Najlepsza odpowiedź
Zostawię tę definicję do podania komuś innemu, ale oto ślad jej etymologii.
- W latach dwudziestych XVI wieku polityka oznaczała „naukę o rządzie”
- Opierała się na nazwie książki Arystotelesa o rządzeniu i rządach – ta politika , dosłownie „sprawy państwa”. Książka była również znana w języku angielskim jako Polettiques (zwykle -ics jest dodawany w celu oznaczenia nauki lub dyscypliny).
- Przymiotnik polityka pochodzi z języka środkowo-francuskiego politique (XIV wiek), który pochodzi z łacińskiego politicus ” obywatele czy państwo ”. Wciąż nie jesteśmy nawet blisko rozbicia tego słowa na części.
- Łacińskie słowo pochodzi od greckiego politikos „obywateli, odnoszących się do życia publicznego ”.
- Greckie słowo pochodzi od polites , co oznacza„ obywatel ”. Wreszcie podział!
- Greckie słowo określające miasto lub państwo-miasto to polis .
- Ostateczne słowo źródłowe Mogę znaleźć to pele – z języka proto-indoeuropejskiego oznaczającego „cytadela lub zamkniętą przestrzeń na wysokim terenie”. To sprawia, że jest to wspólny przodek sanskryckiego słowa oznaczającego miasto – puram .
Odpowiedź
Skąd się wzięło słowo „hurra!”?
Wikipedia podaje, że pochodzi z hurra w języku niemieckim, duńskim, szwedzkim i norweskim, húrra w Islandzki, hoera po holendersku.
Oxford English Dictionary:
hurra Również 7- hurra, 8 hurrea, whurra, 9 hooray, (hooroar), hourra. [Późniejszy zamiennik huzza (nie w Johnson, Ash, Walker; w Todd 1818), perh. jedynie z powodu modyfikacji onomatopeicznej, ale prawdopodobnie pod wpływem jakichś obcych okrzyków: por. Sw., Da., LG. hurra! , holenderski hoera! , rosyjski. urá! , skąd ks. houra ; Ks. hourra pochodzi od inż. MHG. miał hurr , hurrâ , jako wykrzykniki reprezentujące szybki ruch wirowy (por. hurren to rush), stąd też okrzyk używany w pogoni. Według Moriza Heynea w Grimm, hurra był okrzykiem bojowym pruskich żołnierzy podczas wojny wyzwoleńczej (1812-13) i od tego czasu stał się ulubionym krzyk żołnierzy i marynarzy, i uniesienie. W języku angielskim forma hurra jest literacka i dostojna; hura jest zwykle używany w popularnej aklamacji. ]
Okrzyk wyrażający aprobatę, zachętę lub uniesienie; używany esp. jako „wiwatowanie” na publicznych zgromadzeniach itp.
- 1716 Addison Perkusista v. i, Trener . Ten sam dobry człowiek, jakim był. Gard . Whurra.
- 1773 Goldsm. Przechodzi do Conq. i. ii, Hurrea, hurrea, bravo!
- 1845 Hirst Com. Mammoth itp. 89 Hurra for brown Autumn! Hurray! Hurray!
- 1855 Thackeray Rose & Ring xiv, kapitan Hedzoff rzucił hełm i zawołał:„ Hurra! Hurra! Niech żyje król Giglio! ”
- 1865 Dickens Mut. Ks. iii. xi, „Hooroar!” zawołał mężczyzna.
- 1888 J. Payn Myst . Mirbridge I. xxii, Idzie gong… Hurra!