Beste antwoord
De echte definitie van een woord vind je alleen in de .Mother LANGUAGE, elke andere taal omdat ze weten dat de betekenis gewoon gissen is. Het kan dit of dat zijn, komt uit de Bijbel, uit de Goden, wat niet is toegestaan in etymologie, niet gissen, niet vergelijken en het ergste is dat de professionele taalkundigen de regels negeren. Ze gebruiken de gemakkelijke manier van Google het en het is een hoop rotzooi die daar door de jaren heen is opgeslagen. Nee werkt niet op die manier, je moet dat specifieke woord afbreken en bijna elke letter is daar met een reden neergezet. Dus natuurkunde in de .Mother-taal is FIZIK geschreven. De fi staat draden van het denken, het is net als in de filosofie, die overigens voortkomt uit de moedertaal.
Fi – llo – zo -fi = de draden van het denken zijn verbonden, llo = denken, zoals in de logica = het antwoord vinden door na te denken. Grieks is nogal logisch zoals ze het uitleggen, maar ze kunnen niet uitleggen wat de echte definitie van filos en Sophia is, omdat ze gewoon woorden verzonnen, maar zoals je kunt zien hebben ze allemaal de dezelfde stam phi die alleen in het Albanees kan worden uitgelegd. Hetzelfde geldt voor INTELLIGENTIE, je ziet de TELLI = FILLO = de draden van het denken dezelfde betekenis, en GENCE = om te vinden, dus dat is de betekenis ervan, het denkproces om de antwoorden te vinden. OK weer terug naar de natuurkunde
Fi – zi – ik = denken aan de natuur, en alles om ons heen, ZI – IK betekent waar de stem gaat, overal in de lucht.
Antwoord
Veel van onze letters begonnen 4000 jaar geleden als Egyptische hiërogliefsymbolen, met een mengelmoes van Semitische, Fenicische, Griekse en Romeinse invloeden.
In het jaar 1011 was de volgorde waarvan we weten dat het grotendeels aanwezig was – met uitzondering van J, U, W – maar er waren 29 letters, inclusief het en-teken.
Bron: (alfabetisch: hoe elke letter een verhaal vertelt door Michael Rosen.)
Hier is het verhaal achter elk alfabet.
A
Draai de “A” ondersteboven en je hebt een goede gevoel van zijn oorspronkelijke vorm en betekenis toen het rond 1800 voor Christus werd geïntroduceerd. Lijkt op een dierenkop met gewei of hoorns, de oorspronkelijke betekenis van de brief in het oude Semitisch was “os”.
B
Draai “B” op zijn buik en je ziet een huis – compleet met een deur, een kamer en een dak. Nu heb je een idee waarom 4000 jaar geleden in Egypte B (dat klonk als onze h) een hiëroglief was die schuilplaats betekende.
C
De eerste “C” -vorm ontstond in het Fenicisch en stond voor een jagersstok of boemerang. De Grieken noemden het “gamma” en toen ze in 500 v.Chr. Overschakelden op lezen van rechts naar links naar links naar rechts, draaiden ze de vorm om. Toen de brief zich naar Italië verspreidde, kreeg hij een meer sikkelvormige vorm en werd de C zoals we die nu kennen geboren.
D
Rond 800 voor Christus begonnen Feniciërs een “dalet” te gebruiken – of een ruwe driehoek naar links – wat zich vertaalde . De Grieken namen het over en noemden het “delta”. De Romeinen voegden later schreven toe en varieerden de dikte van de lijnen, waardoor een zijde zachter werd tot een halve cirkel.
E
De “E” van 3800 jaar geleden, uitgesproken als “h” in het Semitisch, leek op een stok met twee armen en een been bedoeld om een mens aan te duiden het formulier. De Grieken draaiden het in 700 voor Christus om en veranderden het geluid in “ee”.
