Najlepsza odpowiedź
Jerozolima jest stolicą Izraela i jest od pierwszej sesji Pierwszego Knesetu ( Parlament) Izraela w grudniu 1949 roku.
Poniższa mapa jest ćwiczeniem propagandowym bez ziarenka prawdy.
Palestyna jako niezależny podmiot polityczny nigdy nie istniała. Marzeniem przywódców palestyńskich jest zastąpienie Izraela państwem arabskim wolnym od Żydów, kradzież wszystkiego, co „Żydzi” zbudowali przez ostatnie półtora wieku.
Ta „aspiracja” jest wbudowana w Palestyńczyków Karta narodowa:
„Artykuł 2: Palestyna, wraz z granicami, jakie miała w czasie mandatu brytyjskiego, jest niepodzielną jednostką terytorialną.”
„Artykuł 6: Żydzi, którzy normalnie mieszkali w Palestynie aż do początku syjonistycznej inwazji są uważani za Palestyńczyków ”. [Czas, w którym osoba, z którą rozmawiasz, zdefiniowała „inwazję syjonistyczną”, decyduje o tym, czy żaden Żyd urodzony po 1948 r. [Niepodległość Izraela] lub po 1880 r. [Pierwsi syjonistyczni pionierzy] nie będzie mógł mieszkać w „Palestynie”.)
„Artykuł 9: Walka zbrojna jest jedynym sposobem na wyzwolenie Palestyny. To jest ogólna strategia, a nie tylko faza taktyczna. Arabowie palestyńscy potwierdzają swoją absolutną determinację i zdecydowane postanowienie, by kontynuować walkę zbrojną i pracować na rzecz zbrojnej rewolucji ludowej w celu wyzwolenia ich kraju i powrotu do niego. Dbają również o swoje prawo do normalnego życia w Palestynie i do korzystania z prawa do samostanowienia i suwerenności. ”
„ Artykuł 19: Podział Palestyny w 1947 roku i ustanowienie państwa Izrael jest całkowicie nielegalny, niezależnie od upływu czasu, ponieważ był sprzeczny z wolą narodu palestyńskiego i jego naturalnym prawem w ich ojczyźnie, a także był niezgodny z zasadami zawartymi w Karcie Narodów Zjednoczonych, zwłaszcza z prawem do samostanowienie. ”
„ Artykuł 20: Deklaracja Balfoura, Mandat Palestyny i wszystko, co zostało na nich oparte, uznaje się za nieważne. Twierdzenia o historycznych lub religijnych związkach Żydów z Palestyną są niezgodne z faktami historycznymi i koncepcją tego, co stanowi o państwowości. Judaizm jako religia nie jest niezależną narodowością. Również Żydzi nie stanowią jednego narodu z własną tożsamością; są obywatelami państw, do których należą. ”
„ Artykuł 21: Arabski naród palestyński, wyrażając się zbrojną rewolucją palestyńską, odrzuca wszelkie rozwiązania, które są substytutem całkowitego wyzwolenia Palestyny i odrzuca wszystko propozycje mające na celu likwidację sprawy palestyńskiej lub jej umiędzynarodowienie. ”
Stała Misja Obserwacyjna Państwa Palestyny przy ONZ
Proszę respondentów, aby NIE tracili czasu na twierdzenie, że PNC został naprawiony zgodnie z Porozumieniami z Oslo, ponieważ tak nie jest. Oprócz notatki skierowanej do zmarłego Icchaka Rabina, Autonomia Palestyńska / OWP nie zrobiła nic, by zmienić Kartę Narodową Palestyny i w rzeczywistości wielokrotnie zwoływała Palestyńską Radę Legislacyjną w ciągu ostatnich 26 lat i odmawiała zmiany Karty co czas.
Strategia jest przedstawiona w „10-punktowym programie OWP”:
Stała Misja Obserwacyjna Państwa Palestyny do Organizacji Narodów Zjednoczonych
Dla tych, którzy chcą twierdzić, że jest to stary dokument i nie ma dziś znaczenia, kieruję do oświadczeń wyrażonych w arabskich mediach i przez Jasera Arafata bezpośrednio po podpisaniu Porozumienia z Oslo:
„Tylko państwo palestyńskie może kontynuować walkę o usunięcie wroga ze wszystkich ziem palestyńskich” (cytowane w Jerusalem Post, 18 listopada , 1994).
„To jest program etapowy, który wszyscy przyjęliśmy w 1974 r. – dlaczego się temu sprzeciwiasz?” (Arafat w odpowiedzi na krytykę traktatów z Izraelem, lipiec 1995).
„Porozumienie Oslo II jest opóźnioną realizacją etapu w planie etapowym PLO z 1974 r. ” (A-Datsur [gazeta jordańska], 19 września 1995).
Pamiętaj, że był to Arabowie z Palestyny, którzy odrzucili liczne oferty współistnienia i odmówili, a przynajmniej minionego stulecia:
1919: Arabowie z Palestyny odmówili nominacji przedstawicieli na konferencję pokojową w Paryżu.
1920: Decyzje konferencji w San Remo odrzucone przez Arabów Palestyny.
