Najlepsza odpowiedź
Dzięki za pytanie.
Radar oznacza wykrywanie i określanie odległości. Ponieważ radar wykorzystuje fale radiowe do wykrywania obiektów w powietrzu, przestrzeni lub na lądzie lub wodzie. Częstotliwości mieszczą się w zakresie od 30 Hz do 300 GHz. Długość fali dla 300 GHz wynosi 1 mm, a dla 30 Hz – 10000 km. Wszystkie fale elektromagnetyczne przemieszczają się z prędkością światła.
Kiedy radar wysyła sygnał w kierunku obiektu, obiekt ten zwraca echo, które jest wykrywane przez odbiornik na antenie radaru, która normalnie obraca się, aby pokryć łuk poziomo lub pionowo lub obie, 360 stopni lub mniej. Wszystkie radary nie mają funkcji śledzenia i śledzenia radaru. Radar konwersacyjny może namierzyć tylko jeden cel, a następnie radar albo przemieści się bardzo szybko, aby podążać za echem, albo zablokuje antenę na echu.
Przed zablokowaniem operator radaru musiał zaznaczyć i ręcznie sterować anteną Aby podążać dziś za celem za pomocą komputerów, oprogramowanie przeanalizuje echo i trajektorię obiektów, a jeśli zajdzie taka potrzeba, pozwoli antenie podążać za obiektem, „namierzyć” go. W odbiorniku można to usłyszeć, gdy wiązka radarowa uzyskuje wyższy ton i / lub wyższą częstotliwość.
Nowoczesne systemy radarowe nie mają systemu namierzania w tradycyjnym sensie; śledzenie jest zapewniane przez przechowywanie sygnałów radarowych w pamięci komputera i porównywanie ich ze skanowania do skanowania przy użyciu algorytmów określających, które sygnały odpowiadają pojedynczym celom. Systemy te nie zmieniają swoich sygnałów podczas śledzenia celów, a tym samym nie ujawniają, że są namierzone. Ale zasada jest taka sama. Trajektoria, odległość i prędkość są analizowane pod kątem pocisku lub innych rzeczy.
Częstotliwość powtarzania impulsów – Wikipedia
Radar namierzający – Wikipedia
Mam nadzieję, że to pomoże.
Odpowiedź
Missile Lock On to wyrażenie używane w końcowej fazie zaangażowania celu przez pocisk. Ale obejmuje również blokadę przed uruchomieniem. Są więc dwie sytuacje. Zablokuj przed uruchomieniem i zablokuj po uruchomieniu.
Poszukiwacze terminali mają następujące technologie:
Podczerwień (IR) lub Thermal Line of Sight : w przypadku pocisków IR pocisk jest umieszczony w klatce i zablokowany w celowniku. Pocisk jest kierowany do systemu sygnalizacji samolotu. Kiedy cel wejdzie w pole widzenia pocisku, pilot odsłania głowę szukacza, w tym momencie usłyszysz głośny, „jęczący” dźwięk. Pocisk przechodzi następnie w tryb śledzenia. Pilot pikluje … baterie pocisków stają się sprawny, płetwy są odblokowane, autopilot przejmuje kontrolę, złącze środkowego korpusu jest schowane, a następnie uruchamiany jest zapłon. https://aviation.stackexchange.com/questions/15942/how-does-a-missile-lock-work
np. Stinger wystrzel i zapomnij pocisk: Wyszukiwarka podczerwieni jest w stanie namierzyć ciepło wytwarzane przez silnik samolotu. Nazywa się to „pasywnym” poszukiwaczem, ponieważ w przeciwieństwie do pocisku naprowadzanego radarem nie emituje radia fale , aby „zobaczyć” swój cel. Pociski Stinger wykorzystują pasywne czujniki IR / UV . Pociski szukają światła podczerwonego (ciepła) wytwarzanego przez silniki samolotu docelowego i śledzą go, śledząc to światło. Pociski również identyfikują promieniowanie UV. cień „celu i użyj tej identyfikacji, aby odróżnić cel od innych obiektów wytwarzających ciepło. Przeczytaj więcej na Jak działają pociski Stinger
Radar : w przypadku pocisków naprowadzanych radarem to zależy od pocisku i typu posiadanego radaru. Zwykle radar jest skierowany na cel i zablokowany. Kiedy pilot pikuje, pociski albo odbierają dane z samolotu za pośrednictwem łącza danych lub są w trybie aktywnym, a radar pocisku śledzi cel. W końcu radar pocisku przejmie kontrolę i namierzy cel. Pilot może zakończyć połączenie danych wcześniej, jeśli radar pocisku może przejąć kontrolę, pozwalając na całkiem niezłe zadania taktyczne. https://aviation.stackexchange.com/questions/15942/how-does-a-missile-lock-work
