Beste antwoord
Het verschil zit in de context.
Een voegwoord voegt een afhankelijke clausule samen met een zin. Een voorzetsel voegt een voorzetsel samen met een zin.
Voorbeelden:
- De families zijn gescheiden na de oorlog. Hier, De families werden gescheiden is een zin en de oorlog is een voorzetsel, namelijk erbij aangesloten. Daarom is het woord na in dit geval een voorzetsel .
- We gingen naar de bar na we hebben de game gewonnen. In dit geval gingen we naar de bar is de hoofdzin en we hebben het spel gewonnen is een afhankelijke clausule. Vandaar het woord na is een voegwoord hier.
Laten we, voordat we verder gaan, de betekenis van een afhankelijke clausule begrijpen en zin.
Afhankelijke clausule – Het heeft zowel een onderwerp als een werkwoord. Onafhankelijk genomen, zou zon clausule een grammaticaal correcte zin maken , maar zou niet helemaal logisch zijn.
Voorzetsel – Het heeft geen onderwerp of werkwoord, dus het heeft geen “t kwalificeert zich als een zin en is ook” op zichzelf niet logisch. Het dient alleen om aanvullende informatie te geven over de hoofdzin.
Opmerkelijke uitzonderingen zijn wanneer het woord samenkomt met een werkwoord toe aan de zin. In dat geval is het een voegwoord.
Uitzonderingen:
terwijl rijden. Hier Hij zag haar is een zin en rijden is een werkwoord in de onvoltooid deelwoordvorm. Daarom terwijl hier een voegwoord is.
Bron 1: Pagina op Ucdenver
Bron 2: Voorzetsels versus Conjuncties
[EDIT] Wijzigingen aangebracht in de uitleg omdat deze onjuist was.
Antwoord
Alleen voor de meeste indoe-Europese Europese talen zou ik zeggen …
voorzetsels vereisen dat de bekende NP hoofdlettergebruik heeft …
terwijl voegwoorden dat NIET doen
Enkele voorbeelden uit het Duits:
für dich und mich … (Voor jou en mij)
mit dir und mir (met jou en mij)
Sie und ich gingen gestern mit den beiden in den Wald.
(Zij en ik gingen gisteren met beiden naar het bos.)
Een voegwoord als “en” gedraagt zich niet als een werkwoord dat ook hoofdlettergebruik vereist, noch als een voorzetsel. Het voegt gewoon een NP toe aan een andere NP zonder de casus te wijzigen die het al heeft ingenomen of vereist.
Sommige mensen denken dat “jij en ik” de enige juiste manier is en dat “jij en ik” fout zijn, wat natuurlijk een vreemd concept is voor sprekers van “case-talen” en in tegenstelling tot dat waarvoor “ik” en “ik” werden gebruikt. “I” en “me” werden gebruikt om gevallen uit te drukken in eerdere vormen van Engels.
Een andere misvatting is dat casus iets te maken heeft met de positie van een zelfstandig naamwoord in een zin. Dit geldt niet voor veel talen.