Najlepsza odpowiedź
Byłem na tym samym Quest, szukając czegoś takiego jak Tool. Ten zespół jest tak zainspirowany Tool. Do tego stopnia, że brzmią tak samo, jak Tool, prosto z brzmienia gitary Adama Jonesa, kultowego stylu gry na perkusji Dannyego, ciężkiego basu Wha-Wha Justina Chancellora i czegoś podobnego, ale wyjątkowego wokalu Mayanarda.
Kiedy wielka czwórka Narzędzie to za mało (Aenima, Lateralus, 10000 dni i Undertow). Ten wypełnia pozostawioną w nas pustkę. Cognitive (album Soen) to debiutancki album zespołu. To uczta dla ludzi, którzy tak bardzo szukają czegoś nowego, co brzmi jak Tool.
Tellurian (album Soen) – dźwięki drugiego albumu mają przez cały czas Opethy. Jeśli Blackwater Park to Twój typ. Na pewno by Ci się spodobało.
Odpowiedź
Oto Twoja książka. Otworzyłeś Puszkę Pandory z tymi zespołami:
Frazowanie, harmonie Maynarda, złożone i zróżnicowane linie wokalne, rytmiczne oddychanie / śpiewanie (np. The Pot, Eulogy, ÆNEMA, Schism itp.), a także jego wyprawa do linii wokalnych w stylu chorału gregoriańskiego lub świętych struktur pieśni. Jest niezrównany. Ich muzyka funkcjonuje i pasuje do siebie jak szwajcarski kawałek czasu. Mimo że istnieje wiele zmian i powtórzeń. Wszystko jest celowe. Wszystko jest przemyślane, ale i ekologiczne. Teksty dodają kolejny poziom złożoności. Okładka albumów i tajemnicze filmy towarzyszące niektórym utworom to kolejna warstwa. Przygotowując kompletne opakowanie artystyczne i dbając o szczegóły, są bardzo podobne do RUSH. Jak RUSH, nikt nie brzmi jak oni. Od użycia dziwnych metrów i metrum, zsynchronizowanych rytmów, niesamowitej dynamiki, a czasem brutalnego podejścia. Adam Jones nie jest tym, co jest zwykle uważane za wirtuoza. Ale udało mu się doskonalić teksturową i rytmiczną grę na gitarze. Korzystanie z określonego zestawu narzędzi. To mniejszy zestaw narzędzi niż większość znakomitych gitarzystów. Ale jest tak wyjątkowy, dynamiczny, rytmiczny, eteryczny i brutalny, że nikt inny nie może go dotknąć. Podobnie jak Alex Lifeson, tworząc własne brzmienie i służąc piosence. Danny Carey to geniusz wykorzystując plemienne rytmy, włączając świętą geometrię do swoich wzorów, aby uzyskać ostateczny płynność i równowagę. Jego umiejętności techniczne i styl nie są tak naprawdę spotykane nigdzie indziej, są całkowicie unikalne. Justin Chancellor często tworzy linie basu z prostych elementów naturalnych. Chodzenie, oddychanie, dźwięki perkusji w naturze, woda itp. Ma ton i styl jak żaden inny. Zespół jest tak przywiązany do boskości, że sztuka, która się ukazuje, często wywołuje podziw. Są rzadkim zespołem, w którym można zobaczyć plujących skoalów hillbillies i profesorów collegeów na ten sam program. Muzyka jest wystarczająco złożona dla inteligencji. To trudniejsza krawędź przemawia do pierwotnych elementów innych. Ich muzyka jest dość przystępna, ale jest też niezwykle wymagająca, jeśli zdecydujesz się ją w pełni wykorzystać.
Dream Theater. Jeden z nielicznych zespołów, które mają wirtuoza na każdej pozycji. Ich muzyka wymaga, żebyś to rozpoznał. Wiele z nich jest gęstych, złożonych i wydobywa każdą możliwość z każdego środka. W Dream Theater widać mniej skoal plujących pagórek. Muzyka sprawia, że czujesz się, jakbyś właśnie czytał długą powieść. Tekst nie jest wyzwaniem, śpiew jest prosty (choć wczesne La Brie mogło trafić w nuty, które dotarły do Oriona). Nie sądzę, żeby skomplikowane teksty i linie wokalne były w stanie wchłonąć. Byłoby to przytłaczające dla słuchacza. Są po prostu tak biegli w każdym stylu, za każdym sygnaturą, w każdej skali, na każdym poziomie trudności muzycznej w swoim gatunku. Kiedy Stwierdziłem, że wyciągają wszystko z każdej miary, której nie przesadzam. Nawet bardziej niż TOOL potrafią łączyć rytmy, które są prawie niemożliwe do wspólnego grania. Nie brzmią też kompetentnie w innych rękach. (Listen to Dance of Eternity, Erotomania, Metropolis Part 1, This Dying Soul – w konsekwencji jedyna piosenka Dream Theater tylko raz została nagrana na YouTube zaskakująco dobrze. Z powodu EKSTREMALNEJ trudności.) Nie udało mi się rozbić członków. Ponieważ stanie się zbędny. Petrucci to bóg gitary. Muszę przynajmniej o tym wspomnieć. Są również utalentowani w tworzeniu spójnych albumów koncepcyjnych.
Negatywy Dream Theater. Nie tak dostępne. Niektóre utwory są prawie zbyt techniczne, aby je przyswoić lub docenić, chyba że jesteś muzykiem. Czasami, ponieważ są mistrzami swoich instrumentów, brakuje im czucia. Często błądzą po stronie złożoności, a nie emotikonów. . Kolejnym minusem jest to, że nie zawsze są wyjątkowe. To dlatego, że są super fanami większości zespołów z progresywnego rocka, metalu i thrashu. Często zanurzają palce u nóg w tym samym basenie ze swoimi riffami. Ale znowu w ich rękach zobaczysz, co jest ostatecznie możliwe. WSZYSCY są fenomenalnymi muzykami.To zadziwiające.
Krótko mówiąc. Narzędzie jest sztuką dostępną uosobieniem wielkiej chemii i techniki. Ich muzyka bardzo dobrze się starzeje, ponieważ wyprzedza konkurencję i jest śmiesznie wyjątkowa. Nie mają słabego albumu. Potrzeba czasu, żeby go dogonić. Dream Theater to technicy najwyższej klasy. Przyzwoita część ich muzyki starzeje się dobrze z powodu sprawności technicznej. Podobnie jak Brahms, Beethoven i Miles Davis nigdy nie chodzą poza stylem. TOOL wygrywa oryginalnością i własnością swojego brzmienia. Całkowicie unikalne. Pamiętaj też, że stworzenie albumu zajmuje im 5-13 lat. Mają tylko mniej niż jedną czwartą produkcji Dream Theater. Trzeba to powiedzieć, ponieważ jest to komplement i uważam, że jest to konieczne ze względu na ich poziom jakości. Można też powiedzieć, że zespoły takie jak RUSH osiągnęły podobny poziom artystyczny, wydając albumy co 1-2 lata lub nawet wcześniej. Dream Theater wygrywa pod względem umiejętności technicznych. Obaj są niesamowitymi zespołami, które zajmują różne strony spektrum. Oba są zespołami albumowymi. Powinieneś słuchać obu. Dream Theater ma ogromny katalog, często koncertuje i regularnie tworzy albumy. Będą cię stymulować, gdy będziesz szarego czekając między albumami TOOL.