Najlepsza odpowiedź
Różnią się orientacją w przestrzeni. p\_x i p\_y nie są orbitaliami „oryginalnego” rozwiązania problemu atomu wodoru: wiesz, że orbitale p mają 3 możliwe kątowe liczby kwantowe, l = -1,0,1. Rozwiązanie we współrzędnych sferycznych zapisujemy jako p \_ {- 1} p\_0 i p\_1. Podczas gdy p\_0 (część kątowa Y\_n0, n = 1,2, …) można łatwo zidentyfikować jako p\_z, pozostałe dwa mają dziwne kształty:
p \_ {- 1} i p\_1 (Y\_n1 i Y\_n-1, n = 1,2, …) są reprezentowane przez funkcje zespolone z niezerową częścią urojoną i mają kształt pierścienia.
Chemicy z reguły nie przepadają za funkcjami złożonymi, więc zbudowali p\_x i p\_y jako liniowe kombinacje p \_ {- 1} i p\_1. Ponieważ liniowa kombinacja rozwiązań równania Schrödingera jest również rozwiązaniem problemu, używamy p\_x i p\_y, ponieważ są one wygodniejsze.
Odpowiedź
p\_x, p\_y i p\_z orbitale różnią się jedynie orientacją
p\_z składa się z dwóch płatów przeciętych międzyjądrzastą osią z. Płaszczyzna węzłowa istnieje wewnątrz dwóch płatów.
p\_x składa się z dwóch płatów przeciętych przez oś x.
p\_y składa się z dwóch płatów przeciętych przez oś y.
Płaszczyzna węzłowa znajduje się na przecięciu dwóch danych płatów i nigdy nie jest uwzględniana w funkcji falowej orbity (dla orbitali p). Stąd gęstość prawdopodobieństwa elektronu p w płaszczyźnie węzłowej wynosi zero z powodu niezerowego orbitalnego pędu.