Najlepsza odpowiedź
Czytałem tę książkę wiele razy i zgadza się z Vivien Leigh, która powiedziała, że Scarlett stanie się lepszą osobą, ale że nigdy nie odzyskała Rhetta.
Kto wiedziałby lepiej niż aktorka, która ją grała (i dostała za to Oscara)?
Pod koniec książki Scarlett byłaby żoną Rhetta przez około sześć lat po tym, jak znali się przez sześć kolejnych. To więcej niż odpowiedni czas, aby Rhett zdał sobie sprawę, że uderzał głową o ścianę. Nie miał powodu, by jej wierzyć, kiedy powiedziała mu, że zdała sobie sprawę, że nie kocha Ashley, ponieważ przez cały ten czas widział powtarzające się dowody jej obsesji. Było to spotęgowane przez jej seksualne odrzucenie go po urodzeniu Bonnie.
Musiał też wiedzieć, że była lodowata aż do nocy, gdy wniósł ją po schodach:
He swung her off her feet into his arms and started up the stairs.
Her head was crushed against his chest and she heard the hard
hammering of his heart beneath her ears. He hurt her and she cried
out, muffled, frightened. Up the stairs he went in the utter
darkness, up, up, and she was wild with fear. He was a mad
stranger and this was a black darkness she did not know, darker
than death. He was like death, carrying her away in arms that
hurt. She screamed, stifled against him and he stopped suddenly on
the landing and, turning her swiftly in his arms, bent over and
kissed her with a savagery and a completeness that wiped out
everything from her mind but the dark into which she was sinking
and the lips on hers. He was shaking, as though he stood in a
strong wind, and his lips, traveling from her mouth downward to
where the wrapper had fallen from her body, fell on her soft flesh.
He was muttering things she did not hear, his lips were evoking
feelings never felt before. She was darkness and he was darkness
and there had never been anything before this time, only darkness
and his lips upon her. She tried to speak and his mouth was over
hers again. Suddenly she had a wild thrill such as she had never
known; joy, fear, madness, excitement, surrender to arms that were
too strong, lips too bruising, fate that moved too fast. For the
first time in her life she had met someone, something stronger than
she, someone she could neither bully nor break, someone who was
and her lips trembling beneath his and they were going up, up into
the darkness again, a darkness that was soft and swirling and all
enveloping.
Nie jestem do końca pewien, czy był zbyt pijany, by zdać sobie sprawę, jak na to zareagowała. Jednak kłótnia, którą mają dzień lub dwa później, poprzedza jego wyjazd do Londynu. To było wystarczająco złe, ale myśl, że wciąż tęskni za Ashley, wciąż istnieje.
Odpowiedź
Zanim odpowiem na to pytanie, zapewniam wszystkich, że jestem sympatykiem Scarlett; Kocham ją za całą jej radość życia; Kocham ją za to, że ma ochotę iść naprzód i podążać za jej sercem; Uwielbiam ją za uprawianie Ziemi Tary, jej domu, ze wszystkimi jej pominiętymi środkami i odwagą; Uwielbiam ją za zrozumienie, nawet jeśli późno, że Ashley jest pesymistą, przegranym i zdeptanym przez wojnę człowiekiem, który nie jest w stanie utrzymać pokoju ani z Melanie, ucieleśnieniem miłości, ani ze Scarlett, ogniem miłości.
Porozmawiajmy teraz o kontynuacji, Scarlett, napisanej przez Alexandrę Ripley. Cóż, wiele recenzji różnych czytelników powie ci, abyś tego nie czytał, ponieważ niesprawiedliwie przedstawia wszystkie postacie. Recenzje stwierdzają, że Ripley nie trzymała się podstawowych cech postaci i raczej dostosowywała je, aby pasowały do jej fantazji. Proponuję przeczytać to.
Nikt nie jest w stanie przetrawić faktu, że Scarlett, „The Scarlett OHara” pozwoliła mi się poprawić, podróżuje do swoich irlandzkich krewnych, je z nimi, sypia z nimi, próbuje stać się wewnętrzną częścią ich sieć i być jednym z nich. Ale bardzo niewielu rozumie, że Scarlett OHara, którą znaliśmy z Przeminęło z wiatrem, była młodą siedemnastoletnią dziewczyną, która do momentu odejścia Rhetta zawsze toczyła się po jej myśli.
Dopóki Rhett jej nie opuścił, nie miała pojęcia, czym naprawdę jest strata. Oczywiście straciła ojca, kochającego, ale na wpół rozumnego człowieka i matkę, bardzo surową i religijną kobietę, w drodze do życia i nauki, ale Scarlet nigdy nie doświadczyła miłości tak, jak kochał ją Rhett; kochał ją ze względu na miłość i ze względu na Szkarłatny okres.
Więc chociaż zgadzam się na role, w których Aleksandra pokazuje zdesperowaną Szkarłatną, walczącą od bieguna do bieguna, aby dogadać się ze swoimi rodzinnymi korzeniami i ocalić jej małżeństwo, tak naprawdę nie protekcjonuję punktu kulminacyjnego, pokazując Rhett wracając do domu do Scarlet po miłość.
Dlaczego?
Cóż, na początek Rhett stracił zainteresowanie swoim małżeństwem na długo przed tym, zanim się do niego przyznał. Próbuje, próbuje i próbuje, ale nic, co robi, nie wystarczy, aby nadać sens Scarlett. I nawet po długim pobycie w tym jednokierunkowym sojuszu ze Scarlett, czuje, że Scarlett jest jeszcze bardziej zakochana w idei kochania Ashley i że nic nie może zrobić, aby Scarlett przejrzała jego twardy wygląd zewnętrzny. jego kochająca i miękka strona.
Więc Rhett rezygnuje z niej i decyduje się zachować świętość małżeństwa, pozostając w związku. Ale po urodzeniu Bonnie dostaje powód do życia, miłości i przetrwania. W końcu miał kogoś, kogo mógł nazwać swoim. W końcu miał powód, by pozostać w sytuacji bez miłości. W końcu miał kogoś, kto pokochałby go bez powodów i fortuny. Miał własne dziecko; jego własna krew; własną rodzinę.
Nieostrożność Rhetta odbiera mu nawet Bonnie. I wtedy Saga kończy się na zawsze. Nie możemy zapominać, że postać Rhetta nie jest ani trochę podobna do postaci Ashley, ani Scarlett, ma bardzo jasne pojęcie o tym, czego chce iw przeciwieństwie do Scarlet, bardzo dojrzał na przestrzeni związku. Kiedyś kochał Scarlett, ale ponieważ nie był romantycznym głupcem, który wpadał w tę samą pułapkę, wyszedł z wiatrem. Osobiście uważam, że zamordowała go emocjonalnie, a co więcej, nic od Scarlett nie mogło rozpalić niczego w sercu Rhetta.