Beste antwoord
Pa-Ru is je naam en het heeft geen echt Japans woord-equivalent.
Er is geen Kanji die een woord begint met een “P” -klank in het Japans. De naam zou alleen worden geschreven als パ – ル. Dit is het simpele antwoord. Maar in 1975 probeerde ik hetzelfde te doen met mijn voor- en achternaam.
Ik vond Chinese karakters die ik in het Amerikaanse alfabet propte fonetisch, ook al heeft het westerse alfabet absoluut geen relatie met symbolen die meestal alleen voornamelijk een medeklinker en een klinker. Individuele Kanji hebben ook specifieke betekenissen die geen contextuele relatie hebben met Amerikaanse namen.
Hoe dan ook, door dit te doen heb ik alle onderstaande stappen doorlopen, die grappig en vermakelijk zijn voor de Japanners om als uitleg te horen.
Mijn naam is Michael Peterson.
Ik heb mijn naam omgezet in katakana (of hiragana die het feit zou hebben genegeerd dat katakana wordt gebruikt voor vreemde woorden en namen) om te beginnen. 🤭!
Buitenlandse namen worden nooit in Kanji geschreven…. maar … ik liet me daardoor niet afschrikken door mijn creatieve persoonlijke drang.
Ma ke ru Pi ta so n
…. terwijl ze het fonetisch zo dicht mogelijk bij Michael Peterson krijgen, zelfs in omgekeerde volgorde, zoals “Peterson Michael.”:
Pi ta zo n… Ma Ke Ru. In katakana is: ピ タ ソ ン マ ケ ル
Ik negeerde het feit dat geen gegeven of Japanse familienamen, inclusief alle inheemse woorden in Kanji, niet met een “P” -klank kunnen beginnen. Kritiek punt hier.
Klaarblijkelijk bestaat het niet in een Japanse Kanji-naam of een startgeluid voor de meeste inheemse woorden in het Japans, die niet Japans (of buitenlands) zijn.
Ik hield vol en veranderde dit in een humoristische manier om mezelf voor te stellen, door dit als ijsbreker te gebruiken, als ik een stuk papier en een potlood had bij het ontmoeten van mensen.
Ik kon, en deed, geven persoonlijke inleidingen met dat potlood om mijn naam in katakana EN in Kanji te schrijven, wat fonetisch dicht bij mijn Japanse naam lag, maar net genoeg scheef stond tussen hoe de tekens ongebruikelijk werden gebruikt, samen met de verbijsterde blikken die ik kreeg door mijn duidelijk ”Niet-Japanse look.
[Technisch gezien werd ik zoiets als een cosplay-westerling met een Japanse karakternaam, en dit vreemd uitziende gezicht van mij.]
Hidamura Makeru werd mijn“ grappige ”Naam….
De Japanners willen dit uitspreken als Hidamura. Onthoud: geen gegeven of Japanse familienamen in Kanji beginnen met een “P” -klank. Daarom moet ik hen eraan herinneren dat het lijkt op de “Pi” -klank van de tweede lettergreep in Shin “PI” van het Japanse woord voor geheim, dus het wordt gelezen als “Pitason”. (Hé, ik mag net zo uniek vreemd en vreemd zijn als de volgende “hen na gaijin” (vreemde buitenlander).
In hiragana is Hidamura- ひ だ む ら in Kanji 秘 田村. Maar … . Ik sprak het uit als Pi-ta-son en kreeg onmiddellijk een verwarde blik toen de Japanners probeerden te achterhalen waarom.
し ん ぴ – shinpi, een zelfstandig naamwoord dat geheim betekent ( Kanji = 神秘). Een mysterie of iets dat niet kan worden begrepen of onbekend is. Ik heb alleen het laatste teken gebruikt, 秘 die de p-klank heeft in het tweede deel van het woord “shinpi (maar heeft dat geluid nooit aan het begin van inheemse Japanse namen).
De ruwe vertaling is” Secret Field Village “. む ら / Mura is het Japanse woord voor dorp. Technisch gezien is dit een relatief mystieke en veelbelovende (spirituele of epische) naam. Het eindigt met het zelfstandig naamwoord ( Kanji = 村), wat betekent dorp, kleine landelijke stad; buitenland Maar:
Dit is wat ik JUST heb doorlopen voor mijn achternaam!
