Najlepsza odpowiedź
Większość „naukowców zajmujących się rakietami” to w rzeczywistości inżynierowie rakiet. Nie ma też jednego stopnia „nauk o rakietach”. Zamiast tego istnieje wiele stopni, które mogą prowadzić do kariery w pracy nad rakietami, ładunkami i systemami pomocniczymi. Większość z nich zaczyna się jako czteroletnie stopnie licencjackie (dawaj lub bierz), chociaż zdobycie pracy przy prawdziwych rakietach często wiąże się z tytułem magistra w uzupełniającej się dyscyplinie lub imponującym poziomie szkolenia w miejscu pracy, więc dodaj kolejne 2 do 3 lat formalnej nauki do standardowego stopnia licencjata.
Typowe stopnie naukowe związane z pracą z rakietami obejmują:
Inżynieria kosmiczna – najczęstszy punkt wyjścia, ponieważ aerodynamika i systemy lotu są oczywiście zaangażowany. Aerodynamika dużych prędkości i mechanika orbitalna, a także systemy kontroli przestrzeni to przydatne kursy.
Inżynieria mechaniczna – projektowanie strukturalne i testowanie po analizę termodynamiczną. ME pracują również na platformach startowych i innych strukturach pomocniczych.
Systemy sterowania – często pomijany, ale krytyczny element.
Inżynierowie elektryków – Projektowanie komputerów i obwodów, okablowanie i konstrukcja systemy pokładowe, a także systemy łączności i kontroli naziemnej.
Inżynierowie chemicy – Opracowywanie i obsługa materiałów pędnych
Nauka o materiałach – Prawie każdy element rakiety i wokół niej
A lista jest długa. Ostatecznie zależy to od tego, co naprawdę chcesz robić i jakie są Twoje mocne strony.
Odpowiedź
Wielu zadawało to pytanie, obawiając się, że rakiety mogą się przewrócić podczas wynurzania. Z tego powodu istnieje niezrozumienie inżynierii i mechaniki rakietowej zwane Błędem Pendulum Rocket.
Uważano, że jeśli silniki zostały przeniesione na szczyt rakiety, a reszta statku zwisałaby z silników podczas lotu, pozostając stabilna. Okazało się to podstawowym niezrozumieniem fizyki newtonowskiej, a mimo to wiele problemów inżynieryjnych wynikałoby z przesunięcia silników.
Udowodniono, że najbardziej logicznym i niezawodnym sposobem utrzymania stabilności aerodynamicznej rakiety jest po prostu bądź z silnikami na dole, ale dlaczego?
- Jeśli twój ciąg jest skierowany bezpośrednio w dół, twoja jednostka będzie odczuwać przyspieszenie tylko w kierunku, w którym jest skierowany (duh). Po każdej zmianie położenia nastąpi ciąg w tym konkretnym kierunku. Rakiety nieustannie próbują znaleźć najłatwiejszy aerodynamiczny sposób, aby przebić się przez atmosferę szybciej niż kula, a przechylenie nie byłoby całkiem wydajne, a taka rzecz mogłaby się zdarzyć tylko z kilku podstawowych powodów:
- Brak równowagi w Mszy może skutkować niezrównoważonym ciągiem . Rakieta (miejmy nadzieję) składa się z jakiegoś rodzaju paliwa. W większości przypadków paliwo to przepływa z górnej części rakiety na spód rakiety, gdzie jest spalane przez silniki. Czasami, choć jest to mało prawdopodobne, nierównowaga paliwa rozchlapywanego w nieprawidłowy sposób może spowodować, że rakieta również zacznie oscylować. Gdy paliwo spływa na dno rakiety, środek masy opuści się bliżej silników, dając im większą kontrolę nad sterowaniem. Jest to przydatna logika używana przez wiele silników, które mogą się obracać, aby zmienić orientację statku. Z tych powodów przechylenie statku kosmicznego wydaje się trudne.
- Ładunki również mogą stanowić problem. Czy widziałeś Marsjanina ? Nie musisz tego robić, ale w tym filmie wystąpiła konkretna awaria rakiety, która spowodowała przewrócenie się rakiety i zniszczenie jej przez przytłaczające siły aerodynamiczne. Ta awaria było spowodowane tym, że Ładunek znajdujący się na samym szczycie rakiety odłączył się od platformy i zaczął oscylować w przód iw tył, powodując (wysokie) środek masy się chybotać, przez co Ciąg jest nierówny.
Inżynieria rakietowa jest niezwykle ryzykowna i fajnie jest oglądać udane loty, ale hej, fajerwerki też są fajne do oglądania.