Najlepsza odpowiedź
Najbardziej oczywistym, prostym przykładem jest wysokość rzucanego obiektu względem czasu.
Dajesz mu pewną początkową prędkość wznoszenia v\_ {y0}, zaczynając od początkowej wysokości h\_ {0} (prawdopodobnie odległość od ziemi do ramienia). Ta prędkość zmienia się w dół z prędkością około 10 metrów na sekundę (dzięki, grawitacja) – mamy więc stałą a = -10.
Kwadratowa funkcja opisująca wysokość nad ziemią wyglądałaby więc następująco:
h (t) = \ frac {a} {2} t ^ {2} + v\_ {y0} t + h\_ {0} = -5 t ^ 2 + v\_ {y0} t + h\_ {0 }
Więc jeśli wiesz, że rzuciłeś go z wysokości, powiedzmy, 20 metrów (stałeś na wysokim podłożu), z prędkością 15 metrów na sekundę (nie wiem z jaką prędkością ludzie rzucają, po prostu zgadując), a otrzymasz:
h (t) = -5 t ^ 2 + 15 t + 20
Teraz możesz analitycznie zdobądź wiedzę, że po zaledwie czterech sekundach uderzy o ziemię, używając tych nudnych metod, których nauczyłeś się w szkole!
Odpowiedź
Wiele osób osiedla się w dziedzinach, w których przez większość czasu nie ma dobrych ani złych odpowiedzi i gdzie nawet pojęcie „to działa” w porównaniu z „to nie działa” jest niejasne.
Pomyśl na przykład o nauczycielu języka angielskiego Lit: tam Nie jest to żadna dokładna miara, do której może się odwołać i która powie mu, czy to, co właśnie powiedział swoim uczniom, jest słuszne, czy złe. Może mieć kolegów, którzy nie zgadzają się z tym, co właśnie powiedział na temat Chaucera lub czymkolwiek, ale żaden z nich nie jest definitywnie dobry ani zły. I czy jego nauczanie działa? A jeśli uczeń nie nauczy się? Czy to wina nauczyciela czy ucznia?
Proszę zauważyć, że NIE pukam nauczycieli języka angielskiego. (Mój ojciec był jednym z nich . Pracowałem jako jeden. Jednym z moich zajęć jest reżyserowanie sztuk Szekspira.) Nie pukam też pól, na których nie ma „dobrej lub złej odpowiedzi”. To niesamowite, że takie pola istnieją i uczę się rozumować a praca w ramach niejasności jest ważną umiejętnością umysłową. To po prostu nie JEDYNA ważna umiejętność umysłowa. (Gdyby to był wątek, w którym grupa matematyków zapytałaby „czy warto uczyć się tworzyć sztukę?” Krzyczałbym „TAK! TAK! TAK! Musisz dać Twój mózg ćwiczy pracę z niejednoznacznością! To ważny sposób na rozciąganie się.
Bardzo często w matematyce są definitywnie dobre i złe odpowiedzi. Nie ma miejsca na debatę. Nie ma wyjątki. Twoja odpowiedź jest prawidłowa lub zła. Jeśli otrzymasz błędną odpowiedź, oznacza to, że zawiodłeś. Nie możesz wyjaśnić swojej porażki. Twoja odpowiedź jest po prostu błędna.
W informatyce i niektóre dziedziny inżynierii, rzeczy (np. programy) działają lub nie działają. Nie możesz powiedzieć: „Myślę, że mój program jest legalny, mimo że się nie kompiluje…” Nie. Po prostu nie działa . Co oznacza, że popełniłeś błąd. To nie zadziała, dopóki nie poprawisz swojego błędu.
Wszyscy programiści mają (czasami CODZIENNIE) pewność, że mają rację. „CO?!? Dlaczego nie”. t mój program wo rk! MUSI zadziałać. Nie mów mi, że zrobiłem coś złego! Sprawdziłem i sprawdziłem dwukrotnie. MUSI to być coś nie tak z komputerem! MOŻE „To nie moja wina!”
To prawie zawsze twoja wina. Twój program nie udało się, ponieważ popełniłeś błąd i nie udało Ci się go złapać, nawet gdy dwukrotnie czekałeś. Przepraszamy.
Porównaj to z nauczycielem angielskiego. Co się dzieje, gdy jest PEWNY, że ma rację? Co się dzieje, gdy wie w umyśle i sercu, że był niezwykle pracowity, dwukrotnie sprawdził wszystko i miał wrażenie, że wszystko wskoczyło na swoje miejsce? Na ogół to koniec procesu. Jego „dowód”, że mu się udało, jest całkowicie w nim samym. Nie ma żadnych zewnętrznych kontroli.
Nie przechodzi CODZIENNIE przez taki proces:
– przegrywasz!
„Ok, spróbuję to. ”
– Nie. Nadal nie działa. Znowu zawodzisz!
„Cholera. Cóż, spróbuję TEGO. WIEM, że to zadziała. W przeszłości działało dziesięć razy. TAK! Czuję się całkowicie pewny siebie. ”
– Nie. Wciąż przegrywasz.
Porażka jest naprawdę, bardzo ważna Wychowujemy dzieci tak, by uważały, że porażka jest zła, i wkraczają w dziedziny, w których szanse na porażkę są minimalne, jeśli ich nie ma. publikowane książki itp. Jednak często nie zawodzą intelektualnie, ponieważ nie ma miernika, który pozwalałby ocenić ich intelektualne sukcesy lub porażki. Szkoda, ponieważ jest za porażka, którą się rozwijamy.
Kilka lat temu na stackoverflow.com pojawił się wątek o tym, jak programowanie zmieniło życie ludzi.Zapisałem czyjąś odpowiedź, ponieważ wydawała mi się taka mądra i prawdziwa:
Już nie utożsamiam się myślenie Mam rację co do czegoś, w rzeczywistości bycie racja. Teraz bardzo łatwo jest mi uświadomić sobie, że mogę się mylić, nawet jeśli bardzo mocno czuję, że mam rację. Nawet jeśli byłem dość zdecydowany w czymś, w co wierzę, jestem w stanie bardzo szybko wycofać się w obliczu sprzecznych dowodów. Nie wstydzę się przyznać, że się myliłem. To wszystko pochodzi z dziesięcioleci pracy w dyscyplinie, która bezlitośnie udowadnia, że pomyliłeś się kilkadziesiąt razy dzień, ale wymaga to również wiary w to, że masz rację, jeśli zamierzasz w ogóle poczynić postępy. http://stackoverflow.com/questions/168805/what-real-life-good-habits-has-programming-given-you/169172#169172