Najlepsza odpowiedź
Zauważ, że to pytanie przypomina erę, kiedy operatorzy używali rozdzielnic przewodowych do wykonywania połączeń wspomaganych przez operatora. Z pewnymi modyfikacjami, takimi jak tandemowe wybieranie numeru przez operatora, które zastąpiło bezpośrednie połączenia z innymi miastami w późnych latach czterdziestych i wczesnych pięćdziesiątych XX wieku, ta praktyka operacyjna była stosowana od najwcześniejszych dni telefonii do lat 70. .
W przypadku połączenia między stacjami dzwoniący podaje operatorowi tylko numer. Operatorze, chciałbym zadzwonić do Nowego Jorku, JUdson 7-9970.
W przypadku rozmowy bezpośredniej: Operatorze, dzwonię do osoby do osoby dla Johna Howarda w Chicago. WAbash 2-9971.
W przypadku połączenia między stacjami operator będzie stemplował czasowo bilet opłaty drogowej, gdy tylko druga strona odbierze.
Wł. osoba do osoby, operator ogłosi połączenie i zapyta o konkretną osobę, z którą próbujesz się skontaktować. Ładowanie nie rozpocznie się, dopóki rozmówca nie przejdzie na linię. Ten typ połączenia jest przydatny, gdy nie masz pewności, czy dana osoba jest dostępna lub jeśli jest daleko od telefonu.
Na przykład osoba, do której dzwonisz, ma dziwny harmonogram i jest często z dala od głównego biura. Może to wymagać kilku prób i rozmowy z różnymi osobami w różnych miejscach, zanim zostanie zlokalizowany. Nie chcesz płacić za wiele połączeń tylko po to, by stwierdzić, że jest niedostępny. Ponieważ tego typu rozmowa wymaga więcej pracy, koszt jest wyższy.
Możesz też zadzwonić do kogoś bez telefonu. Jego sąsiad mieszka dwa domy dalej i pobiegnie po niego. Oczywiście płacenie za ten czas oczekiwania nie byłoby pożądane, zwłaszcza jeśli okaże się, że danej osoby nie ma w domu. Więc ten rodzaj połączenia faktycznie pozwoliłby Ci zaoszczędzić pieniądze.
Centrala telefoniczna pokazująca stronę operatora połączenia wspomaganego przez operatora. Należy zauważyć, że operatorzy wypełniają bilety opłat drogowych: karty dziurkowane IBM z wyczuciem znaczników, które będą dziurkowane za pomocą klucza, odczytywane maszynowo i przetwarzane na potrzeby fakturowania. Bilety drogowe rejestrują numer dzwoniącego i rozmówcy, informacje o trasie, typ połączenia i znaczniki czasu rozpoczęcia i zakończenia połączenia.
Odbierz
Krótka odpowiedź na Twoje pytanie brzmi: 1947. Ale z pewnością nie była dostępna dla wielu dzwoniących i odbiorców. Ale trzymaj się! Istnieje fascynująca historia bezpośrednich połączeń międzymiastowych. Przyjrzyjmy się trochę…
Oczywiście odpowiedź zależy od tego, co uważasz za „ duży dystans ”. W tej odpowiedzi definiuję to jako każde połączenie, które jest poza obszarem obsługiwanym przez Twoją własną centralę telefoniczną. Takie jest oryginalne znaczenie tego wyrażenia. Jednak w latach czterdziestych XX wieku „zamiejscowe” oznaczało każde połączenie, za które operator telekomunikacyjny pobiera wyższe opłaty lub nie jest wliczane w miesięczną opłatę za usługę.
W pierwszych dniach świadczenia usług mieszkaniowych sąsiedzi byli linia towarzyska, bo to wszystko, co może obsłużyć jeden kabel. Nie było multipleksowania (kodowania kilku rozmów), a Ziemia była wykorzystywana jako powrót elektryczny. To był dosłownie przewód uziemiający.
Ale wyprzedzamy siebie… Zacznijmy od pewnego tła. Wystarczająco dużo, aby wykluczyć wczesną erę telefonów.