np Większość wczesnych prototypów broni kierowanej została zbudowana w oparciu o technologię radaru , która okazała się kosztowna i problematyczna. Pociski te miały własne czujniki radarowe, ale oczywiście nie mogły przenosić własnych nadajników radarowych. Aby system naprowadzania mógł namierzyć samolot wroga, jakiś zdalny system radarowy musiał „oświetlać” cel odbijając od niego promienie radarowe. W większości przypadków oznaczało to, że pilot musiał utrzymywać samolot w wrażliwej pozycji po wystrzale, aby móc namierzyć wroga radarem do czasu, aż pocisk go znajdzie.Dodatkowo wyposażenie radarowe pocisku było duże i drogie, co stanowiło kosztowną, masywną broń. Większość z tych pocisków miała około 90\% awaryjności (dziewięć strzałów na 10 nie trafiło w cel).
Półaktywne pociski radarowe kierowane : W półaktywnym systemie naprowadzania samolot startowy namierza cel za pomocą radaru kierowania ogniem i, jeśli warunki są odpowiednie, śledzi go. Oficer ds. Systemów uzbrojenia (zazwyczaj F-4) włączy pocisk i zablokuje iluminator samolotu startowego na celu. Oświetlacz jest zwykle małym, oddzielnym nadajnikiem radarowym o wąskiej wiązce, który może być selektywnie skierowany na cel za pomocą wykorzystanie informacji o śledzeniu generowanych przez radar kierowania ogniem. Jeśli naprowadzaniu pocisku uda się następnie namierzyć powrót radaru celu, pocisk może zostać wystrzelony.
AIM-7, niesiony przez F-4, F-14, F-15, F-18 jest wyrzucany z mocowania i gdy jest oddalony od samolotu startowego, odpala silnik rakietowy na paliwo stałe. Następnie przyspiesza do prędkości przelotowej, kierując się na cel. System naprowadzania wygeneruje sygnał błędu, jeśli broń wskaże coś innego niż środek przekroju radaru celu.
Pociski kierowane z aktywnym radarem : Prawdopodobnie najbardziej ekstremalnym przykładem tego, do czego są zdolne, jest Hughes AIM-54 Phoenix. Wystrzelona z F-14 broń jest celowana przez duży radar AWG-9 i system kierowania ogniem samolotu startowego. Aktywne naprowadzanie radarowe było do tej pory ograniczone tylko do broni wielkiej, ponieważ dodatkowa złożoność nadajnika i związanych z nim systemów uniemożliwiała dopasowanie go do broni średniej lub małej wielkości. Istnieją trzy opcje:
- Pierwsza opcja to wskazówki dotyczące linków poleceń. W tym przypadku radar rakiety nośnej lub obiektu dokładnie śledziłby cel i wystrzelony pocisk, a komputer znajdowałby wymagane poprawki toru lotu pocisku, które następnie byłyby przesyłane za pośrednictwem łącza danych do systemu sterowania lotem pocisku. Gdy broń znajdzie się w zasięgu umożliwiającym skuteczne namierzenie z radarem pokładowym, rozpocznie fazę naprowadzania na terminal przy użyciu własnego radaru i komputera, nie wymagając już poleceń naprowadzania. Ten typ systemu jest często używany w pociskach ziemia-powietrze
- Inną dostępną opcją jest użycie inercyjnego naprowadzania w połowie kursu. Broń jest wyposażona w radar i inercyjny system odniesienia (zwykle 3-osiowe urządzenie żyroskopowe – Amraam ma używać żyroskopu Tuż przed startem komputer kierowania ogniem dostarczy komputerowi pocisku informacje o położeniu celu i parametrach jego toru lotu. Wykorzystując system inercyjny do ciągłego śledzenia własnej pozycji, pocisk będzie podążał za ścieżka lotu, która spowoduje, że znajdzie się w zasięgu radaru celu. Broń włączy wtedy własny radar, zlokalizuje cel, namierzy, znajdzie się w miejscu i zniszczy go.