F
De “F” van Fenicische tijden leek op een “Y” en klonk als “waw”. De oude Grieken veranderden het in ‘digamma’ en gaven de ‘Y’ om zodat het eruitzag als een dronken versie van onze ‘F. De Romeinen regelden het schrijven van de brief eeuwen later, door de kruislijnen in stevige geometrische rechte hoeken te tekenen, waardoor het ook de “fff” -klank kreeg.
G
De huidige G is afgeleid van de Griekse letter zeta, een letter die lijkt op onze I maar werd uitgesproken als een zzz . Rond 250 voor Christus veranderden de Romeinen de vorm van deze vreemde letter om er meer uit te zien als een “E” zonder de middelste horizontale arm, en pasten vervolgens de “g” -klank toe omdat ze de “z” -klank in het Latijn niet nodig hadden. Na verloop van tijd kromde de halve maan.
H
Gebaseerd op de Egyptische hiëroglief van een hek, is het een van de meest controversiële letters in de Engelse taal. Het hese geluid dat met de brief werd geassocieerd, deed academici beweren dat de brief niet nodig was – en veel Latijnse en Britse geleerden begonnen de “H” te laten vallen in 500 na Christus. Ondanks de controverse heeft “H” een plek in ons alfabet veroverd.
I
Rond 1000 voor Christus was de letter “I” “jod”, wat arm en hand betekent. De Grieken namen de brief aan als “jota” en veranderden hem in een verticale kronkel. Tegen 700 voor Christus werd “I” de rechte lijn die we vandaag gebruiken.
J
“I” was een populaire brief en vaak een vervanger voor “j” -klanken. Het roodharige stiefkind van ons alfabet, “J”, werd pas in de 15e eeuw door de Spanjaarden in gestandaardiseerde spelling geïntroduceerd en verscheen pas rond 1640 consequent in druk.
K
Wat leek op een uitgestrekte hand met één vinger en een duim zichtbaar, verscheen in Egyptische hiërogliefen rond 2000 voor Christus. De oude Semieten noemden het een “kaph”, wat “palm van de hand” betekent, wat klonk als onze “K.” Rond 800 voor Christus keerden de Grieken het terug en namen het aan als hun eigen “kappa”.
L
Een haakvormige letter, aangeduid als “El”, wat “God” betekent, verscheen in oude Semitische inscripties rond 1800 voor Christus. De Feniciërs strekten de haak recht, keerden de positie om en noemden het “lamed” (“lah-med”), wat een veeprikker betekent. Opnieuw draaiden de Grieken de brief om en noemden hem lamda. De Romeinen strekten het onderbeen in een rechte hoek.
M
Vierduizend jaar geleden tekenden Egyptenaren een verticale golvende lijn met vijf pieken om water aan te duiden. De Semieten verminderden het aantal golven tot drie in 1800 voor Christus; de Feniciërs zetten de trend voort door nog een golf te verwijderen. Tegen 800 voor Christus werden de pieken zigzaggend en werd de structuur horizontaal gemaakt – onze “M” qua geluid en uiterlijk.
N
Rond dezelfde tijd als M ontstond N in Egypte met een kleine rimpel bovenaan en een grotere hieronder. Het woord is vertaald met slang of cobra. De Semieten uit de oudheid gaven het de klank n, wat vis betekent. Rond 1000 voor Christus bevatte het bord slechts één golf en werd het door de Grieken “nu” genoemd.
O
“O” begint zijn leven op Egyptische hiërogliefen (rond de tijd als “M” en “N”) als “oog”. Semieten noemden het “ayin”, maar met een keelklank die klinkt als “ch” (denk aan de Hebreeuwse naam Chaim). De Feniciërs reduceerden het oog tot slechts de omtrek van een leerling, onze “O”.
P
Een omgekeerde “V” -vorm verschijnt 3800 jaar geleden in de vroege Semitische taal, klinkend als “pe” en betekent “mond”. De Feniciërs pasten het aan de bovenkant aan tot een diagonale haakvorm. De Romeinen sloten de cirkel rond 200 voor Christus en keerden hem naar rechts.