W październiku 1876 roku Alexander Graham Bell zademonstrował telefon na wydarzeniu informacyjnym, w którym uczestniczyły główne gazety. Nie było generatora ani korby, które mogłyby przyciągnąć uwagę operatora, żadnego pokrętła do wybrania żądanego odbiorcy ani dalekiego zasięgu.
To połączenie było w odległości 2 mil, na drucie nawleczonym między Bostonem a Cambridge Massachusetts. Ale podczas wcześniejszej demonstracji w Paryżu dzwonił z odległości 6 mil, czyli dwukrotnie większej niż odległość jakiegokolwiek lokalnego wezwania przez następne 50 lat.
Trzy lata później 49 000 telefonów było w użyciu , a do 1900 r. było już 600 000 subskrybentów. Centrale telefoniczne pojawiały się na całym świecie, pomimo problemu jajka i kury (po co być pierwszym w swojej społeczności, który kupuje usługę telefoniczną, skoro nie ma do kogo zadzwonić?). Dodatkowo wymaga niesamowitej infrastruktury w każdej społeczności. W końcu każdy abonent potrzebuje przewodu i masztów telefonicznych prowadzących z powrotem do centrali, a wszyscy, z którymi chciał rozmawiać, musieli być podłączeni do tego samego biura.
Oczywiście użytkownicy potrzebują sposobu aby wybrać odbiorcę. Ale wtedy nie było pokręteł ani przycisków. Każde wezwanie wymagało przekręcenia korby wysokiego napięcia, aby zwrócić uwagę Mabel w centrali.
Mabel (to ona poniżej) połączyłaby cię z odbiorcą, wyciągając długi obciążony przewód z podłogi konsoli i podłączając go do dziury, która łączyłaby się z Samem w sklepie z narzędziami albo sierżant Bill na komisariacie albo Mary w salonie fryzjerskim. (Nie mam zamiaru być seksistowskim, ale taka była praktyka od 1878 do lat czterdziestych XX wieku. W rzeczywistości w niektórych częściach stanu Maine w latach osiemdziesiątych nadal używano połączeń telefonicznych generatora korby !!) * kontynuuj poniżej…
Każde biuro nazywano „centralną giełdą ”I został umieszczony w centrum miasta. usługa była ograniczona do abonentów w promieniu 3 mil (wzdłuż ulic i słupów telefonicznych) ze względu na ograniczenia maksymalnego prądu, który można wprowadzić do przewodu, oraz przesłuch, który pogarsza jakość połączeń na dużych odległościach. Czasami można to było rozszerzyć o droższe przewody i izolację – ale generalnie 3 mile od centrum miasta określały połączenie „lokalne”.
Wszystko poza obszarem obsługi CX było dalekobieżne. Połączenia te wymagały wielu operatorów i często dotyczyły różnych firm telefonicznych.
3-cyfrowe numery kierunkowe zaczęły się pojawiać dopiero w 1947 roku. Tak więc, oczywiście, nikt nie mógł bezpośrednio zadzwonić do tego czasu. Ale poczekaj! Większość telefonów domowych nie miała nawet numerów w 1947 roku!
Nawiasem mówiąc, wiele połączeń lokalnych było traktowanych jako połączenia międzymiastowe (wysokie koszty, niska jakość i dłuższy czas konfiguracji). Miało to miejsce, gdy dzwoniący i odbiorca kupili usługę telefoniczną od różnych firm . Ponieważ społeczności nie uregulowały jeszcze działalności i nie stworzyły licencjonowanych monopoli, ulice były nawleczone drutami należącymi do różnych dostawców i połączone z oddzielnymi centralami. Chociaż społeczności początkowo nie korzystały z numerów telefonów („ Połącz mnie z Sally w bibliotece ”), subskrybenci musieli śledzić, z której firmy korzystali ich znajomi, aby można było poinstruować operatora, jak nawiązać połączenie.