- Trzecią opcją, jaką można wybrać, jest użycie półaktywnego radarowego naprowadzania na środek kursu. Podobnie jak we wszystkich półaktywnych systemach radarowych, kierowanie ogniem wykorzystuje wiązkę mikrofal do oświetlenia celu. Pocisk odbiera tę energię i wykorzystuje ją do prowadzenia w zasięgu własnego radaru, który jest następnie używany w fazie końcowej.
Więcej informacji na AKTYWNE I PÓŁAKTYWNE PROWADZENIE POCISKU RADAROWEGO
np System rakietowy Patriot wykorzystuje swój radar naziemny do znajdowania, identyfikowania i śledzenia celów. Nadchodzący pocisk może znajdować się w odległości 80,5 kilometrów, gdy namierzy go radar Patriota. W tej odległości nadlatujący pocisk nie byłby nawet widoczny dla człowieka, a tym bardziej identyfikowalny.
Przeczytaj więcej na Jak działają pociski Patriot
Pociski samosterujące
Cztery różne systemy pomagają skierować pocisk manewrujący do celu:
- IGS – Inercyjny system naprowadzania: IGS to standardowy system oparty na przyspieszeniu, który może z grubsza śledzić położenie pocisku na podstawie przyspieszenia wykrytego w ruchu pocisku.
- Tercom – dopasowywanie konturu terenu: Tercom korzysta z wbudowanej 3-częściowej Baza danych D terenu, nad którym będzie przelatywał pocisk. System Tercom „widzi” teren, nad którym leci, za pomocą swojego systemu radarowego i dopasowuje go do mapy 3-W przechowywanej w pamięci. System Tercom jest odpowiedzialny za zdolność pocisku manewrującego do „przytulania się do ziemi” podczas lotu.
- GPS – Globalny system pozycjonowania : GPS korzysta z wojskowej sieci satelitów GPS i pokładowego odbiornika GPS do wykrywania położenia z bardzo dużą dokładnością.
- DSMAC – Korelacja obszaru dopasowania sceny cyfrowej: „system naprowadzania terminalu” wybiera punkt uderzenia. Punkt uderzenia może być wstępnie zaprogramowany przez system GPS lub Tercom. DSMAC wykorzystuje kamerę i korelator obrazu do znalezienia celu i jest szczególnie przydatny, gdy cel się porusza. Pocisk manewrujący może być również wyposażony w czujniki termowizyjne lub oświetlenie.
Przeczytaj więcej na Jak działają pociski samosterujące
Lock On Before Launch Mode (AIM 114 Hellfire Laser Designated Missile)
Pierwszy tryb dostawy jest znany jako Lock-on Before Technika uruchamiania (LOBL). W tym trybie laserowy poszukiwacz pocisków przechwytuje i namierza zakodowaną energię lasera odbitą od celu przed wystrzeleniem. Zaletą korzystania z tego konkretnego trybu dostawy jest to, że załoga lotnicza ma pewność, że pocisk już dokładnie namierzył cel przed wystrzeleniem z samolotu, zmniejszając w ten sposób możliwość zagubienia lub niekontrolowanego pocisku.
Zablokuj po uruchomieniu trybu
Jedną z metod zmniejszenia maksymalnej wysokości trajektorii lotu Hellfire jest wybranie blokady Po uruchomieniu – tryb dostarczania bezpośredniego (LOAL-DIR). Ten tryb dostarczania zapewnia najniższą ze wszystkich trajektorii podczas lotu pocisku, ponieważ wykorzystuje opóźnienie wyznaczania lasera.
Przeczytaj więcej na AGM-114 Hellfire Employment