Najlepsza odpowiedź
Moja siostra i ja od lat toczymy debatę na temat stycznie związany z tym pytaniem.
Debata toczy się wokół natury i definicji samej ironii. Jako student literatury dowiedziałem się o ironii:
Istnieje kilka różnych rodzajów ironii.
Pierwsza jest taka, jaka pojawia się w codziennych sytuacjach i interakcjach między ludźmi. Z braku lepszego określenia zwykle nazywam to „sytuacyjną ironią”. Można to zdefiniować następująco: Rozbieżność między oczekiwaniami a rzeczywistością. Mężczyzna boi się wsiąść do samolotu, ponieważ boi się, że umrze, gdy samolot się rozbije (przykład, który rozpozna każdy fan Alanisa Morrissette). Ponieważ samoloty są statystycznie najbezpieczniejszym sposobem podróżowania, prawie nie ma szans, aby ta osoba zginęła w katastrofie lotniczej. Więc fakt, że samolot rzeczywiście rozbił się po tym, jak mężczyzna w końcu przekonał się o ich bezpieczeństwie – przynajmniej do tego stopnia, że jest w stanie dostać się na pokład jednego – jest strasznie ironiczny.
Drugi rodzaj ironii jest naprawdę tym, o który pytasz: to dramatyczna ironia. Definicja ironii dramatycznej jest nieco inna niż ironia sytuacyjna. Dramatyczna ironia, jak mnie uczono, jest definiowana jako rozbieżność między tym, co myśli lub mówi postać, a tym, co czytelnik lub widz wie, że jest prawdą. W gruncie rzeczy nie ma tak dużej różnicy między tą a sytuacyjną ironią, z wyjątkiem kontekstu. Przykładem tego jest jedno z moich ulubionych wierszy z filmu Terminator 2. Postać zamówiła filiżankę kawy z automatu i ma nadrukowaną symulowaną rękę pokera. Woła do swojego współpracownika: „Hej! Mam pełną salę! ” Potem uśmiecha się i mruczy do siebie: „To musi być mój szczęśliwy dzień!” Ale kiedy to się dzieje, zły facet podkrada się do niego, a widz już wie, że wydarzy się coś złego. Postać odwraca się i zostaje zabita przez złoczyńcę w makabryczny sposób. Zdecydowanie nie jest to jego szczęśliwy dzień.
Więc czemu to służy? To zależy. Może służyć do podkreślenia pewnych cech postaci. Lub może służyć do wywołania pewnych uczuć w czytelniku / widzu. Może nawet służyć – jak w wielu przypadkach – jako źródło humoru. W każdym razie prawie zawsze wydaje się być katalizatorem czegoś innego – patosu, humoru, strachu. Moim zdaniem to przydatne narzędzie.
Odpowiedź
Witam.
„Ironia” w literaturze to urządzenie, w którym zamierzone jest przeciwieństwo tego, co naprawdę się pojawia. W tej sytuacji autor zamierza odwołać się do wnikliwych zdolności słuchaczy. Tam, gdzie odbiorca jest w stanie zrozumieć intencje autora, osiąga się cel „ironii”. Nawiasem mówiąc, ironia może być „sytuacyjna”, „dramatyczna” lub „werbalna”.