Nikt nie mógł bezpośrednio wybierać numeru, dopóki numer nie został wynaleziony i wdrożony do użytkowników indywidualnych. Zostały one zainstalowane w pierwszych społecznościach testowych w 1936 r. Niewiele osób posiadało telewizory, ale ten film był wyświetlany w kinach, aby wyjaśnić, że mieszkańcy otrzymają nowe telefony z pokrętło sprężynowe. Wyjaśnia jego działanie. ( Zastanawiam się, czy to spowodowało, że Związek Pracowników Komunikacji zaprotestował przeciwko wyeliminowaniu bardzo wielu Mabel ?! )
Ale większość społeczności tak nie dostałem telefonów z wybieraniem aż do połowy lat pięćdziesiątych. Ten film z 1954 roku pod tytułem Teraz możesz dzwonić wykorzystuje gigantyczną podpórkę telefoniczną, aby uczyć widzów i – miejmy nadzieję – złagodzić niepokój związany z nową technologią. Wielu Amerykanów nie mogło wykonać bezpośredniego połączenia telefonicznego aż do lat pięćdziesiątych XX wieku, ponieważ ich telefony (prawie wszystkie należały do Bell System) nie miały numerów.
Twoje pytanie
Zapytałeś, kiedy stało się możliwe wykonanie rozmowy międzymiastowej bez pomocy. To trudne pytanie. W 1947 r. Powszechnie przyjęto Północnoamerykański plan numeracji . To ujednoliciło 5- lub 7-cyfrowy numer, który jest już używany w większości społeczności, ale także dodał 3-cyfrowy numer kierunkowy, który zawsze miał „0” w środku. Później obsługiwał „1” i wreszcie dowolną cyfrę w środku, ponieważ do tego czasu wszystkie numery miały 10 cyfr.
Numer kierunkowy został dodany specjalnie w celu obsługi bezpośrednich połączeń międzymiastowych. Ale powodem, dla którego trudno odpowiedzieć na twoje pytanie, jest to, że niektóre społeczności (i niektóre firmy) utworzyły własne umowy ad hoc, aby ułatwić bezpośrednie połączenia na odległość – nawet bez regionalnych numerów kierunkowych. Użytkownik postępował zgodnie z instrukcjami (nie instrukcjami głosowymi , ale wydrukowanymi w broszurze). To pozwoliłoby im zadzwonić do firmy w innym mieście lub do serwisu wsparcia, który może znajdować się w dowolnym miejscu.
Jeśli ograniczysz swoje zapytanie do bezpośredniego połączenia telefonicznego z krajowymi numerami społeczność – to zaczęło się wkrótce po tym, jak NAMP dodał numery kierunkowe i ponownie nadał wszystkim zgodne numery telefonów. To byłby rok 1947 lub 1948.
Pamiętam, że we wczesnych latach siedemdziesiątych dzwoniłem do mojego starszego brata na studiach przez operatora. Bezpośrednie wybieranie numeru było dostępne, ale dzięki operatorowi mogliśmy uniknąć opłaty, gdyby jego współlokator odebrał telefon i był niedostępny. W tamtych czasach operator dzwonił pod numer 2–1–1. Powiedzieliśmy jej, że chcemy wykonać połączenie między osobami (w przeciwieństwie do połączenia między stacjami, które większość ludzi może po prostu wybrać).
* Powiązane
- 1876: Pierwsza publiczna demonstracja telefonu w USA (odległość 2 mile)
- 1878 ~ 1940: Ręczne tablice rozdzielcze. Większość abonentów nie miała numeru
- 1915: Bell nawiązuje również pierwsze połączenie transatlantyckie
- 1947: Plan numeracji w Ameryce Północnej dodaje 3-cyfrowy numer kierunkowy
- 1964: wideo rozmowa telefoniczna na Wystawie Światowej w Nowym Jorku
- 1981: Don „t Yank the Crank Committee (ostatnio używany w 1983 r.)
- 1936: Wczesne PSA: korzystanie z telefonu z wybieraniem numerów (bardzo wczesne społeczności)
1954 (poniżej): Główne PSA: teraz możesz dzwonić