Najlepsza odpowiedź
Parashara był Maharishi i autor wielu starożytnych tekstów indyjskich. Jest akredytowany jako autor pierwszej Purany, Wisznupurany, zanim jego syn Wjasa napisał ją w obecnej formie. Był wnukiem Wasiszty i synem Śakti. Istnieje kilka tekstów, które odnoszą się do Parashary jako autora / mówcy. Współcześni uczeni uważają, że było wielu ludzi, którzy używali tego imienia przez cały czas, podczas gdy inni twierdzą, że ten sam Parashara nauczał tych różnych tekstów, a czas ich pisania był różny. Rzeczywisty mędrzec sam nigdy nie napisał tekstów, był znany jako podróżujący nauczyciel, a różne przypisywane mu teksty są podane w odniesieniu do Parashary jako mówcy dla jego ucznia. Jest trzecim członkiem Ṛishi Parampara z Advaita Guru Parampara.
Według Wed, Brahma stworzył Wasiszthę, który wraz z arundhati miał syna imieniem Śakti, który był ojcem Parashary. Wraz z Satyavati Parashara spłodził Wjasę. Vyasa był ojcem Dhritarashtry, Pandu i Vidury poprzez żony swojego zmarłego brata. Vyasa spłodził także Shukę przez swoją żonę, córkę Jabalego Pinjalę. Zatem Paraszara był pradziadkiem obu walczących stron Mahabharaty, Kaurawów i Pandawów. Parashara jest używana jako Gotra dla przodków i ich źródeł.
Parashara został wychowany przez swojego dziadka Wasiszthę, ponieważ stracił ojca w młodym wieku. Jego ojciec, Śakti Muni, wyruszył w podróż i spotkał wściekłego Rakshasa (demona), który kiedyś był królem, ale został zamieniony w demona karmiącego się ludzkim ciałem jako przekleństwo Viśvamitry. Demon pożarł ojca Parashary. W Viṣṇu Puraṇa Paraszara mówi o swoim gniewie z tego powodu: „Słyszałem, że mój ojciec został pożarty przez Raksasę zatrudnioną przez Viśvamitrę: ogarnął mnie gwałtowny gniew i złożyłem ofiarę za zniszczenie Raksasów: setki z nich obrządek obrócił w popiół, kiedy mój dziadek Wasisztha, gdy mieli zostać całkowicie wytępieni, powiedział do mnie: Dość, moje dziecko; niech uśmierzy się twój gniew: Rakasowie nie są winni: śmierć twojego ojca była dziełem przeznaczenia. gniew jest pasją głupców; nie staje się mądrym człowiekiem. Można zapytać, przez kogo ktoś jest zabijany? Każdy człowiek zbiera konsekwencje swoich czynów. gniew, mój synu, jest zniszczeniem wszystkiego, co człowiek osiąga przez żmudne wysiłki, sławę i pobożne wyrzeczenia; i przeszkadza w osiągnięciu nieba lub wyzwoleniu. Główni mędrcy zawsze stronią od gniewu: nie ulegaj jego wpływom, moje dziecko. Nie pozwól więcej pochłaniać tych nieszkodliwych duchów ciemności. Miłosierdzie jest potęgą prawych ”.
Parashara, na życzenie Pana Wisznu, Brahmy i Mahadeva, którzy podczas jednej ze swoich podróży po kraju utrzymują, tworzą i niszczą w czasie cały wszechświat, zatrzymał się na noc w małej wiosce nad brzegiem rzeki Jamuny. Został umieszczony w domu wodza rybaków Dasharaja. Gdy nastał świt, wódz poprosił swoją córkę Matsjagandhę, której imię oznacza „pachnący rybą”, aby zabrała mędrca do następnego celu. Na promie Parashara został przyciągnięty przez piękną dziewczynę. Swoją mistyczną mocą stworzył wyspę na rzece i poprosił ją, aby tam wylądowała. Widząc ludzi na brzegu rzeki, odmówiła, w tym czasie mędrzec stworzył gęstą mgłę, która spowijała całą rzekę. Parashara pobłogosławił ją synem Krishna Dvaipayana, który miał ciemną karnację i stąd może być nazywany imieniem Krishna (czarny), a także imieniem Dwaipayana, co oznacza „urodzony na wyspie”. Później skompilował klasyczną literaturę wedyjską Indii i tak zwany jest Wjasą, który jest 17 inkarnacją Pana Wisznu. Parashara obdarzył ją dobrodziejstwem, jakie może wydzielać z jej osoby najwspanialszy zapach. Od tego czasu była znana jako Satyavati (czysty zapach).
