Najlepsza odpowiedź
Tak się składa, że Seán to imię mojego ojca. To jest stosunkowo proste. Weźmy to na początek:
Część „awn” pochodzi z faktu, że nazwa – w języku gaelickim – ma „fada” ( akcent) na literze „a”, gdy pisałem ją u góry. „Fada” oznacza po irlandzku „długi”, a jego efektem jako akcentu jest zmiana dźwięku samogłoski z krótkiej na długą. Dlatego „á” jest wymawiane w taki sam sposób jak „a” w angielskim słowie „ a wl” (w przeciwieństwie do „a” jak w „hat ” na przykład).
Dźwięk „w” w „awn” jest trochę trudniejszy do wyjaśnienia. W rzeczywistości nie mogę „t , chyba że zgaduję, że jest to sposób z punktu widzenia mechaniki mowy na wypełnienie luki między szeroką samogłoską a nosową (właściwy termin ?) dźwięk litery „n” … Mówiąc to głośno kilka razy teraz, wydaje mi się, że mówię to bardziej jak „Sh-ON”, z bitem „on” wymawianym jak w zdaniu „To jest włączone !”; na przykład nie tyle dźwięku „w”, ale to tylko ja. Rzeczywiście istnieje alternatywna pisownia „Shaun”…
Teraz do części „Sh”. Litera „s” w języku irlandzkim ma dwie możliwe wymowy. Można je wymawiać w taki sam sposób, jak angielskie „s” (na przykład w „siúcra” – cukier – wymawiane „seeuu-cra”), ale także jako „sh” w zależności od reszty słowa. A zatem: „Shawn”. Ta witryna dobrze radzi sobie z wyjaśnieniem, dlaczego mają zastosowanie różne powyższe punkty: http://www.standingstones.com/gaelpron.html
Wreszcie pytanie skłoniło mnie do zastanowienia – chociaż nazwa jest jednoznacznie irlandzka pochodzenie, czy nadal powinno być wymawiane jako takie? Co sprawiło, że pomyślałem, jak brzmiałoby to wymawiane wyłącznie jako angielskie imię. „See-anne” byłoby moim własnym przypuszczeniem, zainteresowanym przemyśleniami innych na ten temat.
Odpowiedź
E jest tylko po to, aby uczynić smuklejszym. W języku irlandzkim wszystkie spółgłoski występują w dwóch smakach: szerokim (aka welarized) i smukłym (aka palatalized). To rozróżnienie jest fonematyczne, więc zostało zapisane. Samogłoski a, o, u są naturalnie szerokie, więc posiadanie smukłej spółgłoski przed nimi wymaga oznaczenia wysmuklającego i lub e, w tym przypadku e. Smukłe s brzmi jak sh, a a jest długie (powinno mieć ostry akcent wskazujący na to, tj. Imię powinno być pisane Seán), więc brzmi jak a w ojciec. Wynik: Shahn. W przypadku języka angielskiego samogłoska została lekko podniesiona, dając dźwięk aw.
Jeśli chodzi o etynogię, nazwa pochodzi od języka francuskiego Jehan, który był imitowany jako Sheh-hahn lub Seachán. Tutaj e jest wymawiane, a a służy do pokazania szerokiego chbis, podczas gdy e ma tendencję do wysmuklania go od tyłu. Ch osłabione (dźwięczne) z oryginalnego / x / do gh, co daje zastąpioną pisownię Seaghán. Dalsze osłabienie doprowadziło do całkowitego zrzucenia gh, a następnie e prawdopodobnie osłabło do tego stopnia, że zostało utracone, et voilà, Shahn lub Seán (bo smukłe s pozostały tam, chociaż eh soubd zostało upuszczone, więc e musiało zostać) .