Najlepsza odpowiedź
Krótko mówiąc, jest to idea, że Rzeczywistość nie jest WYSIWYG (What You See Is What You Get). Chodzi o to, że to, co widzimy, obserwujemy, mierzymy, jest cieniem większej, prostszej, głębszej, ale niewidzialnej Rzeczywistości (jak matematyka czy muzyka). Platon opisuje go jako świat doskonałych idealnych idei i form, a wszystkie wcielenia / wdrożenia, które widzimy, są tylko bladymi imitacjami odwiecznych idei. Prawdziwy okrąg i liczba Pi należą do Nieba Platona, a rzeczywistość fizyczną uważano za możliwe do matematycznego lub teologicznego lokalnego złudzenia. W idealizmie i teologiach późnych platonistów i neoplatonistów (i neopitagorejczyków) występuje negatywny sceptycyzm co do fundamentalnego charakteru fizyki czy przyrody. Może to być ubranie Boga lub matematyczna iluzja. Dziś powiedziałbym, że teza Church-Turinga-Kleene-Posta rehabilituje ontologię Pitagorusa, a twierdzenie o niezupełności Gödla rehabilituje teologię Platona (zwłaszcza poprzez nadanie arytmetycznego sensu definicji wiedzy Teaeteta (jako prawdziwej uzasadnionej opinii).
Odpowiedź
wszyscy mają wspólne słowo „idealizm”, ale nie mają nic wspólnego poza sprzeciwem wobec materializmu.
Berkeliański idealizm to ontologia postrzegających i postrzeganych.
Idealizm platoński dotyczy ontologicznego prymatu form, które są niematerialne (aby dodać do nieporozumienia, często nazywa się to także realizmem platońskim, ponieważ formy mają niezależną zrozumiałość)
Idealizm kantyjski jest ideą świat ten jest syntezą zdolności poznawczych, które poprzez kategorie działają na niepoznawalnej rzeczywistości. Prawdziwy świat „tam” musi istnieć, ale poza tym jest niedostępny i nie można go oddzielić od naszych procesów.
Heglowski idealizm eliminuje współczynnik niepoznawalności Kanta i niweczy różnicę między podmiotem a przedmiotem. Ostateczna rzeczywistość jest w każdym calu jej rozpoznawanymi percepcjami, a tym bardziej opiera się na tych percepcjach