Odpowiedź
Myślę, że twój sposób postrzegania wojny Mahabharaty jako gry polegającej na obwinianiu jest całkowicie błędny. Każdy ma prawo do własnej opinii, ale to była „dharma yuddha”, a nie normalny ziemski konflikt, w którym musimy znaleźć bohatera i złoczyńcę.
Jeśli znasz historię Barbareeka, znanego w Radżastanie jako Khatushyamji, mistyczny aspekt konflikt wysuwa się na pierwszy plan. Kiedy Pandawowie spierają się o to, kto był odpowiedzialny za zwycięstwo, Kryszna prosi ściętą głowę Barbareeka o osądzenie, mówi on, że tylko Najwyższy Osobowy Bóg Kryszna był odpowiedzialny za zwycięstwo. widział tylko boską czakrę wirującą na polu bitwy, zabijającą wszystkich ludzi, którzy nie byli po stronie Dharmy. Drugą była Draupadi, która przybrała postać Mahakali, która rozwinęła swój język na polu bitwy i pochłonęła wszystkich grzeszników jako ofiarę.
Bogini Kali znana jest jako raktavilasini, która lubi makabryczne widmo unicestwienia złoczyńców. Docenienie tego wymaga pewnej wiary w filozofię Dharmy i stanięcia na piedestale atmagjana (samowiedzy) i uświadomienia sobie, że jest to kolejna boska gra (lila) Boga.
Oczywiście, jeśli chcesz rozważyć jest to normalny konflikt, mitologia lub krwawa wojna, jest wielu rywali. Ludzie mają tendencję do obwiniania Duryodhany, najbardziej oczywistego złoczyńcy. Ale sanskryckie teksty i źródła mówią o jego prawdziwym imieniu „Suyodhana” oraz o wielu szlachetnych czynach i rycerskości, które popełnił.
W rzeczywistości słyszałem wiele osób, w tym słynny pisarz hindi Narendra Kohli , najstarszy Pandava, egoista i adharmi jako gorszy od Durjodhany. To on nienawidził Draupadi z jeszcze większą zemstą, oszukał Parshuramę i wniósł do gry swoje osobiste ambicje i ego bardziej niż nawet Duryodhana. Wziął również wiodącą rolę w zabiciu Abhimanyu, w rzeczywistości syna jego młodszego brata.
Niektórzy ludzie obwiniają Draupadi, a jeszcze bardziej bluźnierczo Shri Krishna. Nie chodzi o to, że w dzisiejszych czasach jest to coś ważnego, ponieważ hinduizm jest najbardziej liberalną religią na świecie i ludzie wymyślają tyle teorii, ile uważają za stosowne. Bhishma, Drona, Dhristadyumna, Pandu, Kunti, Dhritarashtra, Gandhari, Satyavati lista może być dłuższa.
Tak więc, moim zdaniem, nie można winić nikogo. Najwyższy Osobowy Bóg, Shri Krishna, ustanowił boską lilę, aby przywrócić zasady religii, wyzwolić swoich wielbicieli i unicestwić złoczyńców.
Zasady przedstawione w tym wielkim indyjskim eposie miały na celu przedstawić pokolenia Indian, które przestrzegały Sanatana Dharma, aby docenić wzniosłe wartości, takie jak uczciwość, współczucie i wyrozumiałość. Pomimo setek lat obcego panowania Indie zachowały coś ze swojego wzniosłego idealizmu. Interpretacje różnią się, więc musimy walczyć z nikczemnymi, tchórzliwymi atakami, takimi jak ten, który miał miejsce wczoraj na dżawanach CRPF. Nigdzie Śri Kryszna nie mówi o zaniedbaniu obowiązków, niestosowaniu przemocy i nieprzestrzeganiu dharmy (obowiązku) w życiu.
Spojrzenie na wojnę Mahabharaty zależy od driszti (wizji) i czakshu (oczu), z którymi podchodzisz do tematu.