1922: Decyzje Ligi Narodów, odrzucone przez Arabów Palestyny.
1937: Propozycja podziału Komisji Peel odrzucona przez Arabów Palestyny.
1938: Propozycja podziału Woodhead, odrzucona przez Arabów z Palestyny.
1946: Propozycja Komisji Anglo-Amerykańskiej, odrzucona przez Arabów Palestyny.
1947: Propozycja podziału Zgromadzenia Ogólnego ONZ (UNGAR 181), odrzucona przez Ligę Arabską i Wyższy Arabski Komitet ds. Palestyny /.
1949: Wyciągnięta ręka Izraela dla pokoju ( UNGAR 194), odrzucony przez Ligę Arabską i Wyższy Arabski Komitet ds. Palestyny.
1967: Wyciągnięta ręka Izraela na rzecz pokoju (rezolucja RB ONZ 242), odrzucona przez Ligę Arabską i OWP.
1978: Propozycja pokoju Begin / Saadat, odrzucona (z wyjątkiem Egiptu) przez resztę świata arabskiego, w tym OWP.
1994: Porozumienie pokojowe Rabin / Hussein, odrzucone przez reszta Ligi Arabskiej (z wyjątkiem Egiptu i Jordanii).
1995: Kontur pokoju Rabina, odrzucony przez Autonomię Palestyńską.
2000: Pokój Barak / Clinton oferta, odrzucona przez Jasera Arafata, który następnie zainicjował zaplanowaną drugą intifadę.
2001: Oferta Baraka w Tabie, odrzucona przez Autonomię Palestyńską.
2005: Pokój Sharon gest, wycofanie się ze Strefy Gazy, odrzucony przez przejęcie Hamasu w 2007 roku.
2008: Oferta pokojowa Olmerta / Busha, odrzucona przez Mahmouda Abbasa.
2009 do przedstawienia: wielokrotne zaproszenia Netanjahu do rozmów pokojowych, odrzucone.
2014: Kontur pokoju Kerryego , odrzucony przez Autonomię Palestyńską.
2018: „Umowa Stulecia” Trumpa, z góry odrzucona przez Mahmuda Abbasa.
To sprawia, że jest całkiem oczywiste, czego chcą Palestyńczycy, ale to nie oznacza, że ich życzenie zostanie spełnione.
Odpowiedź
Jeśli chodzi o izraelskie prawo i izraelską opinię publiczną, to Jerozolima.
Tel- Awiw nigdy nie został wyznaczony jako stolica. Było to de facto siedziba rządu przez kilka miesięcy po ogłoszeniu niepodległości, czyli tyle, ile wystarczyło na utworzenie budynku parlamentu w Jerozolimie. Jedynym miastem, które Izrael kiedykolwiek zdefiniował jako swoją stolicę, jest Jerozolima.
Ponieważ status Jerozolimy jako terytorium izraelskiego nigdy nie został całkowicie oczyszczony przez ONZ, jej określenie jako stolicy również nie zostało uznane przez ONZ. Po prawie siedemdziesięciu latach robi się to bardzo głupie, ale izraelska opinia publiczna nie przejmuje się tym zbytnio. Niewiele jest rzeczy w żydowsko-izraelskim dyskursie publicznym, które cieszyłyby się konsensusem tak szerokim, jak status Jerozolimy jako stolicy kraju: nigdy nie słyszałem nawet najostrzejszych wewnętrznych krytyków izraelskiego rządu kwestionujących tę koncepcję, mimo że wielu z nich to robi (całkiem słusznie ) podważają status arabskich dzielnic Jerozolimy (dla porównania status Krymu jako terytorium Rosji cieszy się słabszym konsensusem w rosyjskiej opinii publicznej).
Jeszcze głupsze jest jednak stwierdzenie, że Tel- Awiw to stolica Izraela. Nigdy nie była. To dziecinne, bezsensowne kłamstwo, które było używane przez antyizraelskie media przez długi czas, a szczególnie wspierane przez Związek Radziecki. Często robiono to z kiepskim komentarzem, który brzmiał mniej więcej tak: „Tel. Awiw jest głównym ośrodkiem kulturalnym i finansowym Izraela. ”Co jest całkiem poprawne, ale tak samo jest w przypadku Bombaju w Indiach i Nowego Jorku w Stanach Zjednoczonych i nikt nie nazywa ich„ stolicami ”. Do dziś rosyjskie gazety czasami używają„ Tel-Aviv ”Jako syn ecdoche dla Izraela lub jego rządu i jest to raczej anachroniczna niekompetencja niż oświadczenie polityczne.
Podsumowując:
- Jeśli chcesz być prawdziwy, Jerozolima jest stolicą.
- Jeśli chcesz zachować szczególną ostrożność, jeśli chodzi o definicje prawne i polityczne, staraj się nie wspominać, że Izrael ma stolicę (i że masz funkcjonujący mózg).
- Jeśli chcesz bawić się jak w 1969 roku z duchami Breżniewa i Nasera, zadzwoń do Tel-Awiwu jako stolicy.