Mijn voornaam Michael begint met een teken voor da nce gelezen als MA – 舞
舞 う ま う, mau, een werkwoord, dat ik veranderde in Ma, door de “ik” hiragana en het geluid te laten vallen. Vervolgens gebruikte ik een zelfstandig naamwoord dat gewoonlijk werd gelezen als ( Hira = よ う ぶ – yohbu, maar fonetisch gespeld om de uitspraak te benaderen, en wat dans in westerse stijl betekent. om de lezing MA van de werkwoordstam alleen te gebruiken.
( Hira = ま う) wat dans betekent, ritmisch bewegen op muziek (vaak volgend op pre samengestelde stappen en bewegingen); fladder rond; cirkel, draai
け る (Keru) werkwoord ( Kanji = 蹴 る) trap, sla met de voet.
Daarom is mijn voornaam verwant aan “ronddansen met” schoppende of uithaalbewegingen met mijn voeten.
Dit alles om te bewijzen dat het westerse alfabet absoluut geen verband met Japanse symbolen die meestal ALLEEN een medeklinker en een klinker aanduiden, en die als individuele Kanji worden geschreven.
MJP. 秘 田村 舞 蹴 る と も う し て お り ま す
Antwoord
Absoluut, ja. Er waren veel bewegingen om het Japanse schrift te hervormen en moderner te maken, te beginnen in de 19e eeuw en gaat door – een beetje – tot op de dag van vandaag.
Uiteindelijk, terwijl Korea een enorme verschuiving maakte van een gemengd schrift naar een volledig fonetisch systeem, deed Japan dat niet.Dit is om vele redenen, en ik weet niet zeker of één verklaring ooit perfect kan zijn, maar hier zijn enkele factoren:
- Korea had een zeer krachtig en effectief lokaal ontwikkeld fonetisch schrift dat een groot deel van de Koreaanse taal ondubbelzinnig. Het was gemakkelijk om een momentum op te bouwen achter een verhuizing naar dat script. Daarentegen zijn Japanse fonetische tekens niet bijzonder expressief en laten ze aanzienlijke dubbelzinnigheden achter, vooral zonder het gebruik van woordscheidingstekens.
- Het Koreaanse fonetische schrift werd (en wordt) gezien als een typisch Koreaanse nationale schat. Aan de andere kant werd het Japanse fonetische schrift in sommige opzichten gezien als een zwakkere uitdrukkingsvorm – vroeger was serieuze literatuur alleen in Chinese karakters, en zelfs nu wordt er in politiek, militair en religieus geschrift weinig kana gebruikt.
- Kanji zijn expressief, en de Japanse taal en het gebruik zijn geëvolueerd om dat feit te benutten. Japanse namen worden vaak onderscheiden door kleine kanji-variaties die verloren zouden gaan als ze niet in kanji zouden worden geschreven. Veel belangrijke woorden en zinnen worden alleen onderscheiden door kanji. Ik kan me de titel van 午後 の 曳 航 van Yukio Mishima in kana niet voorstellen. De woordspeling zou er nog steeds zijn, maar het zou … flauw zijn. Hetzelfde geldt voor een van mijn favoriete haikus: か た つ む り 甲 斐 も 信 も 雨 の な か ‘.
- De Japanse staat heeft bewezen behoorlijk slecht te zijn in het beheersen van de taal. Pogingen om het Japans te standaardiseren zijn doorgaans erg zwak geweest – de lange weg naar gestandaardiseerd kana-gebruik en de gebrekkige Japanse betrokkenheid bij Unicode zijn goede voorbeelden. Gezien deze omgeving is het niet verwonderlijk dat er nooit een grote verandering in het schrijfsysteem is doorgevoerd.
Op een gegeven moment was er zelfs enige ondersteuning om over te schakelen op Romeinse letters in naam van de moderniteit . Dit soort dingen stierf weg tijdens de 20e eeuw, maar werd na WO II nieuw leven ingeblazen in een uitbarsting van reformisme. In 1946 werd een nieuwe standaard voor Kanji gepromoot, en destijds werd dit gezien als een stap verwijderd van kanji en in de richting van een volledig fonetisch schrift; gelukkig is de eenheid van doel die vereist is voor deze verandering nooit werkelijkheid geworden en wat uiteindelijk overbleef was een reeks gebrekkige en onvolledige kanji-lijsten, een paar vereenvoudigingen van standaard glyph-vormen en een wijziging in de fonetische spelling waarvan het belangrijkste effect was dat het iets moeilijker te lezen documenten van vóór 1946.
En zo werd dit enorme culturele gevaar afgewend.
Vergelijk en contrasteer het lot van het Chinese schrift.