszczot, formalności i tytułów, które ludzie mogą nosić po japońsku, znacznie przewyższa jedno imię, które masz.
W ramach kontynuacji tego tematu większość moich dzieci nigdy nie nazywała mnie moim imieniem (a niektóre oni, mimo swego przywiązania do mnie, nie wiedzieli, jak się wymawia moje imię XD). Zawsze mówiłem „Sensei! Sensei! ” a jeśli ktoś spoza szkoły zorientował się, że jestem nauczycielem, zwykle tak mnie nazywali. Japonia lubi tytuły.
Odpowiedź
Większość dzieciństwa spędziłem w Japonii z rodziną mojego ojca, ale moja mama była Amerykanką. Od samego początku zawsze byłam mamusią, ale nie miałam prawie tak dobrych relacji z moim ojcem, którym w dużej mierze nie byłam zainteresowana. Kiedy mówiłam o moich rodzicach, mówiłam „Moja mama i Kanzuo”. Nieuchronnie zostałbym zapytany, kim był Kanzuo. Kiedy powiedziałem, że jest moim ojcem, dorosły byłby przerażony, ponieważ zostało uznane za brak szacunku i skorygowano mnie, gdy powiedziałem „Mama i Papa”. Te słowa są obecnie znacznie częstsze niż tradycyjne „Okasan and Otosan”. Nigdy nie pozwolono mi dzwonić do ojca po imieniu, a po 20 latach spędzonych w Japonii nie słyszałem też, żeby inne dzieci zwracały się do swoich rodziców po imieniu. Trzeba pamiętać, że szacunek dla starszych jest głównym filarem japońskiej kultury.