Najlepsza odpowiedź
Alaka Halder świetnie się spisuje, wyjaśniając ten pomysł, więc najpierw przeczytaj jej odpowiedź. Chciałem tylko dodać przykład, który pojawia się cały czas w zarządzaniu i innych dziedzinach.
Załóżmy, że jesteś menedżerem i nadzorujesz niedawnych stażystów. Twoi pracownicy mają zwykle problemy. Czasami radzą sobie naprawdę dobrze, a czasami psują. Zauważasz, że jeśli chwalisz je, gdy radzą sobie wyjątkowo dobrze, najczęstszą rzeczą, która dzieje się po tym, jak je pochwalisz, jest to, że następnym razem poradzą sobie gorzej. Dochodzisz więc do wniosku, że pochwały są dysfunkcyjne i należy ich unikać. Post hoc, ergo propter hoc!
Wydaje się, że przyczyna i skutek nie do odparcia, ale błędem jest przypisywanie spadku pochwałom, podczas gdy w rzeczywistości jest to po prostu całkowicie normalna regresja średniej.
Jeszcze częściej przełożeni dochodzą do wniosku, że krytyka niepowodzenia jest dobra, ponieważ zwykle następuje poprawa działania. Ale znowu, pozornie przyczynowy efekt jest tworzony przez regresję.
Rezultatem obu tych typowych błędów jest to, że mamy szefów, nauczycieli i trenerów, którzy wierzą w ostrą krytykę i brak pochwał, ponieważ tak często widzieli, co wygląda na natychmiastową weryfikację tego podejścia.
Jedynym sposobem, aby naprawdę stwierdzić, czy określony wzorzec krytyki i pochwał rzeczywiście pomaga, czy boli, jest porównanie jego wpływu na wydajność wydłużony okres. Nie można tego stwierdzić na podstawie krótkich sekwencji codziennych doświadczeń.
To samo dotyczy wszystkich rodzajów sytuacji, w których wydajność zmienia się losowo wokół średniej. Błąd pojawia się, gdy skupiamy się na przypadkowych zmienność zamiast odfiltrować szum i skoncentrować się na podstawowej linii trendu.
Odpowiedź
Nie ma błędu zatytułowanego „a priori”
Co więcej, jest nie jest to problematyczne, jeśli ktoś mówi lub pisze;
„Bóg stworzył wszystko, co istnieje w ciągu 7 dni”.
Roszczenia dotyczące potrzeby dowodu mogą pojawić się podczas pierwszego badania, aby były uzasadnione. Jednak , jest to reprezentatywne dla błędu Adiatur et Altura Pars, ponieważ istnieją nieokreślone przesłanki służące do wyciągnięcia wniosku. Kiedy ujawnia się nieokreślone przesłanki, ujawnia się inne kryterium, które pokazuje powody, dla których nieokreślone naleganie na dowody zarówno powód, jak i metoda.
Dlatego nieokreślone przesłanki prowadzą do twierdzeń retorycznych, które mogą wyglądają jak twierdzenia dotyczące logiki. To nie jest oparte na faktach. Twierdzenia retoryczne są gorsze od twierdzeń logicznych, ale większość ludzi nie rozpoznaje różnicy między retoryką a logiką. Ponadto dyscypliny wiedzy opierające się na logice jako kryterium nie uznają retoryki za metodologię rozróżniania między prawdą a fałszem. Tak więc, gdy osoba miesza pewne informacje o logice z twierdzeniami retorycznymi, rezultatem jest dezinformacja. Albo tak jest, albo wynikiem jest powszechny błąd logiczny określany jako błąd nonsequitur.
Ponadto umysł musi być wyszkolony, aby wykrywał te błędy w twierdzeniach retorycznych. Na przykład dość często zdarza się, że osoby twierdzące, że roszczenie wymaga „dowodu”, jednocześnie zawodzą i cytują jakiekolwiek dowody na poparcie własnego twierdzenia. Jest to rodzaj czynności, w rozpoznawaniu której ludzie muszą ćwiczyć umysł. Jest to raczej dodatek do retoryki niż logiki. To rozróżnienie jest krytyczne, jak wykazali filozofowie starożytnej Grecji, ustanawiając 2 odrębne dyscypliny wiedzy, zwane logiką i retoryką. To nie ta sama dyscyplina.