Q
Rond 1000 voor Christus betekende Q, dat klonk als qoph, ofwel aap of een bolletje wol. Volgens Rosen zijn academici nog steeds verdeeld. “Q” was toen een cirkel met een verticale lijn erdoorheen. Een “Q” die we zouden herkennen, verscheen in Romeinse inscripties in 520 v.Chr. – het was toen ook dat de regel “u na q” werd uitgevonden.
R
“R” verschijnt voor het eerst in het oude Semitisch in de vorm van een profiel van een mens. Uitgesproken als resh, vertaalde het zich naar (geen verrassing) head. De Romeinen draaiden het naar rechts en voegden een staart toe, “waarschijnlijk om het te onderscheiden van P”, schrijft Rosen.
S
Vroege “Ss” verschenen 3600 jaar geleden als een horizontale, ronde “W” -vorm, bedoeld om de boog van een boogschutter aan te duiden . Feniciërs voegden een hoekigheid toe die meer op onze “Ws” lijkt. In dit stadium stond het bekend als “scheenbeen”, wat “tand” betekent. De vroege Grieken draaiden het verticaal en noemden het sigma met het s-geluid – en de Romeinen draaiden het om.
T
“T” in zijn moderne, kleine letters, komt overal in oude Semitische inscripties voor. Rond 1000 v.Chr. Noemden de Feniciërs het “taw”, wat “teken” betekent, met ons huidige “tee” -geluid. De Grieken noemden het “tau” en voegden bovenaan een kruisslag toe om het te onderscheiden van “X”.
U
Er is veel verwarring tussen de letters “U”, “V” en “W.” Volgens Rosen begonnen de Feniciërs rond 1000 voor Christus een letter te gebruiken die op onze “Y” leek. Ze noemden het “waw” wat “pin” betekent. De Grieken namen dit over in 700 voor Christus en noemden het “upsilon”.
V
De Romeinen maakten geen onderscheid tussen” V “en” U “-geluiden – dus Venus werd eigenlijk uitgesproken als” Weenus “. Zelfs Shakespeare gebruikte Us in plaats van Vs in zijn toneelstukken en gedichten.De hoofdletter V aan het begin van woorden begon te verschijnen in de 14e eeuw.
W
Tijdens de middeleeuwen plaatsten de schriftgeleerden van Karel de Grote twee Us naast elkaar met een spatie ertussen (zoals in letterlijk dubbele U), een nieuwe letter die klonk als een “V.” Pas rond 1700 verscheen W als een unieke letter (niet twee Us of twee Vs naast elkaar) in drukpersen in heel Europa. In het Frans wordt deze letter nog steeds “dubbele V” genoemd.
X
De oude Grieken hadden een letter “ksi” die klonk als onze “X”. Kleine letters xen komen binnen via handgeschreven manuscripten uit de vroege middeleeuwen en de Italiaanse drukkers uit de late 15e eeuw.
Y
De oorspronkelijke “Y” kwam in het alfabet als “upsilon” of onze “U.” Rond 100 n.Chr. Voegden Romeinen een “Y” toe aan hun alfabet, meestal om iets van Griekse oorsprong aan te duiden.
Z
“Z” is misschien de laatste letter van het alfabet, maar het is een oudere. Drieduizend jaar geleden gebruikten de Feniciërs een letter met de naam zayin, wat bijl betekent. Het zag eruit als een hoofdletter “I” met schreven boven en onder. De Grieken adopteerden het als “zeta” rond 800 voor Christus, toen het evolueerde naar onze moderne “Z” -vorm (en ook leidde tot de creatie van onze “G”) met het geluid van “dz.” De brief raakte een aantal eeuwen in onbruik, totdat de Normandische Fransen arriveerden met woorden die de “Z” -klank gebruikten.