Najlepsza odpowiedź
HDMI to lepszy wybór dla elektroniki użytkowej niż HD-SDI.
- Połączenia SDI używają kabli BNC 75 omów, które są trudne do podłączenia w ciasnych miejscach.
- SDI to strumień jednokierunkowy, nie ma możliwości określenia, czy monitor na drugim końcu implementuje HDCP. Jest to główna przeszkoda dla dostawców treści. HDMI zawiera magistralę I2C, która służy do wysyłania zapytań do monitora.
- HDMI ma trzy pary różnicowe dla danych i jedną dla zegara. Oznacza to, że kable HDMI są mniej podatne na pewne rodzaje szumów niż kable SDI. Oznacza to również, że pojedynczy kabel HDMI może przenosić większą przepustowość niż pojedynczy kabel SDI.
Telewizory UHD lub 4K przy 60 progresywnych klatkach na sekundę i 12 bitów na piksel potrzebują danych dostarczanych w 6 Gb / s. Większość połączeń SDI jest ograniczona do 1,5 Gb / s lub 3 Gb / s. Uruchamianie tych samych danych przez HDMI wymaga tylko 2 Gb / s.
W przypadku profesjonalnych urządzeń nadawczych HD-SDI i 3G-SDI będą nadal dominować. Profesjonalne instalacje są przyzwyczajeni do korzystania z BNC, lubią pozytywne blokowanie za pomocą BNC. Lubią mieć możliwość wykonania własnych kabli na długość. Nie chcą też, aby ich stacje monitorujące nagle zdecydowały się nie wyświetlać wideo tylko dlatego, że system uważa, że nie mogą oglądać wideo HDCP.
Obecnie nadawcy nie używają bardzo 4K, a nawet 1080p60 często, więc do prawie wszystkiego, co chcą zrobić, potrzebują tylko jednego kabla. Kiedy transmisja telewizyjna przenosi się do 4K (najpierw na kablu), możemy zobaczyć nowy standard przesyłania danych wideo 6 Gb / s lub 12 Gb / s. Zanim opuściłem mojego ostatniego pracodawcę, badaliśmy użycie 10 Gbps Ethernet do przesyłania sygnałów SDI 3Gbps i 6 Gbps.
Odpowiedź
HDMI było modyfikacją DVI, więc prawdziwe pytanie brzmi: dlaczego DVI się powiodło, a nie SDI jako interfejs monitora komputerowego? Powodów jest wiele, ale jednym ważnym była cena. SDI był niszowym interfejsem z niską sprzedażą układów scalonych. To nieuchronnie doprowadziło do modelu biznesowego o wysokiej marży – producenci musieli pokrywać koszty badań i rozwoju – a twórcy DVI nawet nie rozważali tego jako opcji, mimo że w rzeczywistości byłaby to dobra opcja. Z technicznego punktu widzenia SDI jest interfejsem z pojedynczym sygnałem, co oznacza, że zegar musi zostać odzyskany z danych. Interfejsy takie jak ten działają z ograniczoną liczbą szybkości transmisji danych, więc obwód odzyskiwania zegara „wie, gdzie szukać”. Przemysł komputerowy jest tradycyjnie uczulony na standaryzację i podoba się pomysł, że każdy monitor może mieć inną rozdzielczość i liczbę klatek na sekundę, co prowadzi do ogromnego wyboru szybkości transmisji danych. Są one obsługiwane w DVI (a później HDMI) z dedykowanym sygnałem zegarowym, który wymaga własnej fizycznej linii interfejsu. Gdy to wymaganie doprowadziło do co najmniej 2 sygnałów interfejsu (zegara i danych), utracono przewagę pojedynczego sygnału nad kablem koncentrycznym i pojawił się interfejs multi-link, którym jest DVI. W efekcie wyzwania związane z interfejsem zostały postawione przed producentami kabli i użytkownikami, którzy muszą radzić sobie z wielodrożnymi złączami, które w zależności od rozmiaru są albo niezdarne, albo delikatne. DisplayPort faktycznie przyjął model SDI, wykorzystując ograniczoną liczbę szybkości transmisji danych i wypełniając formaty o niższej rozdzielczości, aby wypełnić „wiadro danych”, więc nie potrzebuje dedykowanej linii zegara. Można to zrobić, ale twórcy DVI nie brali tego pod uwagę. Niedawne osiągnięcia w SDI, w tym zdolność 12 Gb / s do ponad 50 m lekkiego kabla i kanał zwrotny (tak jak wtedy, gdy SDI jest używany do celów nadzoru), oznaczają, że byłby to znacznie lepszy interfejs, ale ta łódź płynęła wiele lat temu z Komitet ds. Rozwoju DVI.
Nawiasem mówiąc, nie jest prawdą, że para różnicowa jest lepsza niż koncentryczna. Istnieje podstawowy problem z sygnałami różnicowymi po skrętce, czyli skośność wewnątrz pary. Przy dużych szybkościach transmisji „długość fali” bitów wynosi tylko kilka cm i nie jest możliwe skręcenie kabli wystarczająco dokładnie, aby utrzymać dwa kable w parze dokładnie tej samej długości, gdy długość kabla rośnie. Nie stanowi to problemu w przypadku interfejsów monitorów komputerowych (pamiętaj, że tak właśnie powstało HDMI, jako DVI), ponieważ maksymalna długość 5 m jest więcej niż wystarczająca, ale jak wiemy, HDMI jako interfejs do projektora montowanego na suficie powoduje poważne problemy. Kable koncentryczne nie mają tego problemu. Są stratne (podobnie jak pary skręcone), ale stratę można wyrównać. Nie można skosować wewnątrz pary.