Najlepsza odpowiedź
Miałem powtarzający się koszmar, który zaczął się, gdy byłem dzieckiem. Myślę, że nie byłoby to aż tak straszne, gdyby zdarzyło się to tylko raz, ale zdarzało się to nocą, przez lata. W końcu nie przestałem mieć tego snu, dopóki nie byłem bardzo późno nastolatkiem, prawie dwadzieścia. Budziłem się we śnie i wiedziałem, że śpię. Natychmiast rozpoznałbym istotę snu i zacząłem walczyć o ucieczkę. Ponieważ wiedziałem, że śnię, wściekle próbowałem poruszyć swoim ciałem – jakąkolwiek jego częścią. Widzisz, we śnie leżałem rozciągnięty na podłodze, otoczony tymi dużymi, białymi, cylindrycznymi świecami. Nie mogłem się ruszyć. W kręgu byłem sparaliżowany. Pamiętam, że pomyślałem, że gdybym mógł tylko poruszyć palcem, palcem u nogi lub mrugnąć okiem, mógłbym się obudzić. We śnie byłem przerażony, przerażony. Poza kręgiem światła była jakaś wielka, potworna ciemność i miała zęby. Był gotowy, głodny, by rozerwać mnie na strzępy. Ale nie mogłem się ruszyć, nie mogłem uciec. Walczyłam o coś, co wydawało się wiecznością, po prostu próbując wykonać jeden ruch mięśnia. Świece jedna po drugiej migotały i gasły. Wiedziałem jakoś, że kiedy ostatni zawiedzie, zginę z rąk tej wielkiej bestii, która czaiła się tuż za kręgiem. Słyszałem, jak chodzi, dysząc. Każdej nocy zmagałem się z ruchem i każdej nocy mi się nie udawało. Moje oczy skupiały się na tym ostatnim, słabo migoczącym płomieniu, a kiedy się wypalił, a potwór rzucił się przez tę linię, obudziłem się. Każdej nocy przez lata miałem ten sen. Rozmawiałem o tym z mamą i terapeutami. Powiedzieli to samo – miałem nierozwiązaną traumę i dopóki się z nią nie uporam, to nie odejdzie. Ale w jakiś sposób po prostu przestałem mieć koszmar jednej nocy. To nigdy nie wróciło.
Odpowiedź
Byłem na przyjęciu z grupą ludzi, których nie znałem. Ta kobieta nagle wstaje i zaczyna mówić, że tak naprawdę nikogo tu nie ma kocha ją lub troszczy się o nią, a ona zaczyna krzyczeć i płakać. Chwyta ten topór (nie wiem, skąd się wziął, ale jakoś tam był) i po prostu zaczyna bić / siekać ludzi. Z jakiegoś powodu wszyscy siedzieli nieruchomo i pozwalali jej się kołysać, ale wciąż krzyczeli z przerażenia, gdy odcinała ręce, palce, a nawet w twarze ludzi. Płakałem i trzymałem dziewczynę obok mnie, tak jak ona około 10 lub 11 i tak samo przerażony jak ja. Nagle kobiety przychodzą do nas. Błagałam Boga, aby pozwolił mi żyć, pozwolił mi wrócić do domu, zobaczyć moją rodzinę i chłopaka po raz ostatni. Następnie wykorzystuję swoje ciało do zakryć dziewczynkę, ale z jakiegoś powodu to nie pomaga. Nie mogę podnieść wzroku, ale słyszę głośne uderzenie i dziewczynka zwiotczała. Wiem i nie chcę na nią patrzeć. Jestem zbyt przerażony, ale czuję, jak ciepła wilgoć spływa po moich ramionach, a potem nagle czuję pieczenie na karku, po którym następuje przypływ ciepła po moich plecach. W końcu podnoszę wzrok. Jej głowy nie ma, pocięta umyj się. Natychmiast upuszczam jej ciało i wstaję. Nagle jest mi zimno i zawroty głowy, ale nadal mogę wyjść. Dzwonię pod 911, ale nie mogę mówić, po prostu wpatruję się w telefon w szoku. Z drogi dobiegają syreny. Następnie wybieram numer mojego Chłopaka. Odbiera i zaczyna mówić, jakby to był zwykły dzień, ale trzęsę się, przerażona i zmarznięta. Mówię mu, że go kocham i że nie sądzę wracam do domu. Sanitariusze podjeżdżają i kończę połączenie. Podchodzę do nich, a oni po prostu przewracają oczami. (Prawdopodobnie myślą, że to fałszywy alarm). Odwracam się, unoszę włosy w górę, przechyl głowę w dół i pokaż im tył mojej szyi. Zaczynają się dusić, a potem chwytają mnie i przywiązują do łóżka z tyłu ciężarówki. Powoli wchodzę i wychodzę, słuchając ich rozmowa. „Przecięty rdzeń kręgowy.” „Nie będę mógł chodzić.” „Najprawdopodobniej umrę.” Potem wszystko minęło i nie było już bólu i obudziłem się.
Szczerze, wciąż nad tym szlocham i wciąż jestem przerażony. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek mógł zapomnieć tego.